Awards Issue 2019

Roger Smalley: Piano, Vocal & Chamber Music

Taryn Fiebig, Darryl Poulsen, James Cuddeford, Scott Davie, Daniel Herscovitch & Roger Smalley

De muziek van Roger Smalley kon nauwelijks sterker worden bepleit dan door deze muzikanten.

Dit is inderdaad een zeer welkome release. Roger Smalley (1943-2015) is een van die Britse componisten die onder de radar zijn gebleven; dit had grotendeels te maken met zijn verhuizing naar Australië in 1977, maar er is ook de grotere vraag van zijn stilistische metamorfose, die kundig wordt behandeld in het boekje bij deze cd in een kort essay van de pianist, Daniel Herscovitch.

Een van de voordelen van deze verzameling, die op twee stukken van eerste opnamen na bestaat, is juist dat het heen en weer springt tussen de drie 'periodes' van de componist, waardoor de luisteraar de verbindende draden ertussen kan onderscheiden. Als ik zeg dat ik bij het eerste luisteren misschien niet had kunnen raden dat de componist van de liederencyclus Nine Lives (2008) dezelfde is als die van het magnifieke Capriccio No. 1 voor viool en piano (1966), wordt het bij verdere luisterbeurten steeds duidelijker dat Smalley's muzikale vloeiendheid die drie 'periodes' overstijgt. Dit is een componist die niet alleen over een groot technisch talent beschikt, maar ook een componist die de muziekgeschiedenis van binnen en van buiten kende, zoals een ander essay in het boek, van Darryl Poulsen, duidelijk maakt. Je zou zelfs kunnen vermoeden dat de lyrische kwaliteit van de Capriccio behoorlijk schokkend was voor de hardliners van Darmstadt in die tijd; Poulsens verslag van Smalleys genoegen in het uitvoeren van Brahms en Schumann onderstreept dit.

En de daaropvolgende stilistische 'periodes' van de componist hebben hier natuurlijk alles mee te maken. De Barcarolle van 20 jaar later is hoe dan ook een meesterwerk, maar het is ook een getuigenis van Smalleys hernieuwde betrokkenheid bij het muzikale verleden, en de manier waarop hij dit pad bewandelde, wordt prachtig gedemonstreerd door de Morceau de concours van nog eens 22 jaar later (2008). Morceau inderdaad! Dit is een groot werk en verdient het om wijd en zijd bekend te worden. En alles in dit substantiële stuk is in vreugdevolle embryo te horen in de Piano Pieces I V uit 1962-65.

Op het risico af mijn voorraad adjectieven uit te putten, moet ik zeggen dat het bewaren van Three Studies in Black and White (2002-04) en Lament for the Victims of Natural Disasters (2005) tot het einde van de cd echt geïnspireerd was. De Three Studies vormen een belangrijk werk (zoals zo vaak bij Smalley doet de titel geen recht aan het bereik en de diepte van de muziek), en het spookachtige Lament, gecomponeerd voor hoorn en vier tamtams, is misschien wel de componist op zijn meest Australische.

Deze magnifieke cd waarschuwt ons niet alleen voor het belang van een componist die zowel Brits als Australisch is, maar ook voor een belangrijke stem in de hedendaagse muziek in bredere zin. Ik hoop van harte dat deze opname van uitvoeringen van de allerhoogste orde het begin zal zijn van een heropleving van het werk van een componist met een verbluffend talent en sublieme inspiratie.

This is a very welcome release indeed. Roger Smalley (1943-2015) is one of those British composers who have slipped beneath the radar; in large part this had to do with his move to Australia in 1977 but there is also the larger question of his stylistic metamorphosis, ably addressed in the booklet accompanying this disc in a brief essay by the pianist, Daniel Herscovitch.

One of the advantages of this collection, which consists with the exception of two pieces of first recordings, is precisely that it jumps about between the composer’s three ‘periods’, thus enabling the listener to discern the connecting threads between them. If I say that I might, at first listening, not have been able to guess that the composer of the song-cycle Nine Lives (2008) is the same as that of the magnificent Capriccio No 1 for violin and piano (1966), on further listenings it becomes ever more apparent that Smalley’s musical fluency transcends those three ‘periods’. This is a composer not only of great technical ability but one who knew musical history inside out, as another booklet essay, by Darryl Poulsen, makes clear. One suspects, in fact, that the lyrical quality of the Capriccio might have been quite shocking to the hard-line Darmstadt enthusiasts of that time; Poulsen’s recounting of Smalley’s delight in performing Brahms and Schumann underscores this.

And the composer’s subsequent stylistic ‘periods’ have everything to do with this, of course. The Barcarolle from 20 years later is by any account a masterly work but it is also a testimony to Smalley’s re-engagement with the musical past, and the way in which he continued along this path is magnificently demonstrated by the Morceau de concours from 22 years later still (2008). Morceau indeed! This is a major work and deserves to be widely known. And everything in this substantial piece is heard in joyous embryo in the Piano Pieces I V from 1962 65.

At the risk of exhausting my stock of adjectives, I am bound to say that the saving of Three Studies in Black and White (2002 04) and Lament for the Victims of Natural Disasters (2005) until the end of the disc was truly inspired. The Three Studies constitute a major work (as so often with Smalley, the title does not do justice to the music’s range and depth), and the haunting Lament, scored for horn and four tam-tams, is perhaps the composer at his most Australian.

This magnificent disc alerts us not only to the importance of a composer both British and Australian but to a significant voice in contemporary music in a wider sense. I sincerely hope that this recording, of performances of the highest order, will be the beginning of a revival of the work of a composer of staggering talent and sublime inspiration.