juli 2019

Locus Iste

The Choir of St John’s College, Cambridge o.l.v. Andrew Nethsingha

De bijdrage van St John’s aan de koormuziek is enorm en tijdens deze gezamenlijke viering (150 jaar kapel en hun 100e opname) zijn ze in uitstekende vorm onder leiding van Andrew Nethsingha.

Zoals de titel al doet vermoeden, draait de nieuwste opname van St John’s College, Cambridge, helemaal om de geest van de plek. Deze 100e opname van het koor markeert de 150e verjaardag van de inwijding van de glorieuze Gilbert Scott-kapel van het college in 1869 – hetzelfde jaar dat ons overigens Bruckners titelnummer gaf. Het motet zet het thema voor een reeks werken die elk zijn gekozen om een ​​decennium in de geschiedenis van het koor te vertegenwoordigen, waarbij veel ook meer tastbare, persoonlijke banden met het college delen.

En zo krijgen we muziek van Britten, Rachmaninov en Parry, maar ook opdrachten van Giles Swayne en recent afgestudeerde van St John’s Alex Woolf (wiens broeierige, ambivalente O vos omnes zich kan meten met eerdere bewerkingen), evenals voormalig muziekdirecteur Christopher Robinsons Jesu, grant me this, I pray en Cambridge-afgestudeerde Jonathan Doves Seek him that maketh the seven stars. Zelfs de cellosolist voor Swayne's Adam lay ibounden, waarvan de openingszin zich strak om het koor kronkelt als de zonden die zijn held binden, wordt uitgevoerd door huidige studente van St John's en voormalig BBC Young Musician Laura van der Heijden.

Het is een recital dat zowel het koor als het gebouw viert. Het akoestische spel van William Harris's gauzy Faire is the heaven, golven van geluid die tussen de twee koren passeren, vormen een verrukkelijke opener - een oefening in terughoudendheid en understatement die door het hele programma heen weerspiegeld wordt. Frasering, niet dynamiek, doet al het werk in Taveners The Lamb en Poulencs Salve regina, en de zorgvuldige vormgeving van regisseur Andrew Nethsinga geeft statuur aan de lichtere werken van Rorem en Robinson.

Maar terughoudendheid is slechts een deel van het plaatje. Het is wanneer het pedaal wordt ingetrapt (letterlijk en figuurlijk) dat deze schijf echt opstijgt, en het oor in extase brengt met de plotselinge release van Rachmaninovs Cherubic Hymn, de ‘heldere Seraphim’ van Parry’s Blest pair of sirens en de ‘triomfantelijke kreet’ van Finzi’s God is gone up, trompetgeschal van Glen Dempsey en het machtige Mander-orgel van de kapel. Hopelijk is het een fanfare die nog 150 jaar zal blijven klinken.

As the title suggests, the latest recording from St John’s College, Cambridge, is all about the spirit of place. This 100th recording from the choir marks the 150th anniversary of the consecration of the college’s glorious Gilbert Scott chapel in 1869 – the same year, incidentally, that gave us Bruckner’s title-track. The motet sets the theme for a sequence of works each chosen to represent a decade in the choir’s history, with many also sharing more tangible, personal links to the college.

And so we get music by Britten, Rachmaninov and Parry but also commissions from Giles Swayne and recent St John’s graduate Alex Woolf (whose brooding, ambivalent O vos omnes holds its own against earlier settings), as well as former director of music Christopher Robinson’s Jesu, grant me this, I pray and Cambridge graduate Jonathan Dove’s Seek him that maketh the seven stars. Even the cello soloist for Swayne’s Adam lay ibounden, whose opening phrase coils tautly around the choir like the sins that bind its hero, is performed by current St John’s student and former BBC Young Musician Laura van der Heijden.

It’s a recital that celebrates both choir and building. The acoustic play of William Harris’s gauzy Faire is the heaven, waves of sound passing between its two choirs, makes a ravishing opener – an exercise in restraint and understatement mirrored throughout the programme. Phrasing, not dynamics, does all the work in Tavener’s The Lamb and Poulenc’s Salve regina, and director Andrew Nethsinga’s careful shaping gives stature to the slighter works by Rorem and Robinson.

But restraint is only part of the picture. It’s when the pedal goes down (literally and metaphorically) that this disc really soars, startling the ear into ecstasy with the sudden release of Rachmaninov’s Cherubic Hymn, the ‘bright Seraphim’ of Parry’s Blest pair of sirens and the ‘triumphant shout’ of Finzi’s God is gone up, trumpet calls courtesy of Glen Dempsey and the chapel’s mighty Mander organ. Hopefully it’s a fanfare that will continue to sound for another 150 years.