Awards Issue 2024
André Campra: Messe de Requiem & Les Maîtres de Notre-Dame de Paris
Ensemble Correspondances o.l.v. Sébastien Daucé
De uitvoering door Sébastien Daucé en Ensemble Correspondances van Campra’s Requiem, een belangrijk werk uit de Franse barok, brengt de melodieën en het gevoel voor richting van de muziek prachtig naar voren.
André Campra is misschien wel een van de belangrijkste Franse operacomponisten tussen Lully en Rameau, maar ik vermoed dat hij op dit moment het meest bekend is om zijn Requiem, een werk dat al een mooie discografie heeft. Dit nieuwe verslag van Sébastien Daucé en Ensemble Correspondances presenteert de Messe de Requiem binnen de kerkmuziektraditie in Notre-Dame, waar Campra in de jaren 1690 een functie bekleedde.
De introïtus ontvouwt zich met een soortgelijke ‘lucht van etherische mysterie’ die Nicholas Anderson ooit bewonderde in het verslag van John Eliot Gardiner (Erato, 10/80). Als ik dit stuk lang genoeg laat liggen, vergeet ik hoe melodieus het is, maar gelukkig doet Daucé dat niet: hij kiest voor een rijke, melodieuze kwaliteit die niet ongelijk is aan Emmanuelle Haïms recente livealbum (Erato, 3/24), maar over het algemeen lichter in frasering. Opvallend is dat Daucé ook een sterkere voorwaartse stuwkracht behoudt in de openingsbewegingen. Ik denk dat het hier belangrijk is om minstens twee van de solisten te noemen (ze zijn allemaal briljant), maar Randol Rodriguez in ‘Te decet hymnus Deus’ en Lucile Richardot in het Kyrie leggen de lat extreem hoog. Richardot in het bijzonder heeft een benijdenswaardige gelijkmatigheid van toon in haar hele bereik, waardoor ze zelfs in de meest zachte passages absolute helderheid kan behouden.
Met een merkbaar anticiperend gesnuif van de dirigent is het Sanctus een opgewekte triomf – zozeer zelfs dat ik in een verrukkelijk konijnenhol viel door verschillende benaderingen te vergelijken. Ik was dol op de perfectie van Gardiners versie en zelfs de meer zangerige benadering van Herreweghe (Harmonia Mundi, 9/87) in hun tijd, maar dit nieuwe verslag houdt zich staande naast beide. Daucé is niet iemand die tempo’s te langzaam neemt, maar hij verleidt ook niet met de ongeduldige snap van Malgoire’s verslag (Erato, 2/99); in feite is er hier meer van het lenige, dansachtige zelfvertrouwen dat ik associeer met Haïm. Het is een triomf van verfijning en smaak.
Nu de renovatie van Notre-Dame in volle gang is, verklaart Thomas Leconte's essay in het boekje dit programma als een van de werken van maîtres van de Notre-Dame-school in de grand siècle. Een bijzonder goede vondst is de zesstemmige mis van François Cosset (ca 1610-na 1664), die later gedeeltelijk werd georkestreerd door Sébastien de Brossard en onlangs werd voltooid door Daucé zelf. Luister naar stijlvolle versieringen in het 'Christe'-gedeelte, de gregoriaanse incipit tot het Gloria begeleid door slang, en rijk instrumentaal spel in het Agnus Dei. Nooit iemand die een detail mist, in het Ave verum corpus van Jean Veillot (ca1600-1662) is er een Engelse cadens op 'De Maria Virgine' uitgevoerd met een opgetrokken wenkbrauw, en oprechte, krachtige kreten van 'placatus' in Christe redemptor omnium van Pierre Robert (ca1618-1699) die uw aandacht zullen trekken.
Dit is een fantastische opname van een van de beste ensembles van vandaag de dag die zich specialiseert in Franse barokmuziek.
André Campra may be one of the key French opera composers between Lully and Rameau but I suspect at the moment he is best known for his Requiem, a work that already has a fine discography. This new account from Sébastien Daucé and Ensemble Correspondances presents the Messe de Requiem within its church music tradition at Notre-Dame, where Campra held a post in the 1690s.
The Introit unfolds with a similar ‘air of ethereal mystery’ that Nicholas Anderson once admired in John Eliot Gardiner’s account (Erato, 10/80). If I leave this piece long enough I forget how tuneful it is, but fortunately Daucé does not: he opts for a rich, mellifluous quality not unlike Emmanuelle Haïm’s recent live album (Erato, 3/24) but overall lighter in phrasing. Notably, Daucé also maintains a stronger forward thrust across the opening movements. I think here it’s important to name-check at least two of the soloists (they’re all brilliant), but Randol Rodriguez in ‘Te decet hymnus Deus’ and Lucile Richardot in the Kyrie set an extremely high bar. Richardot in particular has an enviable evenness of tone throughout her range that enables her to maintain absolute clarity even in the most gentle of passages.
With a noticeable anticipatory sniff from the conductor, the Sanctus is a sprightly triumph – so much so that I fell down a delightful rabbit hole comparing various approaches. I’d loved the perfection of Gardiner’s version and even the more singerly approach of Herreweghe (Harmonia Mundi, 9/87) in their day but this new account holds its own alongside both. Daucé is not one to take tempos too slowly, but neither does he court the impatient snap of Malgoire’s account (Erato, 2/99); in fact there is more of the nimble, dancelike confidence here that I associate with Haïm. It’s a triumph of delicacy and taste.
With the renovation of Notre-Dame in progress, Thomas Leconte’s booklet essay explains this programme as one of works by maîtres of the Notre-Dame school in the grand siècle. One particularly good find is the six-voice Mass by François Cosset (c1610-after 1664), which was later part-orchestrated by Sébastien de Brossard and recently completed by Daucé himself. Listen out for stylish ornamentation in the ‘Christe’ section, the plainsong incipit to the Gloria accompanied by serpent, and rich instrumental playing in the Agnus Dei. Never one to miss a detail, in the Ave verum corpus by Jean Veillot (c1600-1662) there’s an English cadence on ‘De Maria Virgine’ performed with a raised eyebrow, and heartfelt, lusty cries of ‘placatus’ in Christe redemptor omnium by Pierre Robert (c1618-1699) that will grab your attention.
This is a superb recording from one of today’s best ensembles to specialise in French Baroque music.