december 2024

Ehnes & Armstrong play Brahms & Schumann

James Ehnes & Andrew Armstrong

Deze maand is er weer Brahms te horen, op een vergelijkbaar hoog niveau: James Ehnes stapt over op de altviool en weet opnieuw een perfecte verstandhouding te bereiken met pianist Andrew Armstrong op een zeer stijlvol album.

Ik heb reikhalzend uitgekeken naar James Ehnes en Andrew Armstrong om de drie vioolsonates van Brahms op te nemen. Ze hebben al een behoorlijk deel van het viool- en pianorepertoire opgenomen – en ook nog eens met indrukwekkende consistentie – dus ik dacht dat het gewoon een kwestie van tijd was. Ik had niet verwacht dat ze eerst de twee late altvioolsonates (oorspronkelijk voor klarinet) zouden aanpakken, maar ik ben blij dat ze dat gedaan hebben.

Ehnes is een geboren Brahmsian. Zijn spel is rijk expressief, maar ook volkomen zonder gekunsteldheid. Hij is het soort muziek dat de critici die ik als kind las, zouden omschrijven als aristocratisch. En mocht u zich zorgen maken dat hij een violist is die alleen maar wat op de altviool speelt, dan vind ik zijn rijke, strak gefocuste toon een voorbeeld in zijn soort. In feite is Ehnes in alle opzichten de gelijke van de beste altviolisten op plaat, van Tertis en Primrose tot Tamestit en Ridout (hoewel Ehnes' fantastische opnames van altvioolconcerten van Bartók en Walton dat natuurlijk al hebben bewezen - Chandos, 11/11, 6/18).

Wat ik het meest bewonder aan deze nieuwe interpretaties, is misschien wel hun toonbereik. Luister bijvoorbeeld naar het begin van elk van de vier delen van de sonate in f mineur. Ehnes is zo intens in de eerste (ik hou niet zo van de manier waarop Armstrong zijn openingsintro van vier maten in een iets langzamer tempo neemt, maar het is het enige detail op de cd dat me dwarszit), dan zoet teder in de tweede, zangrijk grazioso (zoals Brahms vraagt) in de derde en hartelijk robuust in de finale.

Het Allegro amabile van de Es majeur Sonate is wonderbaarlijk ontspannen, en let op hoe beide muzikanten hier genereuzer fraseren dan in de dramatischer geconcentreerde wereld van de F mineur Sonate. Er is een overvloed aan passie en vuur in het centrale Allegro appassionato, zeker, maar ook hier fraseren Ehnes en Armstrong in uitgebreide paragrafen.

Het programma opent met een verfijnd maar scherp gekarakteriseerd verslag van Schumanns vier korte Sprookjesschilderijen en sluit af met Brahms' beroemde slaapliedje, het laatste gespeeld met ontroerende oprechtheid. Het productieteam van Onyx vleit beide spelers en brengt de balans tussen de instrumenten heel dicht bij perfectie. En nu, kom op met die vioolsonates!

I’ve been eagerly waiting for James Ehnes and Andrew Armstrong to record the three Brahms violin sonatas. They’ve already recorded a good swathe of the violin-and-piano repertoire – and with impressive consistency, too – so I figured it was simply a matter of time. I wasn’t expecting them to tackle the pair of late viola sonatas (originally for clarinet) first, but I’m delighted they have.

Ehnes is a natural Brahmsian. His playing is richly expressive yet also completely without affectation. His is the kind of music-making that the critics I grew up reading might describe as aristocratic. And lest you worry that he’s a violinist merely dabbling on the viola, I find his rich, tightly focused tone to be a model of its kind. In every way, in fact, Ehnes is very much the equal of the greatest viola players on record, from Tertis and Primrose to Tamestit and Ridout (though, of course, Ehnes’s superb recordings of viola concertos by Bartók and Walton have proved that already – Chandos, 11/11, 6/18).

What I admire most about these new interpretations, perhaps, is their tonal range. Listen, say, to the beginnings of each of the four movements of the F minor Sonata. Ehnes is so intense in the first (I don’t quite care for the way Armstrong takes his opening four-bar intro in a slightly slower tempo, but it’s the only detail on the disc that sticks in my craw), then sweetly tender in the second, songfully grazioso (as Brahms asks) in the third and heartily robust in the finale.

The Allegro amabile of the E flat major Sonata is marvellously relaxed, and note how both musicians phrase more generously here than in the more dramatically concentrated world of the F minor Sonata. There’s an abundance of passion and fire in the central Allegro appassionato, certainly, but here, too, Ehnes and Armstrong phrase in expansive paragraphs.

The programme opens with a refined yet sharply characterised account of Schumann’s four brief Fairy-Tale Pictures and closes with Brahms’s famous lullaby, the latter played with touching sincerity. Onyx’s production team flatter both players and get the balance between the instruments very close to perfect. Now, please, bring on those violin sonatas!