Awards Issue 2018
Debussy: Harmonie du soir, mélodies & songs
Sophie Karthäuser & Stéphane Degout & Alain Planès, Eugene Asti
Terwijl het ‘Debussy-jaar’ zijn herfstfase ingaat, is hier een heerlijke vocale toevoeging aan de festiviteiten; het zingen en spelen is gedurende het hele stuk prachtig.
Harmonia Mundi heeft besloten om de honderdste sterfdag van Debussy dit jaar niet te vieren door een bumperbox uit te brengen met alles wat hij ooit heeft gecomponeerd, maar door artiesten uit te nodigen om hun werk op te nemen. Deze poging om ‘de vader van de moderne muziek te verheerlijken’ heeft geleid tot een eclectische mix van cd’s – ik heb vooral genoten van Alexander Melnikovs tweede boek met Préludes en de transcriptie voor twee piano’s van La mer (8/18). Deze nieuwe toevoeging aan de serie op twee cd’s, onder de titel ‘Harmonie du soir’, is de enige met vocale muziek.
De Belgische sopraan Sophie Karthäuser en de Franse bariton Stéphane Degout delen een heerlijk recital, begeleid door respectievelijk Eugene Asti en Alain Planès. Er zijn liederen die zijn geïnspireerd door twee van Debussy's geliefden, Marie Vasnier en Emma Bardac, maar dit is ook een programma dat zijn liefde voor de poëzie van Paul Verlaine, Paul Borget, Stéphane Mallarmé en Charles Baudelaire viert. Er zijn verschillende sets liederen opgenomen, elk door één zanger alleen. Dus van de twee sets van Verlaines Fêtes galantes, neemt Karthäuser de eerdere set (in de herziene vorm), inclusief een verrukkelijke 'En sourdine', Degout neemt de latere set, gecomponeerd in 1904 nadat hij hals over kop verliefd werd op Emma Bardac.
Karthäusers dauwfrisse sopraan is licht en fris en ze zweeft met gemak de regels in 'Le tombeau des naïades'. 'Beau soir' wordt bijna op een halve adem gezongen. Degout is een zangeres van pure klasse. Hij heeft zes van deze liederen eerder opgenomen (een recital op Naïve, 4/11), sindsdien is zijn hoge bariton donkerder geworden. Het is nu een tikje eikenhouten (hij nam onlangs afscheid van Pelléas en nam dit jaar in Lyon zijn eerste Verdi-rol op zich – Rodrigue), maar het is nog steeds een elegant, gepolijst instrument. ‘Soupir’, het eerste van de Trois Poèmes de Stéphane Mallarmé, is prachtig gezongen, badend in herfstige melancholie.
De enige belangrijke set liederen die ontbreekt (maar zeker niet vergeten is!) zijn de Ariettes oubliées, hoewel Alain Planès de drie Images oubliées speelt in korte pianosolo's die af en toe als instrumentale smaakreinigers fungeren. Planès – wiens geweldige Harmonia Mundi-set van Debussy’s complete werken voor solopiano, waarvan vele op instrumenten uit die tijd, een schat is van mijn collectie – speelt voortreffelijk, zowel hier als in zijn samenwerking met Degout. Asti is niet minder geweldig, een winnende lichte toets in zijn gitaarspel in ‘Mandoline’, terwijl zijn frasering in ‘La flûte de Pan’ bijzonder helder is. Twee zalige uren van vier winnende pleitbezorgers voor Debussy.
Harmonia Mundi has decided to mark the centenary of Debussy’s death this year not by issuing a bumper box of everything he ever composed but simply by inviting artists on its roster to record works they wanted to a record. This attempt to ‘exalt the father of modern music’ has led to an eclectic mix of discs – I particularly enjoyed Alexander Melnikov’s second book of Préludes and the two-piano transcription of La mer (8/18). This new two-disc addition to the series, under the title ‘Harmonie du soir’, is the only one to feature vocal music.
The Belgian soprano Sophie Karthäuser and French baritone Stéphane Degout share a delicious recital, accompanied by Eugene Asti and Alain Planès respectively. There are songs inspired by two of Debussy’s lovers, Marie Vasnier and Emma Bardac, but this is also a programme which celebrates his love for the poetry of Paul Verlaine, Paul Borget, Stéphane Mallarmé and Charles Baudelaire. Several sets of songs are included, each taken by one singer alone. So of the two sets of Verlaine’s Fêtes galantes, Karthäuser takes the earlier set (in its revised form), including a rapturous ‘En sourdine’, Degout taking the later set, composed in 1904 after he fell head over heels in love with Emma Bardac.
Karthäuser’s dewy soprano is light and fresh and she floats lines in ‘Le tombeau des naïades’ with ease. ‘Beau soir’ is almost sung on a half-breath. Degout is a singer of pure class. He has recorded six of these songs before (a recital on Naïve, 4/11), since when his high baritone has darkened. It’s now a touch more oaken (he said farewell to Pelléas recently and undertook his first Verdi role – Rodrigue – this year in Lyon) but it’s still an elegant, polished instrument. ‘Soupir’, the first of the Trois Poèmes de Stéphane Mallarmé, is gorgeously sung, bathed in autumnal melancholy.
The only significant set of songs missing (but surely not forgotten!) are the Ariettes oubliées, although Alain Planès plays the three Images oubliées in brief piano solos which act as occasional instrumental palate cleansers. Planès – whose terrific Harmonia Mundi set of Debussy’s complete works for solo piano, many on period instruments, is a treasure of my collection – plays exquisitely, both here and when partnering Degout. Asti is no less wonderful, a winning light touch to his guitar-strumming in ‘Mandoline’, while his phrasing in ‘La flûte de Pan’ is especially limpid. Two blissful hours from four winning advocates for Debussy.