november 2024

Voices for Solo Piano

Hanni Liang

Het programma van pianiste Hanni Liang verenigt de muziek van Ethel Smyth met vier fascinerende vrouwelijke componistenstemmen van vandaag, en introduceert dit grotendeels onbekende repertoire met absolute overtuiging en interpretatieve genialiteit.

Gezien de relatieve onbekendheid van de werken op deze cd, besloot ik om eerst elke selectie te beluisteren zonder de identiteit van de componisten te kennen.

Wat betreft de openingssonate in drie delen in c-klein zonder scorekaart, om het zo maar te zeggen, zou je raden dat pianist Hanni Liang de liefdesbaby van Schumann en Tsjaikovski had ontdekt (het idee is vervloekt!). Maar het is de sonate van Ethel Smyth, een werk dat wemelt van de declamatorische ernst en harmonische verfijning van de componist. Het pianospel zelf is niet zo innemend als de sterke muzikale inhoud, maar dat doet er weinig toe.

Het volgende werk klonk als een van die talloze bitonale rumba's die Darius Milhaud als warme broodjes uit de kast haalde, om vervolgens te vervallen in een harmonische sequentie die rechtstreeks uit het Stevie Wonder-handboek circa 1973 leek te komen. Ik weet niet zeker of de progressie van interessante ideeën meer oplevert dan de som der delen, maar Liang brengt in ieder geval idiomatische 'swing' in de syncopen. Toch is Errollyn Wallens I Wouldn't Normal Say aangenaam pakkend en leuk om te horen.

Stel je voor dat Elgar de opdracht had gekregen om een ​​eerder ongepubliceerde variatieset van Brahms te bewerken die typisch weelderig en rigoureus contrapuntisch was. Nogmaals, Ethel Smyth is de componist. Verwijst het 'of an Exceeding Dismal Nature' in haar titel naar de variaties zelf of alleen naar het thema? Niets klinkt in de verste verte ook maar somber voor deze recensent!

De eerste drie minuten van Sally Beamish's Night Dances zijn spaarzaam en kaal, en geven geen enkele indicatie van de grillige asymmetrische gebaren verderop, noch de lange stukken van humeurige percussieve frasen die tussen registers worden verplaatst. In mijn oren duurt het 13 minuten durende stuk te lang voor wat het te zeggen heeft, maar Liangs meesterlijke beheersing van dynamiek en tempo houdt je aandacht vast. Daarentegen onderwerpt de volgende reeks variaties het thema aan een verscheidenheid aan fantasierijke transformaties en stilistische toespelingen die hun invloeden suggereren maar nooit verraden. Nee, dit is geen onlangs ontdekt werk van Benjamin Britten, maar eerder Chen Yi's Variaties op het Oeigoerse volkslied 'Awariguli'. De laatste selectie, getiteld Cwicseolfor, begint met een virtuoze aanval van Charles Ivesiaanse energie die overgaat in meer ontspannen en lyrische vloeibaarheid, waar Claude Debussy en John Adams figuurlijk het brood breken. Na een donkere en desolate slow-motion episode, werkt de muziek zich geleidelijk terug naar waar het begon, en bouwt op naar een laatste climax met beide handen die het uitvechten met clusters in de hoogste en laagste registers. Dit is Eleanor Alberga's krachtigste pianostuk tot nu toe, en Liang speelt het uit volle borst. De pianiste doet inderdaad alle recht aan de vijf vrouwen wiens werken op deze schijf samen een van de meest onafgemaakte, onvoorspelbare, goed geconstrueerde, muzikaal diverse en interpretatief bevredigende piano-uitgaven vormen die ik ben tegengekomen. Het geluid mist directheid, maar brengt een voelbare concertzaalambiance over.

Given the relative unfamiliarity of the works on this disc, I decided to audition each selection first without knowing the composers’ identities.

Regarding the opening three-movement Sonata in C sharp minor without a scorecard, so to speak, you’d guess that pianist Hanni Liang had discovered the love child of Schumann and Tchaikovsky (perish the thought!). But it’s the Ethel Smyth Sonata, a work abounding in the composer’s declamatory earnestness and harmonic sophistication. The piano-writing itself is not so ingratiating as the strong musical content, but that matters little.

The next work sounded like one of those numerous bitonal rumbas that Darius Milhaud churned out like hot cakes, only to lapse into a harmonic sequence straight out of the Stevie Wonder playbook circa 1973. I’m not sure if the progression of interesting ideas adds up to more than the sum of its parts, but at least Liang brings idiomatic ‘swing’ to the syncopations. Still, Errollyn Wallen’s I Wouldn’t Normally Say is pleasantly catchy and fun to hear.

Imagine if Elgar had been assigned to edit a previously unpublished variation set by Brahms that was typically lush and rigorously contrapuntal. Again, Ethel Smyth is the composer. Does the ‘of an Exceeding Dismal Nature’ in her title refer to the variations themselves or only the theme? Certainly nothing sounds remotely dismal to this reviewer!

The first three minutes of Sally Beamish’s Night Dances are sparse and stark, giving no indication of the jagged asymmetric gestures up ahead, nor the long stretches of petulant percussive phrases displaced between registers. To my ears, the 13-minute piece goes on too long for what it has to say, but Liang’s masterly control of dynamics and pacing holds your attention. By contrast, the next set of variations subjects the theme to a variety of imaginative transformations and stylistic allusions that suggest yet never give away their influences. No, this is not a newly uncovered Benjamin Britten work but rather Chen Yi’s Variations on the Uyghur folk song ‘Awariguli’. The final selection, entitled Cwicseolfor, begins with a virtuosic onslaught of Charles Ivesian energy that segues into more relaxed and lyrical fluidity, where Claude Debussy and John Adams figuratively break bread. After a dark and desolate slow-motion episode, the music gradually works its way back to where it began, and builds to a final climax featuring both hands battling it out with clusters in the highest and lowest registers. This is Eleanor Alberga’s most powerful piano piece yet, and Liang plays the living daylights out of it. Indeed, the pianist does full justice to the five women whose works on this disc add up to one of the most unhackneyed, unpredictable, well-constructed, musically diverse and interpretatively gratifying piano releases I’ve encountered. The sound lacks immediacy, yet conveys a palpable concert-hall ambience.