februari 2019

Purcell: King Arthur

Vox Luminis o.l.v. Lionel Meunier

Lionel Meunier en Vox Luminis brengen ons een uiterst plezierige Purcell-ervaring, soms elegant en gracieus, dan weer vol levenslust, met doorlopend vrolijk gezang.

Vox Luminis, met een lichte toets geleid door bas Lionel Meunier, wenden hun egalitaire talenten aan tot King Arthur (1691) en oogsten de vruchten van Purcell en Drydens gezamenlijke verbeelding met liefdevolle helderheid. De band klinkt nooit zo klein als ze in werkelijkheid is - de enkele strijkers die behendig worden aangestuurd door Cecilia Bernardini worden ondersteund door een basviool (in plaats van een cello) en er is geen contrabas, volgens wetenschappelijk denken over Purcells waarschijnlijke praktijken. Het spel heeft bewonderenswaardige finesse, hoewel een zacht basdrumgebonk tijdens de Second Music aire niets van waarde toevoegt. Een paar korte instrumentale stukken uit Bonduca en The Old Bachelor worden onopvallend ingevoegd.

De heidense offers van de Saksen in Act 1 vloeien met onfeilbaar tempo en harmonische vormgeving (de koorvorming van de regel 'Die and reap the fruit of glory' is voortreffelijk); de aankomst van de dappere Britten in ‘Come, if you dare’ wordt met roekeloze zwier uitgevoerd door Robert Buckland en swaggerende trompetten. In Act 2 leidt een giechelend paar hobo’s de weg voor concurrerende goede en kwade geesten die Arthur en zijn belegerde soldaten aanroepen in ‘Hither, this way’, ingesproken door het ensemble met vrolijke theatraliteit als reactie op Caroline Weynants’ sprankelende Philidel. Zachte pastorale blokfluiten (in plaats van strijkers) worden gebruikt voor ‘How blest are shepherds’, welluidend gezongen door Olivier Berten en het koor; in het duet ‘Shepherd, shepherd, leave decoying’ wordt een tamboerijn zo discreet bespeeld dat het weinig zin heeft om daar te zijn (het wordt losgelaten in de daaropvolgende hornpipe). De Frost-scène in Act 3 heeft ijzige schrapende violen om het ontwaken van Sebastian Myrus' nauwkeurige Cold Genius te begeleiden (elke rillende noot op de juiste plaats); Sophie Junkers duikende Cupido heeft een levendige vibrato en een vleugje ondeugendheid als ceremoniemeester; de aankomst van het ijzige koor dat liefde nodig heeft om ze op te warmen is langzamer dan Purcell waarschijnlijk bedoelde, maar de karakterisering laat ze treffend zien 'sidderen van de kou'.

In Act 4 verleiden Zsuzsi Tóth en Stefanie True Arthur om 'een uur of twee met ons te komen baden' met smekende urgentie; de ​​passacaglia 'How happy the lover' heeft de elegante strekking van hofdansen. In het masker van Act 5 is Marcus Farnsworths Aeolus meer 'serene en kalme' dan 'blusterend' (wat mij juist lijkt); de reflectieve stemming van het fijn getekende trio ‘For rolled flocks’ wordt ruw verstoord door slurry strings en de dronken oneerbiedigheid van boeren voor een rauw verslag van ‘Your hay it is mow’d’, zonder pauze duikend in Venus’ sublieme zegen ‘Fairest isle’ (Tóth introduceert verfijnde versieringen in het laatste couplet). True en Farnsworths dialoog voor twee verzoenende geliefden ‘He’ en ‘She’ (die parallel loopt aan de eenwording van Arthur en Emmeline) heeft een betoverende tederheid. Hoewel het essay en de synopsis van het boekje onnodig oppervlakkig zijn, is het decennia geleden dat een opname van Purcells opera’s zo aangenaam was als deze.

Vox Luminis, directed with a light touch by bass Lionel Meunier, turn their egalitarian talents to King Arthur (1691) and harvest the fruits of Purcell and Dryden’s collaborative imagination with affectionate lucidity. The band never sounds as small as it actually is – the single strings led adroitly by Cecilia Bernardini are underpinned by a bass violin (rather than cello) and there is no double bass, according to scholarly thinking about Purcell’s likely practices. The playing has admirable finesse, although a soft bass drum thudding during the Second Music aire adds nothing of value. A couple of short instrumental pieces from Bonduca and The Old Bachelor are inserted unobtrusively.

The Saxons’ heathen sacrifices in Act 1 flow with unerring pacing and harmonic shaping (the choral shaping of the line ‘Die and reap the fruit of glory’ is exquisite); the arrival of the valorous Britons in ‘Come, if you dare’ is performed with swashbuckling panache by Robert Buckland and swaggering trumpets. In Act 2, a chortling pair of oboes lead the way for competing good and bad spirits calling to Arthur and his beleaguered soldiers in ‘Hither, this way’, voiced by the ensemble with gleeful theatricality in response to Caroline Weynants’s sparkling Philidel. Soft pastoral recorders (rather than strings) are used for ‘How blest are shepherds’, sung mellifluously by Olivier Berten and the chorus; in the duet ‘Shepherd, shepherd, leave decoying’ a tambourine is played so discreetly that it has little point being there (it is let off the leash in the ensuing hornpipe). The Frost scene in Act 3 has icy scraping from the violins to accompany the awakening of Sebastian Myrus’s precise Cold Genius (every shivering note in the right place); possessing a vivid vibrato, Sophie Junker’s swooping Cupid has a whiff of mischief as master of ceremonies; the arrival of the frosty chorus in need of love to warm them up is slower than Purcell probably intended but its characterisation aptly shows them ‘qui’vring with cold’.

In Act 4, Zsuzsi Tóth and Stefanie True entice Arthur to ‘come and bathe with us an hour or two’ with imploring urgency; the passacaglia ‘How happy the lover’ has the elegant sway of courtly dancing. In the Act 5 masque, Marcus Farnsworth’s Aeolus is more ‘serene and calm’ than ‘blustering’ (which seems right to me); the reflective mood of the fine-drawn trio ‘For folded flocks’ is rudely broken by slurry strings and the drunken irreverence of peasants for a raucous account of ‘Your hay it is mow’d’, plunging without pause into Venus’s sublime blessing ‘Fairest isle’ (Tóth introducing sophisticated embellishments in the last verse). True and Farnsworth’s dialogue for two reconciling lovers ‘He’ and ‘She’ (which parallels the unification of Arthur and Emmeline) has beguiling tenderness. Although the booklet essay and synopsis are unduly cursory, it has been decades since a recording of any of Purcell’s operas as enjoyable as this.