maart 2019

Offenbach Colorature

Jodie Devos & Munich Radio Orchestra o.l.v. Laurent Campellone

Dit is een absoluut genot – Jodie Devos’ sopraan en persoonlijkheid bruisen, stijgen en betoveren op dit album, met een zorgeloze gemak dat alleen voortkomt uit superieur vakmanschap.

Er is geen ontkomen aan het feit dat een heel album vol Offenbachiaanse coloraturen, een festival van de chanteuse d’agilité die hoge D’s en E’s en zelfs rechte E’s laat knallen alsof ze uit de mode raken, niet ieders idee van de perfecte hemel is – vooral niet zonder de context en het tegenwicht van de complete operettes, waarvan de meeste nu in de vergetelheid liggen te wachten op een vriendelijke heropleving. Het idee om in een collectie als deze te duiken (zoals je een doos luxe chocolaatjes zou doen) zou voor sommigen realistischer zijn – mezelf incluis.

Maar de exponent hier – Jodie Devos – is een charmante en duivels virtuoze zangeres en als iemand een argument kan aanvoeren om de hele collectie in één keer op te poetsen, is zij het wel. Bovendien mag je het invloedrijke genie van Offenbach nooit onderschatten, wiens satirische toets, zijn manier van komedie en spot en de verplichte hoog-schoppende buffo-elementen, herhaaldelijk worden gecompenseerd door het tedere en het verleidelijke. Een stille manier om opzichtig te zijn, als je wilt.

Het belangrijkste om over Devos te zeggen – en haar volkomen idiomatische partner-in-frolic, Laurent Campellone – is dat zij (en dit is een groot compliment) alles levert wat van haar wordt gevraagd, en meer, met het schijnbare gemak van iemand die weet hoe belangrijk het is om de moeilijkheid te verbergen. De echte kicker van dit album is de manier waarop nummer na nummer zijn verrassingen laat ontluiken. De vocale pyrotechniek is kunstig ontworpen om je mond open te doen vallen.

Dus Devos trapt de voorstelling af met het eerste van drie nummers van Boule de neige (onbekend misschien?) waarin een alomtegenwoordige Olga vertelt over een exotisch land ‘waar de gazelle rondspringt, waar de kolibrie schittert in de gouden stralen van de zon’ en dat doet met de explosieve vreugde van een fles bubbels die krachtig is geschud. Haar eerste D boven de bovenste C wordt uitgesproken. Dan is er Vert-Vert en een heerlijk cynisch nummer waarin de pronkende zangeres – dit is een lied over een zangeres – haar ongeciviliseerde publiek schaamteloos bespot terwijl ze de knallende snoepjes uitdeelt waar ze zo naar verlangen.

Van een handvol walsliederen zijn er twee die mijn aandacht trokken: een van Un mari à la porte en een andere van Robinson Crusoé, beide uiterst aanstekelijk en briljant op het koord. De melodieën zijn natuurlijk heerlijk en na één keer luisteren krijg ik het refrein van het nummer Les bavards niet meer uit mijn hoofd. Persoonlijk, omdat ik dol ben op ballads, zijn mijn favorieten Elsbeths Romance from Fantasio (onlangs nieuw leven ingeblazen in het Verenigd Koninkrijk) – een nummer om keer op keer te beluisteren (een nummer dat zich precies in het domein van de volwaardige lyrische sopraan bevindt) – en de ‘Romance des fleurs’ uit Le roi Carotte, waarvan de zanglijn op alle mogelijke manieren betovert en charmeert.

De twee grote ‘hits’ van Les contes d’Hoffmann zijn natuurlijk ook opgenomen. Ik had het zonder nog een Barcarolle (Devos hier bijgestaan ​​door mezzosopraan Adèle Charvet) kunnen stellen, maar als je Devos de knaller van een showstopper van Olympia hoort verslaan – deze pop hoeft nooit te worden opgedraaid (of nieuwe batterijen te krijgen) – zul je waarschijnlijk de rest van de dag een glimlach op je gezicht hebben.

There’s no getting away from the fact that an entire album of wall-to-wall Offenbachian coloratura, a festival of the chanteuse d’agilité popping high Ds and E flats and even straight Es like they were going out of fashion, is not everyone’s idea of perfect heaven – especially without the context and counterbalance of the complete operettas, most of which now languish in obscurity awaiting a kindly revival. The idea of dipping into a collection such as this (as one might a box of luxury chocolates) would be more realistic to some – myself included.

But the exponent here – Jodie Devos – is a charming and devilishly virtuoso singer and if anyone can make a case for polishing off the entire collection in one sitting it is her. Plus one cannot ever underestimate the influential genius of Offenbach, whose satirical touch, his way with comedy and derision and the obligatory high-kicking buffo elements, is repeatedly offset with the tender and the beguiling. A quiet way of being showy, if you like.

The main thing to say about Devos – and her thoroughly idiomatic partner-in-frolic, Laurent Campellone – is that she (and this is a huge compliment) delivers all that is required of her, and more, with the apparent ease of one who knows how important it is to conceal the difficulty. The real kicker with this album is the way in which number after number springs its surprises. The vocal pyrotechnics are artfully designed to make one’s jaw hit the floor.

So Devos kick-starts proceedings with the first of three numbers from Boule de neige (unfamiliar perchance?) in which a ubiquitous Olga tells of an exotic land ‘where the gazelle bounds, where the hummingbird glitters in the golden rays of the sun’ and does so with the explosive glee of a bottle of bubbly that has been vigorously shaken. Her first D above top C is delivered. Then there is Vert-Vert and a wonderfully cynical number in which the show-off chanteuse – this is a song about a singer – brazenly mocks her uncultivated audiences while handing out the popping-candy they so crave.

From a clutch of waltz songs are two that caught my ear: one from Un mari à la porte and another from Robinson Crusoé, both eminently catchy and high-wire brilliant. The tunes are, of course, delicious and after one hearing I can’t get the refrain from the Les bavards number out of my head. Personally, because I am a sucker for ballads, my favourites are Elsbeth’s Romance from Fantasio (recently revived in the UK) – one to revisit again and again (a number sitting squarely in the domain of the fully fledged lyric soprano) – and the ‘Romance des fleurs’ from Le roi Carotte, whose vocal line beguiles and charms every which way.

The two big ‘hits’ from Les contes d’Hoffmann are included, of course. I could have done without yet another Barcarolle (Devos joined here by mezzo Adèle Charvet) but hearing Devos dispatch Olympia’s corker of a showstopper – this doll never needs rewinding (or new batteries) – will likely leave a smile on your face for the rest of the day.