maart 2019

Rachmaninov & Myaskovsky: Sonatas for Cello and Piano

Bruno Philippe & Jérôme Ducros

Bruno Philippe speelt met een prachtig geluid (superieur vastgelegd), rijk aan donkere tonen en kleuren, terwijl de verstandhouding met pianist Jérôme Ducros uitstekend is.

Bruno Philippe is nog maar 25, maar dat zou je niet zeggen aan de volwassenheid van zijn muzikale denken, dat gepaard gaat met een zangerigheid en een betoverend geluid – essentiële kwaliteiten voor Rachmaninov. We krijgen niet alleen de sonate in g mineur, maar ook de lichtere prelude en ‘Danse orientale’, opus 2, die goed gekarakteriseerd zijn zonder overdreven te zijn. Jérôme Ducros draagt ​​ook een genuanceerde lezing bij van dat stuk waar de componist een hekel aan kreeg: zijn C sharp minor Prelude, Op 3 No 2.

In de Sonate zelf geeft Philippe Weilerstein het nakijken in de manier waarop hij het openingsdeel vormgeeft, zijn voorliefde voor cantabile-spel komt goed tot zijn recht in de dromerigere momenten van het Allegro moderato – sample van 11'30" van track 6 (beide bevatten overigens de herhaling van de expositie, die Isserlis weglaat).

Het scherzo is een mix van dartelende energie, goed opgezet door Ducros, en schaamteloze melodieuze weelderigheid, hoewel Isserlis en Hough nog meer van het contrast maken, waarbij de laatste niet bang is om dingen terug te brengen tot een gemompel. Hough zet ook de toon voor het Andante met een poëzie die Ducros niet helemaal kan evenaren. Barnatan is ook erg in zichzelf gekeerd op het begin, waardoor Weilerstein de zuchtende zinnen op de meest krachtige manier mogelijk kan aansluiten. Dat gezegd hebbende, geeft Philippe de melodie een warmte die verrukkelijk is. Isserlis en Hough gaan echt voor de finale, waarbij ze de kolkende energie benadrukken. Philippe en Ducros staan ​​wat meer stil bij de lyrische aspecten, maar de kleur en reactiviteit die worden getoond, zijn zo groot dat het een zeer absorberende reis is en de afsluiting - eerst nerveus, dan lyrisch, dan een laatste doorbraak naar de dubbele maatstreep - is inderdaad opwindend.

Hoe verfrissend om deze sonate te hebben gekoppeld aan Myaskovsky's Eerste Cellosonate, een zeldzaamheid in de studio. Gegoten in twee delen, werd het geschreven in 1911, het jaar dat hij afstudeerde aan het Conservatorium van Sint-Petersburg, en vervolgens herzien. Het begint met een recitatiefachtige passage voor cello tegen eenvoudige pianobegeleiding en vanaf dat moment is het over het algemeen de cello die de meest prominente rol speelt in het eerste deel. Er zijn veel boeiende momenten: luister naar de manier waarop Philippe geniet van de klim naar het hogere register van de cello (vanaf 5'20", track 1). Vanuit de lyriek van het eerste deel leidt Myaskovsky, via een verbindende passage, naar een meer koortsachtige tweede. Dit contrasteert een kolkende emotionaliteit met meer contemplatief schrijven, cello en piano zijn nu zeer gelijkwaardige partners. Philippe en Ducros spelen overal met absolute overtuiging en bepleiten het sterkst mogelijke betoog voor het stuk.

Bruno Philippe is still only 25 but you wouldn’t guess from the maturity of his musical thinking, which is coupled with a songfulness and ravishing sound – essential qualities for Rachmaninov. We get not only the G minor Sonata but the slighter Prelude and ‘Danse orientale’, Op 2, which are well characterised without being overdone. Jérôme Ducros also contributes a nuanced reading of that piece the composer grew to loathe: his C sharp minor Prelude, Op 3 No 2.

In the Sonata itself, Philippe gives Weilerstein a run for her money in the way he moulds the opening movement, his penchant for cantabile playing put to fine use in the Allegro moderato’s dreamier moments – sample from 11'30" of track 6 (they both, incidentally, include the exposition repeat, which Isserlis omits).

The scherzo is a mix of darting energy, well set up by Ducros, and unashamed melodic lusciousness, though Isserlis and Hough make even more of the contrast, the latter not afraid to take things down to a murmur. Hough also sets the scene for the Andante with a poetry that Ducros can’t quite match. Barnatan is also very inward at the outset, allowing Weilerstein to join the sighing phrases in the most potent way possible. That said, Philippe gives the melody a warmth that is ravishing. Isserlis and Hough really go for the finale, emphasising its churning energy. Philippe and Ducros dwell a little more on its lyrical aspects but such is the colour and reactivity on display that it’s a very absorbing journey and the close – skittish, then lyrical, then a final push through to the double bar line – is thrilling indeed.

How refreshing to have this sonata coupled with Myaskovsky’s First Cello Sonata, a rarity in the studio. Cast in two movements, it was written in 1911, the year that he graduated from the St Petersburg Conservatoire, and subsequently revised. It begins with a recitative-like passage for cello against simple piano accompaniment and from then on it is generally the cello that has the more prominent role in the first movement. There are many compelling moments: listen to the way Philippe relishes the ascent into the cello’s higher register (from 5'20", track 1). From the lyricism of the first movement, Myaskovsky leads, via a linking passage, to a more febrile second. This contrasts a churning emotionalism with more contemplative writing, cello and piano now very much equal partners. Throughout, Philippe and Ducros play with absolute conviction and make the strongest possible case for the piece.