oktober 2022

J.S. Bach: Concertos for Harpsichord & Strings, Vol. 2

Masato Suzuki & Bach Collegium Japan

Ter vergelijking met het album hierboven van Il Pomo d’Oro o.l.v. Francesco Corti

Masato Suzuki nam de Bach-dubbels op met zijn vader Masaaki en het Bach Collegium Japan in 2013 (8/14), maar pas onlangs is hij overgestapt op de soloconcerten, waarvan dit het tweede deel van twee is. Net als bij Corti heeft dit enkele strijkers, hoewel de nauwere opname zorgt voor een intiemere en vriendelijkere ontmoeting met het hout, de darm en de draad, evenals het gevoel dat elk afzonderlijk instrument even een solist kan zijn, zoals de viool in de buitenste delen van BWV1055 of de cello in BWV1057. Suzuki's klavecimbel, een kopie van een Frans instrument, heeft een slankere toon dan de Vaters, en het strijkersgeluid is meer ontspannen en veerkrachtig dan dat van Il Pomo d'Oro. Over het algemeen zijn dit stabiele en conventionele lezingen, waarbij de meest opvallende interpretatiemomenten de korte, geprikkelde noten zijn in de grote basmotto-thema's in de langzame bewegingen van BWV1054 en 1058 (waarvan ik vermoed dat niet iedereen zal genieten). Er is echter een grote helderheid en lucht, evenals een prettig gevoel van een klavecinist die ze behandelt als elegante begeleide klavecimbelstukken, wat mij doet denken aan de Leonhardt-opnames van begin jaren 70.

Masato Suzuki recorded the Bach doubles with his father Masaaki and the Bach Collegium Japan in 2013 (8/14), but it is only recently that he has turned to the solo concertos, of which this is the second volume of two. As with Corti, this has single strings, though the closer recording makes for a more intimate and friendly encounter with the wood, gut and wire, as well as a sense that any individual instrument can momentarily be a soloist, such as the violin in the outer movements of BWV1055 or the cello in BWV1057. Suzuki’s harpsichord, a copy of a French instrument, has a slenderer tone than the Vaters, and the string sound is more relaxed and springy than Il Pomo d’Oro’s. Generally, these are steady and conventional readings, the most striking interpretational moments being the jabbed short notes in the big bass motto themes in the slow movements of BWV1054 and 1058 (which I suspect not everyone will enjoy). There is great clarity and air, however, as well as a pleasing sense of a harpsichordist treating them as elegant accompanied harpsichord pieces, that puts me in mind of the Leonhardt recordings of the early 1970s.