februari 2019

Reflections

Arseny Tarasevich-Nikolaev

‘Een van de meest opmerkelijke debuutopnames die ik me kan herinneren’, schrijft Jeremy Nicholas over het album van Arseny Tarasevich-Nikolaev; zijn zekere en welsprekende vaardigheid en touché zijn zeker indrukwekkend.

Ik wil u graag voorstellen aan Arseny Tarasevich-Nikolaev, een jonge Russische pianist van wie u waarschijnlijk nog nooit hebt gehoord, tenzij u zich de aankondiging in de uitgave van juni 2017 van dit tijdschrift herinnert van zijn contract bij Decca Classics en Universal Music Australia, de eerste keer dat de twee labels samenwerkten. Het resultaat is 'Reflections', nog zo'n nietszeggende cd-titel - en in dit geval een bijzonder fantasieloze die wordt gedeeld met ruim een ​​dozijn andere huidige piano-opnames. Het lijkt vreemd dat een debuut-cd geen biografie van de artiest bevat. Het enige dat ons wordt verteld, is dat hij de kleinzoon is van de grote Tatiana Nikolayeva (Wikipedia onthult dat ze stierf in november 1993, slechts negen maanden nadat Arseny werd geboren). Geloof me, hij heeft haar muzikale genen geërfd.

Om meteen een idee te krijgen van wat voor soort pianist ik zou gaan horen, schakelde ik eerst over naar het laatste nummer, de Polka de WR van Behr Rachmaninov. Hier was elegantie, charme, speelsheid, slimme stemvoering en een onberispelijke techniek in een uitvoering die lichtjaren verwijderd was van de mishandeling van Moye Chen (zie hierboven). En dan naar de opening Six Moments musicaux. Ik heb zelden de melancholie van de eerste van deze stukken zo hartverscheurend vastgelegd gehoord, noch de hartstochtelijke uitbarstingen van nrs. 4 en 6 gespeeld met zo'n ongebreidelde heftigheid - wanneer Rachmaninov om furioso vraagt ​​en ffff krijgt hij het.

Twee van Medtners Forgotten Melodies en Scriabins twee Poèmes zijn verdere bevestiging van een colorist par excellence (de rijke, gepolijste toon die Tarasevich-Nikolaev produceert over een breed dynamisch bereik is een opmerkelijk kenmerk van de schijf) vóór het middelpunt van Prokofievs Visions fugitives. Ik vond dit fascinerend toen ik het naast die stukken zette die de componist in 1935 opnam. In sommige stukken gaf ik de voorkeur aan het eerste, in andere aan het laatste, die er altijd voor zorgt dat de generieke titel van zijn verzameling betekenisvol is (vergelijk de twee pianisten in nr. 10, gemarkeerd met Ridicolosamente, en u zult begrijpen wat ik bedoel). Na de balsem van het Tsjaikovski-‘Slaaplied’ in Rachmaninovs bewerking wachten ons nog meer genoegens: twee studies uit de 24 Concert Études, Op. 13, van Tarasevich-Nikolaevs grootmoeder, waarvan de eerste (nr. 18, Andante sostenuto) eindigt met nauwelijks hoorbare ppp hoge E-kruisen. Andere pianisten zullen dit zeker willen onderzoeken.

Dit is een van de meest opmerkelijke recente debuutopnames die ik me kan herinneren, in niet geringe mate geholpen door het dreamteam van producer Jeremy Hayes, engineer Ben Connellan en pianotechnicus Graham Cooke bij Potton Hall. Waarom het 18 maanden heeft geduurd om uit te brengen, is een raadsel.

Let me introduce you to Arseny Tarasevich-Nikolaev, a young Russian pianist of whom you will probably not have heard unless you remember the announcement in the June 2017 issue of this magazine of his signing to Decca Classics and Universal Music Australia, the first time the two labels have collaborated. The result is ‘Reflections’, another of those meaningless disc titles – and, in this case, a singularly unimaginative one shared with well over a dozen other current piano recordings. It seems strange that a debut CD contains no biography of the artist. All we are told is that he is the grandson of the great Tatiana Nikolayeva no less (Wikipedia reveals that she died in November 1993, just nine months after Arseny was born). Believe me, he has inherited her musical genes.

To get an immediate idea of what kind of pianist I was going to hear, I turned first to the final track, the Behr Rachmaninov Polka de WR. Here was elegance, charm, playfulness, clever voicing and an immaculate technique in a performance light years from the mauling of Moye Chen (see above). Then to the opening Six Moments musicaux. I have rarely heard the melancholy of the first of these captured to such heartbreaking effect, nor the impassioned outbursts of Nos 4 and 6 played with such unbridled vehemence – when Rachmaninov asks for furioso and ffff he gets it.

Two of Medtner’s Forgotten Melodies and Scriabin’s two Poèmes are further confirmation of a colourist par excellence (the rich, burnished tone Tarasevich-Nikolaev produces throughout a wide dynamic range is a noteworthy feature of the disc) before the centrepiece of Prokofiev’s Visions fugitives. I found this fascinating when set alongside those which the composer recorded in 1935. In some I preferred the former, in others the latter, who always ensures that the generic title of his collection is significant (compare the two pianists in No 10, marked Ridicolosamente, and you’ll see what I mean). Further delights await us after the balm of the Tchaikovsky ‘Lullaby’ in Rachmaninov’s arrangement: two studies from the 24 Concert Études, Op 13, by Tarasevich-Nikolaev’s grandmother, the first of these (No 18, Andante sostenuto) ending with barely audible ppp high E sharps. Other pianists will surely want to investigate.

This is as outstanding a recent debut recording as I can recall, helped in no small measure by the dream team of producer Jeremy Hayes, engineer Ben Connellan and piano technician Graham Cooke at Potton Hall. Quite why it has taken 18 months to be released is a mystery.