Awards Issue 2019

Magnificat

The Choir of St John’s College, Cambridge o.l.v. Andrew Nethsingha

Neem een ​​van de beste hedendaagse universitaire koren, die een werkelijk gouden periode doormaakt en muziek heeft die hen nauw aan het hart ligt, en het resultaat is een album dat de sublieme kracht van Evensong belichaamt.

Hij is misschien een insider in kerkmuziek, maar terwijl Andrew Nethsingha de 70 jaar oude kwaliteiten van dit koor heeft bevorderd, heeft hij perspectieven die meer geassocieerd worden met de mainstream van klassieke muziek naar het ensemble gebracht. Hoewel dit album eruitziet als echt Anglicanisme – alle Mags en Nuncs – weerspiegelt het een bredere muzikale geest: we horen Stanford als Brahms, Sumsion als Chopin (nou ja, bijna), Tippett als verstoorder en Leighton als de meest technisch begaafde Engelse contrapuntist (in elk genre) in eeuwen.

We horen ook een koor dat zingt met een extreme perceptie van blend (klinker en timbre), woorden en frasering; een echt ensemble dat begrijpt hoe een legato kan worden geïntensiveerd of verzwakt, hoe een kleur kan worden geschaduwd en verdraaid en hoe te reageren op een orgel, hoe het ook wordt geknepen. In de Stanford worden de zinnen tot aan de laatste toelopende fase gecontroleerd zonder dun of gekunsteld te klinken (de kenmerkende directe, bijna volkse schoonheid van het koor), terwijl we die klassieke St John's gloed horen in de Nunc dimittis. Glen Dempsey's reactieve maar kolkende orgelspel is als de piano in een kamerwerk van Brahms.

Leighton's Second Service is mogelijk het technisch meest volmaakte stuk Engelse kerkmuziek van de laatste 400 jaar. Nethsingha schrijft in zijn rigoureuze maar gezellige noten dat beide delen uit één enkele noot zijn geboren; en zijn uitvoering weeft een vloeiender verloop dan velen, de razende ritmes zijn precies maar niet grillig. U verlangt misschien naar een meer onrustige uitvoering, maar deze heeft andere gaven, waaronder een uitstekend zicht op de lange oplossing van het werk.

In dat opzicht trilt Howells van St John’s al lang met gevaarlijke, opwindende nabijheid in de hoge maar smalle akoestiek van de kapel – het tegenovergestelde van het ‘hemelse’ geluid van King’s College. Er is wat overzang van volwassenen in de Gloucester Service, maar die korrel en beet (aanwezig op Christopher Robinsons Naxos Howells – 1/00) zijn er nog steeds, alleen gevarieerder en klaar om te verslappen in een stralende legato. De excentriciteiten in Tippetts St John’s Service moeten worden omarmd; het koor doet dat, net als Dempseys kleurrijke kietelen van de Spaanse trompet van het orgel. Maar er zit een emotioneel afgestemde nauwgezetheid onder dit alles en een tijdsstoppende hoge solo in de Nunc (Alfred Harrison). Na de stilte van de a cappella Jackson die eraan voorafgaat, is het een heel eind om te eindigen.

Nethsingha bungelt met het vooruitzicht van toekomstige volumes die afhankelijk zijn van de marktrespons. Dus als jullie allemaal hiernaar luisteren, krijgen we meer. Ik zou stemmen voor die Howells Mag en Nunc settings die crimineel verwaarloosd zijn – Worcester, Hereford, St Augustine en Dallas, om er een paar te noemen. De intense, apocalyptische taal van de componist in de laatste werken ligt dichter bij de domeinen van Janáček en Szymanowski dan bij Vaughan Williams. Ik twijfel er niet aan dat deze jongens dat zouden begrijpen.

He may be a church music insider, but while Andrew Nethsingha has been advancing the 70-year-old qualities embodied by this choir, he has brought to the ensemble perspectives more associated with the classical music mainstream. While this album looks like echt Anglicanism – all Mags and Nuncs – it reflects a broader musical mind: we hear Stanford as Brahms, Sumsion as Chopin (well, almost), Tippett as disruptor and Leighton as the most technically accomplished English contrapuntist (in any genre) for centuries.

We also hear a choir that sings with extreme perception of blend (vowel and timbre), words and phrasing; a true ensemble that understands how a legato might be intensified or slackened, how a colour can be shaded and twisted and how to react to an organ however it’s throttled. In the Stanford, phrases are controlled right to the final tapering without sounding thin or mannered (the choir’s distinctively direct, almost vernacular beauty) while we hear that classic St John’s glow in the Nunc dimittis. Glen Dempsey’s reactive but churning organ-playing is as the piano in a Brahms chamber work.

Leighton’s Second Service is possibly the most technically consummate piece of English church music of the last 400 years. Nethsingha writes in his rigorous yet gregarious notes of both its movements being born of a single note; and his performance weaves a smoother course than many, the ragging rhythms precise but not jagged. You may crave a more unsettled performance but this one bears other gifts, including an excellent view of the work’s long-form resolution.

On which note, Howells from St John’s has long vibrated with dangerous, thrilling closeness in the chapel’s tall but narrow acoustic – the polar opposite to the ‘heavenly’ sound at King’s College. There’s some over-singing from adults in the Gloucester Service but that grain and bite (present on Christopher Robinson’s Naxos Howells – 1/00) is still here, just more varied and ready to slacken into a radiant legato. The eccentricities in Tippett’s St John’s Service have to be embraced; the choir do so, as does Dempsey’s colourful tickling of the organ’s Spanish trumpet. But there is an emotionally attuned meticulousness beneath it all and a time-stopping treble solo in the Nunc (Alfred Harrison). After the stillness of the a cappella Jackson that precedes it, it’s quite a way to end.

Nethsingha dangles the prospect of future volumes dependent on market response. So if you all listen to this, we’ll get more. I’d vote for those Howells Mag and Nunc settings that are criminally neglected – Worcester, Hereford, St Augustine and Dallas, to name a few. The composer’s intense, apocalyptic language in the latter works is closer to the domains of Janáček and Szymanowski than to Vaughan Williams. I have no doubt these guys would get that.