Awards Issue 2019
Elegy - Countertenor duets by Purcell and Blow
Iestyn Davies, James Hall & The King’s Consort o.l.v. Robert King
Er zijn weinig tegenstanders die consistenter en briljanter zijn dan Iestyn Davies, hier vergezeld door een recente One to Watch, James Hall.
Deze nieuwste cd van The King’s Consort op het onafhankelijke Vivat-label is absoluut on point: met twee prachtig op elkaar afgestemde countertenoren en superieur blokfluitspel, samengebracht in de intieme akoestiek van Alpheton New Maltings, Suffolk, is er veel om van te genieten. De grote trekpleister is natuurlijk countertenor Iestyn Davies, en voor mij is zijn uitvoering van Purcells ‘O solitude’ een duidelijke uitschieter. Davies zingt het hele nummer in falsetto, waarbij hij de zilveren draad van zijn toon zelfs door de meest duivels lage passages heen behoudt. Zijn woordschildering is genuanceerd, subtiel en intiem. Gecombineerd met de verrukkelijk warme toon van Reiko Ichise’s basviool, het kussen van het kamerorgel en Lynda Sayce’s altijd gevoelige theorbe, is dit zeker een van de beste countertenoruitvoeringen op cd, die misschien zelfs Kings eerdere verslag met James Bowman (Hyperion, 7/88) evenaart.
Purcells harmonische taal is direct herkenbaar in contrast met Blow, maar in dit programma toont Blow zich ook behoorlijk avontuurlijk. Neem bijvoorbeeld zijn Elegy for Queen Mary, ‘No, Lesbia, no, you ask in vain’. Davies laat zich leiden door Blows vaak gekwelde muzikale taal om een uitvoering te bieden die prachtig aansluit bij deze innovatieve setting.
De duetten, gezongen met James Hall, zijn overal fantastisch, zorgvuldig in balans en goed gecontroleerd, hoewel misschien te bescheiden voor mijn smaak: denk aan het openingsduet ‘Hark how the songsters’, dat wegschrikt van de pure giechelende vreugde van de improvisatorische uitvoering door L’Arpeggiata (Erato, 5/14). Dit is ook het geval in ‘Sound the trumpet’, het beroemdste contratenorduet, waarbij de nadruk hier meer op levendigheid dan op extravertheid ligt. Het mist de grandeur van Kings eerdere Bowman/Chance-combinatie, vooral op de lange openingsnoten, maar compenseert dit met behendige energie. Hall is zeker een stem om naar te luisteren en hij draagt veel verrukkelijke momenten bij aan deze cd.
Als afscheidsschot zou het zonde zijn om het prachtige blokfluitspel in de Dioclesiaanse Chaconne ‘Two in one upon a ground’ van Rebecca Miles en Ian Wilson niet te noemen. Deze hele cd is een schat aan bitterzoete geneugten.
This latest disc from The King’s Consort on the independent Vivat label is absolutely on point: with two wonderfully matched countertenors and superb recorder-playing, bound together in the intimate acoustic of Alpheton New Maltings, Suffolk, there is much to enjoy here. The big draw is, of course, countertenor Iestyn Davies, and for me his performance of Purcell’s ‘O solitude’ is a clear standout. Davies sings the entire song in falsetto, maintaining his tone’s silvery thread through even the most fiendishly low passages. His word-painting is nuanced, subtle and intimate. Paired with the deliciously warm tone of Reiko Ichise’s bass viol, the cushion of the chamber organ and Lynda Sayce’s ever-sensitive theorbo, this is surely one of the best countertenor performances on disc, rivalling even perhaps King’s previous account with James Bowman (Hyperion, 7/88).
Purcell’s harmonic language is immediately recognisable when contrasted with Blow, yet in this programme Blow reveals himself also to be quite adventurous. Take, for instance, his Elegy for Queen Mary, ‘No, Lesbia, no, you ask in vain’. Davies takes his cue from Blow’s often tortured musical language to offer a performance which is beautifully responsive to this innovative setting.
The duets, sung with James Hall, are superb throughout, carefully balanced and well controlled, although perhaps too modest for my taste: consider the opening duet ‘Hark how the songsters’, which shies away from the sheer giggly joy of the improvisatory performance by L’Arpeggiata (Erato, 5/14). This is also the case in ‘Sound the trumpet’, that most famous of countertenor duets, the emphasis here being more sprightly than extrovert. It lacks the grandeur of King’s earlier Bowman/Chance pairing, especially on the opening long notes, but compensates with nimble energy. Hall is certainly a voice to listen out for and he contributes many ravishing moments to this disc.
As a parting shot, it would be a shame not to mention the wonderful recorder-playing in the Dioclesian Chaconne ‘Two in one upon a ground’ from Rebecca Miles and Ian Wilson. This whole disc is a trove of bittersweet delights.