september 2018

Bach

Thomas Dunford

Uitvoeringen vol elegantie en persoonlijkheid worden gehuld in een akoestiek van kalmerende warmte, wat zorgt voor een prachtige reis door deze Bach-arrangementen.

De in Parijs geboren luitist Thomas Dunford staat bekend om zijn gevoelige, fantasierijke continuowerk in ensembles als Jonathan Cohens Arcangelo. Dit jaar vormde hij zelfs zijn eigen barokensemble, Jupiter. Je zou dus verwachten dat zijn solospel een zekere uitgestrektheid, zelfs theatraliteit, of op zijn minst een liberaal gebruik van harmonische, melodische en ritmische versieringen zou vertonen.

Maar nee. Wat we met Dunfords Bach krijgen, is in plaats daarvan een zekere zuiverheid, een relatief onversierde lijn die articulatie assimileert ten gunste van flow en helderheid. De expressie – van vorm of emotie – zit hem helemaal in de frasering, die evenzeer vertrouwt op de kunst van stilte als op een subtiel rubato. Het is heel mooi en verfrissend, alsof uitwassen zijn weggesneden om de klassieke architectuur eronder te onthullen.

In Dunfords bewerking van Bachs Eerste cellosuite is de geïmpliceerde baslijn minder gemanifesteerd dan verwacht. Appoggiatura's worden bevoordeeld boven trillers; beitsmiddelen worden eveneens gemeden. Je hoeft alleen maar de prachtige, rijkelijk versierde opname uit 2012 van Dunfords voormalige leraar, Hopkinson Smith (Naïve, 8/13), te horen om te beseffen dat Dunford hier iets anders wil. (Het moet ook worden opgemerkt dat Dunford een aartsluit bespeelt, een kleiner instrument dan Smiths theorbe, hoewel beide een verlengde hals hebben met onafgebroken bassnaren.)

Bachs eigen arrangement voor luit van zijn Vijfde cellosuite is rijker gerealiseerd in de uitvoering; de snelle fuga van de Prelude geeft het ook een zekere voortstuwing die terugkijkt naar de heldere Gigue van het vorige deel en vooruitkijkt naar het laatste werk op de opname, een briljante, dramatische lezing van Bachs d-kleine Chaconne, opnieuw in Dunfords arrangement.

The Paris-born lutenist Thomas Dunford is known for his sensitive, imaginative continuo work in ensembles such as Jonathan Cohen’s Arcangelo. Indeed, this year he formed his own Baroque ensemble, Jupiter. So one might expect his solo playing to exhibit a certain expansiveness, theatricality even, or at least a liberal use of harmonic, melodic and rhythmic ornamentation.

But no. What we get with Dunford’s Bach is instead a certain purity, a relatively unadorned line which assimilates articulation in favour of flow and clarity. The expression – of form or emotion – is all in the phrasing, which relies on the art of silence as much as a subtle rubato. It’s quite beautiful and refreshing, as though excrescences have been shorn away to reveal the classical architecture underneath.

In Dunford’s arrangement of Bach’s First Cello Suite, the implied bass line is less manifested than expected. Appoggiaturas are favoured over trills; mordants are similarly eschewed. One has only to hear the superb, liberally ornamented 2012 recording by Dunford’s erstwhile teacher, Hopkinson Smith (Naïve, 8/13), to realise Dunford is after something different here. (It should be noted, too, that Dunford is playing an archlute, a smaller instrument than Smith’s theorbo, though both have extended necks with unstopped bass strings.)

Bach’s own arrangement for lute of his Fifth Cello Suite is more richly realised in performance; the Prelude’s rapid fugue also lends it a certain propulsion that looks back to the previous movement’s crisp Gigue and forwards to the final work on the recording, a brilliant, dramatic reading of Bach’s D minor Chaconne, again in Dunford’s arrangement.