Awards Issue 2018

Lourié: Piano Works

Christian Erny

Dit is een boeiend programma met verfijnde en suggestief gekleurde pianowerken van de 20e-eeuwse Russische componist, prachtig gespeeld door Christian Erny en vastgelegd in een prachtig klinkende akoestiek.

Hoewel Arthur Vincent Lourié een sleutelfiguur was onder de Russische componisten die betrokken waren bij de futuristische beweging, weerspiegelen zijn eerdere werken vaak de late Russische romantiek, waarbij Debussy en Ravel zich geleidelijk aan naast de eigen stem van de componist lieten gelden. Toch valt zijn pianoschriftuur gedurende Lourié's stilistische evolutie idiomatisch en comfortabel onder de vingers. Het is dan ook geen wonder dat meer pianisten zich tegenwoordig aangetrokken voelen tot Lourié, waaronder Christian Erny. Zijn coloristische gaven schitteren vooral in de vijf Préludes fragiles, Op. 1. Het is zeker waar dat zijn ongewoon langgerekte openings Lento de ingebouwde agitatie van de talloze tupletten van de linkerhandbegeleiding kalmeert, maar hij verleidt het oor met verleidelijke textuurverschillen tussen de golvende figuraties van de rechterhand van de tweede prelude en de zacht declamatorische melodieën van de linkerhand. In tegenstelling tot Giorgio Koukls slappe afhandeling van het korte No 4 (Grand Piano), brengt Erny's meer beslissende greep op de noten levendigheid en urgentie over.

Erny brengt de droge eigenzinnigheid van de Valse naar voren door de dreunende basnoten en dissonante steken bijna weg te gooien. In 'Crepuscule d'un faune', de eerste van de twee Estampes, hypnotiseren Erny's resoluut stabiele puls en subtiele tonale inflexies positief in de obsessieve gesyncopeerde ostinato's. De pianist begint het Intermezzo langzaam, alsof hij voorzichtig in Lourié's verhaal glijdt, en baant zich een weg naar een stuwende maar gecontroleerde centrale climax. Misschien ‘swingen’ de Gigue-voorspellingen van boogie-woogie en funk overtuigender via Moritz Ernsts snellere tempo (zijn complete Lourié-cyclus – Capriccio, 1/17 – hoort in elke uitgebreide pianocollectie thuis), maar de cumulatieve impact van Erny’s zwaardere, getrapte accenten en bredere dynamische bereik overtuigden mij evenzeer. Evenzo creëert Erny’s gedempte overweging aan het begin van de Nocturne een schrijnende aura van waaruit zijn ontspannen, onrustige interpretatie zich ontvouwt. Het is volkomen anders dan en aantoonbaar dieper dan Koukls vlottere, magere, compactere uitvoering. De fantastische surround-soundproductie maakt Erny’s intelligent verfijnde artisticiteit des te verleidelijker. Een prachtige schijf.

Although Arthur Vincent Lourié was a key figure among Russian composers involved in the Futurist movement, his earlier works often reflect late Russian Romanticism, with Debussy and Ravel gradually asserting themselves alongside the composer’s own voice. Yet throughout Lourié’s stylistic evolution, his piano-writing falls idiomatically and comfortably under the fingers. Small wonder that more pianists are attracted to Lourié these days, including Christian Erny. His colouristic gifts especially shine in the five Préludes fragiles, Op 1. To be sure, his unusually protracted opening Lento pacifies the built in agitation of the left-hand accompaniment’s myriad tuplets but he seduces the ear with alluring textural distinctions between the second prelude’s undulating right-hand figurations and gently declamatory left-hand melodies. In contrast to Giorgio Koukl’s flaccid dispatch of the brief No 4 (Grand Piano), Erny’s more decisive grasp of the notes conveys animation and urgency.

Erny brings out the Valse’s deadpan quirkiness by almost throwing away the booming bass notes and dissonant jabs. In ‘Crepuscule d’un faune’, the first of the two Estampes, Erny’s resolutely steady pulse and subtle tonal inflections positively hypnotise in the obsessive syncopated ostinatos. The pianist begins the Intermezzo slowly, as if he was tentatively easing into Lourié’s narrative, and wends his way towards a driving yet controlled central climax. Perhaps the Gigue’s premonitions of boogie-woogie and funk ‘swing’ more convincingly via Moritz Ernst’s faster tempo (indeed, his complete Lourié cycle – Capriccio, 1/17 – belongs in any wide-ranging piano collection), but the cumulative impact of Erny’s heavier-gaited accents and wider dynamic range equally won me over. Similarly, Erny’s muted deliberation at the Nocturne’s outset creates a harrowing aura from which his leisurely disquiet interpretation unfolds. It’s utterly different from and arguably deeper than Koukl’s brisker, gaunter, more compact rendition. The superb surround-sound production makes Erny’s intelligently refined artistry all the more enticing. A beautiful disc.