november 2024

Contemplation

Huw Montague Rendall & Opéra Orchestre Normandie Rouen o.l.v. Ben Glassberg

Dit fantastische debuutalbum van de reeds bewonderde bariton Huw Montague Rendall laat via componisten van Mozart tot Britten zien dat hij een groot talent heeft voor karakterisering.

De dertigjarige Britse bariton Huw Montague Rendall, de zoon van mezzo Diana Montague en tenor David Rendall, heeft de laatste tijd voor opschudding gezorgd en is snel in aanzien gestegen na zijn afstuderen in 2018 aan de International Opera Studio in Zürich. Toen ik hem voor het eerst hoorde, in Glyndebourne als Malatesta in Donizetti's Don Pasquale in 2022, kwam hij op mij over als een zanger en acteur met aanzienlijke finesse en subtiliteit, een indruk die werd versterkt door zijn Count in Figaro in Covent Garden eerder dit jaar. Op cd was zijn bijdrage aan Malcolm Martineau's complete Duparc-overzicht (Signum, 9/22) ondertussen uitzonderlijk, zowel vanwege de schoonheid van zijn zang als vanwege de onverbiddelijke levendigheid van zijn manier van omgaan met woorden. Nu hebben we zijn debuutalbum, dat zijn reputatie waarschijnlijk nog verder zal consolideren en verbeteren.

Het brengt hem weer samen met Ben Glassberg en het orkest van de Opéra de Rouen, waar hij in 2021 een veel bewonderde Pelléas zong en ook zijn eerste Don Giovanni, eerder dit jaar. Het programma behandelt thema's als zelfreflectie en zelfontdekking, of juist het ontbreken daarvan (Almaviva is een van de minst zelfbewuste mannen in de opera), maar het laat ons hem ook horen in rollen uit het verleden, heden en de toekomst (tegen de tijd dat deze recensie verschijnt, zal hij zijn eerste Billy Budd hebben gezongen, in Wenen), en meer Duparc (een prachtig 'Chanson triste') en liederen van Mahler.

Het openingsnummer, de 'Être ou ne pas être'-monoloog uit Ambroise Thomas' Hamlet, zet effectief de parameters uiteen. We merken meteen de kwaliteit van Montague Rendalls stem op, niet massief maar zijdezacht en gelijkmatig van toon, samen met zowel het buitengewone bereik van dynamiek en kleur waartoe hij in staat is als de tekstuele helderheid die hij schijnbaar brengt in veel van wat hij doet. De humeurige introspectie is prachtig vastgelegd, net als Hamlets wereldwijze existentiële afkeer: inderdaad, Montague Rendalls karakteriseringen zijn consistent gericht en veelzeggend inzichtelijk.

Valentin in Gounods Faust is evenzeer een trotse soldaat als een bezorgde broer, terwijl zijn Papageno lief en ontroerend is, maar ook grappig, en tastbaar verheugd wanneer hij eindelijk Elisabeth Boudreaults mooie Papagena ontmoet. Don Giovanni's Serenade verleidt echt, terwijl Almaviva, vol hooghartigheid en bitterheid, uitbarst in zelfingenomen woede en verheven minachting. Een uitstapje naar musicals brengt Montague Rendall naar Billy Bigelow uit Rodgers en Hammersteins Carousel, zijn ‘Soliloquy’ idiomatisch gezongen met echte Broadway-bravoure. Brittens Billy, die de executie tegemoet gaat, naïef en tot het laatst vol vertrouwen, is hartverscheurend, en in Fritz’ lied uit Korngolds Die tote Stadt, misschien wel het mooiste nummer op de cd, is de mix van erotiek en spijt gewoonweg adembenemend.

Mahlers Lieder eines fahrenden Gesellen, in het middelpunt van het recital, krijgt ondertussen een andere prachtige uitvoering, die begint in een sfeer van treurige nostalgie, maar geleidelijk opbouwt naar een climax van werkelijk schokkende intensiteit in ‘Ich wollt’ ich lag’ auf der schwarzen Bahr’. Glassberg en zijn orkest, die overal uitstekend zijn, komen hier echt tot hun recht met dirigeren en spelen van grote verfijning en detail. ‘Ich bin der Welt abhanden gekommen’ vormt de effectieve envoi van de cd, spookachtig in zijn schoonheid en ingehouden droefheid. Het is een superieur recital en een zeer onderscheiden debuut, en ik kan het niet genoeg aanbevelen.

Thirty-year-old British baritone Huw Montague Rendall, the son of mezzo Diana Montague and tenor David Rendall, has been causing something of a stir of late, rapidly rising to prominence after his graduation in 2018 from the International Opera Studio in Zurich. When I first heard him, at Glyndebourne as Malatesta in Donizetti’s Don Pasquale in 2022, he struck me as a singer and actor of considerable finesse and subtlety, an impression reinforced by his Count in Figaro at Covent Garden earlier this year. On disc, meanwhile, his contribution to Malcolm Martineau’s complete Duparc survey (Signum, 9/22) was exceptional both for the beauty of his singing and for the unsparing vividness of his way with words. Now we have his debut album, which is likely to consolidate and enhance his reputation even further.

It reunites him with Ben Glassberg and the orchestra from the Opéra de Rouen, where he sang a much admired Pelléas in 2021 as well as his first Don Giovanni, again earlier this year. The programme deals with themes of self-reflection and self-discovery, or indeed their absence (Almaviva is among the least self-aware men in opera), though it also allows us to hear him in roles past, present and future (by the time this review appears he will have sung his first Billy Budd, in Vienna), as well as more Duparc (a beautiful ‘Chanson triste’), and songs by Mahler.

The opening track, the ‘Être ou ne pas être’ monologue from Ambroise Thomas’s Hamlet, effectively sets out the parameters. We immediately notice the quality of Montague Rendall’s voice, not massive but silky and even in tone, along with both the extraordinary range of dynamics and colour of which he is capable and the textual clarity he seemingly brings to much that he does. The moody introspection is beautifully captured, as is Hamlet’s world-weary existential disgust: indeed, Montague Rendall’s characterisations are consistently focused and tellingly insightful throughout.

Valentin in Gounod’s Faust is as much proud soldier as solicitous brother, while his Papageno is sweet and touching as well as funny, and tangibly delighted when he finally meets Elisabeth Boudreault’s lovely Papagena. Don Giovanni’s Serenade really seduces, while Almaviva, all hauteur and bitterness, erupts with self-righteous anger and lofty contempt. A foray into musicals brings Montague Rendall to Billy Bigelow from Rodgers and Hammerstein’s Carousel, his ‘Soliloquy’ idiomatically sung with real Broadway swagger. Britten’s Billy, facing execution, naive and trusting to the last, is heartbreaking, and in Fritz’s song from Korngold’s Die tote Stadt, perhaps the most beautiful track on the disc, the mixture of eroticism and regret is simply breathtaking.

Mahler’s Lieder eines fahrenden Gesellen, at the recital’s centre, meanwhile, gets another wonderful performance, opening in a mood of rueful nostalgia but gradually building to a climax of truly shocking intensity at ‘Ich wollt’ ich lag’ auf der schwarzen Bahr’. Glassberg and his orchestra, excellent throughout, really come into their own here with conducting and playing of great refinement and detail. ‘Ich bin der Welt abhanden gekommen’ forms the disc’s effective envoi, haunting in its beauty and contained sadness. It’s a superb recital and a most distinguished debut, and I cannot recommend it too highly.