Awards Issue 2018

Paganini: Sonatas for Violin & Guitar

Fabio Biondi & Giangiacomo Pinardi

Zowel de instrumenten – viool en gitaar – als de vertolkers voelen zich hier heerlijk gepaard, in klank en in geest. Een heerlijk en levendig luistermoment.

Aangezien dit album een ​​vaste plek naast mijn stereo heeft ingenomen sinds het een maand geleden op mijn deurmat viel, hoef ik hier alleen maar te zeggen: 'Ga het kopen', want zelfs voordat de eerste drie maten zijn afgelopen, zul je blij zijn dat je dat hebt gedaan.

Het repertoire zelf bestaat uit de populaire Sonata concertata in A en de Op. 3 Sonate nr. 4 in a mineur, respectievelijk gecomponeerd in 1804 en 1805, toen Paganini nog begin twintig was en aan zijn 24 Caprices begon. Er zijn ook vijf technisch en emotioneel geavanceerde Centone di sonate-werken ('doodles' in de woorden van Paganini, gecreëerd uit zelfontleningen en uit fragmenten van door Figaro geïnspireerde werken van anderen), gecomponeerd rond 1828 en dus samenvallend met de concerttournee die hem een ​​internationale sensatie maakte.

Als we het hebben over hoe het allemaal klinkt (meer dan glorieus), is het eerste wat ik wil zeggen dat de instrumenten zelf absoluut perfect aanvoelen, Biondi op een zoetgevooisde, met darmen bespannen Napolitaanse Gagliano-viool en Pinardi op een perfect bijpassende romantische gitaar uit 1825 van de Parijse makers Mauchant Frères. Wat de uitvoeringen betreft, deze zijn voorbereid met originele manuscripten van Paganini en worden gespeeld met een moeiteloos zingende welluidendheid en nonchalante virtuositeit die voor mij de iets puntigere elegantie uit die periode van de viool- en gitaaropname van Paganini overtreft die ik eerder had kunnen gebruiken, van Pekka Kuusisto en Ismo Eskelinen (Ondine, 4/10). Luister hoe Biondi erin slaagt om zowel expansief als lichtjes liltend te zijn door de licht ironische liefdesdaden van Centone di sonate nr. 6, bijvoorbeeld, of de schichtige, zwavelachtige grilligheid van zijn neerwaartse tuimelpartijen en linkerhand pizzicato-floreringen in nr. 12's Rondo (tussen 3'47" en 3'56"). Of, als je de nauwgezette kleuring van individuele noten en de affectiviteit van hun rubato echt wilt waarderen, luister dan naar nr. 14's Rondo vanaf 4'26".

Voeg techniek toe die zwelgt in de sonore schoonheid van de 19e-eeuwse hal in Valencia's Centre Cultural La Beneficència en het geheel is een onbetwistbare knaller.

Given that this album has taken up permanent residence beside my stereo since it popped on to my doormat a month ago, there’s an extent to which all I need to say here is ‘Go buy it’, because even before the first three bars are out you’ll be happy that you did.

The repertoire itself consists of the popular Sonata concertata in A and the Op 3 Sonata No 4 in A minor, composed respectively in 1804 and 1805, when Paganini was still in his early twenties and beginning his 24 Caprices. There are also five technically and emotionally sophisticated Centone di sonate works (‘doodles’ in Paganini’s words, created out of self-borrowings and from fragments of Figaro-inspired works by others), composed around 1828 and thus coinciding with the concert tour that saw him become an international sensation.

Moving on to how it all sounds (beyond glorious), the first thing to say is that the instruments themselves feel absolutely spot-on, Biondi on a dulcet-toned gut-strung Neapolitan Gagliano violin and Pinardi on a perfectly matched c1825 Romantic guitar by Parisian makers Mauchant Frères. As for the performances, these have been prepared with Paganini’s original manuscripts and are played with an effortlessly singing mellifluousness and nonchalant virtuosity that for me eclipses the slightly spikier period elegance of the Paganini violin-and-guitar recording I might have previously turned to, from Pekka Kuusisto and Ismo Eskelinen (Ondine, 4/10). Listen to how Biondi manages to be both expansive and lightly lilting through the slightly tongue-in-cheek love-making of Centone di sonate No 6, for instance, or the skittish, sulphurous caprice of his downward tumbles and left-hand pizzicato flourishes in No 12’s Rondo (between 3'47" and 3'56"). Or, if you want to really appreciate the pair’s painstaking colourings of individual notes and the affectiveness of their rubato, listen in to No 14’s Rondo from 4'26".

Add engineering that revels in the sonorous beauty of the 19th-century hall in Valencia’s Centre Cultural La Beneficència and the whole is an indisputable cracker.