november 2018

Huw Watkins: Flute Concerto, Violin Concerto & Symphony

Adam Walker & Alina Ibragimova vn BBC SO o.l.v. Gardner; Hallé o.l.v. Ryan Wigglesworth

Drie belangrijke werken van een van de interessantste hedendaagse componisten, een die in staat is om te ‘betoveren’.

Als muziek inderdaad ‘het voedsel van de liefde’ is, dan heeft Huw Watkins’ Fluitconcert (2013) er ‘teveel van’! Ik herinner me de uitzending ervan op Radio 3 (via de iPlayer) van een jaar of zo geleden en was betoverd; het was een onvervalste vreugde om mijn kennismaking te hernieuwen. Gegoten in de conventionele drie delen, danst de muziek door een muzikaal landschap vol licht en schaduw. Het verkwikkende gevoel voor tempo en momentum wordt prachtig gevangen door Adam Walker – die het in 2014 in première bracht – prachtig begeleid door het Hallé Orchestra onder Ryan Wigglesworth. Dit is het beste Britse fluitconcert sinds dat van Robert Simpson en John McCabe (beide uit 1989-90).

Ontworpen, volgens Steph Powers informatieve boekje, 'om Ibragimova's dynamische en intense, fel intelligente spel te weerspiegelen', heeft het Vioolconcert (2010) hetzelfde Allegro molto-Andante-Allegro molto-formaat als het Fluitconcert, maar het emotionele landschap is heel anders - serieuzer dramatisch - maar de lyriek is, als het al zo is, nog scherper. Deze opname is van de blakende Proms-première van het werk in augustus 2010, uitstekend ontworpen om één geheel te vormen met de bijbehorende werken.

Het Vioolconcert vertoont ook een eigenschap die een beetje een favoriet is van de componist, een manier om traditionele bewegingseinden te omzeilen, alsof je het kleed onder je voeten vandaan trekt. Dat is nog duidelijker in het meest recente werk hier, de schitterende Symphony gecomponeerd in 2016 17. Een tweeluik qua structuur, het eindigt ook met een zijstap, hier het middelpunt van de structuur van deze opwindende symfonie. Het is een werk waar je meteen naar terug moet keren en Mark Wigglesworths verslag, met de Hallé op sublieme vorm, is superieur. Nog een geweldige Britse symfonie, sterk aanbevolen.

If music is, indeed, ‘the food of love’, then Huw Watkins’s Flute Concerto (2013) does have ‘excess of it’! I recall its broadcast on Radio 3 (via the iPlayer) a year or so ago and was enchanted; renewing my acquaintance has been an unalloyed joy. Cast in the conventional three movements, the music dances through a musical landscape full of light and shade. Its invigorating sense of pace and momentum is beautifully caught by Adam Walker – who premiered it in 2014 – beautifully accompanied by the Hallé Orchestra under Ryan Wigglesworth. This is the finest British flute concerto since Robert Simpson’s and John McCabe’s (both from 1989 90).

Designed, according to Steph Power’s informative booklet note, ‘to reflect Ibragimova’s dynamic and intense, fiercely intelligent playing’, the Violin Concerto (2010) has the same Allegro molto-Andante-Allegro molto format as the Flute Concerto but its emotional landscape is very different – more seriously dramatic – yet the lyricism is, if anything, even more acute. This recording is of the work’s blistering Proms premiere in August 2010, superbly engineered to be of a piece with the companion works.

The Violin Concerto also exhibits a trait that is something of a favourite of the composer’s, a way of sidestepping traditional movement endings, as if pulling the rug from under your feet. That is even more apparent in the most recent work here, the coruscating Symphony composed in 2016 17. A diptych in structure, it also ends with a sidestep, here the focal point of this exciting symphony’s structure. It is a work one has to go back to straight away and Mark Wigglesworth’s account, with the Hallé on sublime form, is superb. Another great British symphony, strongly recommended.