Awards Issue 2018

Gál, Shostakovich Piano Trios

Briggs Piano Trio

Dit prachtige album is een nieuwe, prachtig gespeelde toevoeging aan de catalogus van Hans Gál, een kamermuziekstuk uit het begin van de 20e eeuw dat van begin tot eind betoverend en boeiend is.

De Hans Gál-revival – op cd, althans – gaat gestaag door. Met de symfonieën, concerten en concertino's, complete pianomuziek en strijkkwartetten die allemaal beschikbaar zijn (maar helaas geen van de opera's), blijven er hiaten in zijn kamermuziek – een belangrijke daarvan wordt opgevuld door deze schitterende release. (Pianiste Sarah Beth Briggs – wiens geweldige opname van het Pianoconcert mijn Critic's Choice was in 2016 – bracht onlangs een andere Gál-kamercd uit op Toccata Classics.)

Het Pianotrio in E (1923) is, zoals je inmiddels van Gál mag verwachten, een voorbeeld van klassieke balans, zo niet harmonie of structuur. Gegoten in een langzaam-snel-langzaam formaat, is het een werk van (meestal) geniale aard, dat de instabiliteit van Duitsland na de Grote Oorlog en, inderdaad, de fragiele financiële positie van de componist verloochent. Misschien wordt dit vertegenwoordigd in het centrale Allegro violente Scherzo, hoewel het Trio zo lieflijk is als maar kan. Het spel is overal gewoonweg voortreffelijk: ja, het is een prachtig geschreven geschenk voor de drie uitvoerders; maar Briggs, David Juritz en Kenneth Woods halen er het maximale uit, zoals ze doen met de eerdere Variations on a Viennese ‘Heurigen’ Melody (1914), vol van de onschuld van vóór de Grote Oorlog. Beide werken zouden vaste prik moeten zijn in het repertoire van het pianotrio.

De koppeling van Shostakovich’ Second Trio (1944) biedt het grootst mogelijke contrast, hoewel het ook oorlogstijd- en Joodse connecties heeft. Dit is een krachtige en afgemeten interpretatie van misschien wel het beste pianotrio van de moderne tijd. Ik heb snellere versies gehoord, en meer uiterlijk (en ten onrechte) virtuoze. De kracht van deze versie is het primaat van de muziek. De afsluitende sequentie is de crux, de adembenemend serene passage voor de reprise van de ‘dance of death’. Het is hier onberispelijk weergegeven. Aanbevolen met alle mogelijke enthousiasme.

The Hans Gál revival – on disc, at least – continues apace. With the symphonies, concertos and concertinos, complete piano music and string quartets all available (but alas none of the operas), there remain gaps in his chamber music – a major one of which is filled by this scintillating release. (Pianist Sarah Beth Briggs – whose marvellous recording of the Piano Concerto was my Critic’s Choice in 2016 – recently released another Gál chamber disc on Toccata Classics.)

The Piano Trio in E (1923) is, as one should expect by now of Gál, a model of Classical balance if not harmony or structure. Cast in a slow-fast-slow format, it is a work of (mostly) genial disposition, belying the post-Great War instability of Germany and, indeed, the composer’s fragile financial position. Perhaps this is represented in the central Allegro violente Scherzo, although the Trio is as sweet as could be. The playing throughout is simply exquisite: yes, it is a beautifully written gift for the three performers; but Briggs, David Juritz and Kenneth Woods make the most of it, as they do the earlier Variations on a Viennese ‘Heurigen’ Melody (1914), full of the innocence pre-Great War. Both works should be staples of the piano trio repertoire.

The coupling of Shostakovich’s Second Trio (1944) provides the greatest possible contrast, although it also has wartime – and Jewish – connections. This is a powerful and measured interpretation of arguably the greatest piano trio of modern times. I have heard faster accounts, and more outwardly (and mistakenly) virtuoso ones. The strength of this version is the primacy of the music. The closing sequence is the crux, the breathtakingly serene passage before the reprise of the ‘dance of death’. It is immaculately rendered here. Recommended with all possible enthusiasm.