november 2024

Bruckner: Symphony No. 7

Berlin Radio Symphony Orchestra o.l.v. Vladimir Jurowski

Een ‘diep doordachte en ongewoon overtuigende’ uitvoering van Bruckners 7e, schrijft Christian Hoskins – en Vladimir Jurowski’s eerste Bruckner in de catalogus.

Afgezien van het korte Symphonisches Präludium (Pentatone, 11/17) was Bruckner tot nu toe afwezig in de discografie van Vladimir Jurowski. De symfonieën zijn echter regelmatig te horen geweest in de programma's van de dirigent in de concertzaal, waaronder uitvoeringen van nrs. 1 tot en met 6 met het London Philharmonic Orchestra tussen 2011 en 2022. Het is daarom misschien niet verrassend dat deze opname van de Zevende een uitvoering presenteert die diep doordacht en ongewoon overtuigend is.

Een van de hoogtepunten van de uitvoering is het transparante en expressieve spel van het orkest. Er is veel aandacht voor dynamiek, wat helpt om helderheid en rust over te brengen in de rustigere zijwegen van de symfonie en kracht en opwinding te brengen in climaxpassages. De opbouw naar de met cimbalen bedekte piek van het Adagio is bijzonder meeslepend. Jurowski heeft ook duidelijk nagedacht over de vele ritard en a tempo markeringen in de finale. Haas liet ze weg uit zijn versie van de partituur en veel dirigenten spelen ze te weinig, een begrijpelijke benadering gezien het feit dat het te letterlijk volgen ervan – zoals Klemperer deed in zijn opname met de Philharmonia (Warner, 11/62) – een ongemakkelijk stop-start gevoel aan de muziek geeft. Daarentegen maakte Sanderling de tempowisselingen oordeelkundig een integraal onderdeel van de beweging in zijn opname uit 1999 met het Stuttgarter Radio Symphony Orchestra (SWR Classic, 6/18), en Jurowski is er op vergelijkbare wijze in geslaagd ze op te nemen in de symfonische topografie van de beweging.

Al met al is dit een zeer indrukwekkend verslag van de partituur en ik neig ernaar om het hoger te rangschikken dan de mooie recente verslagen van Roth, Thielemann, Rattle en Poschner. De opname evenaart de transparantie van het spel voor het grootste deel, met slechts een kleine hoeveelheid troebelheid in de luidste passages. Een opmerkelijke toevoeging aan de Bruckner-discografie.

Other than the brief Symphonisches Präludium (Pentatone, 11/17), Bruckner has been absent from Vladimir Jurowski’s discography until now. The symphonies have regularly featured in the conductor’s programmes in the concert hall, however, including performances of Nos 1 to 6 with the London Philharmonic Orchestra between 2011 and 2022. It is therefore perhaps not surprising that this recording of the Seventh presents a performance that is deeply considered and unusually persuasive.

One of the highlights of the performance is the transparent and expressive playing of the orchestra. Careful attention to dynamics is much in evidence, helping to convey luminosity and repose in the symphony’s quieter byways and bringing power and excitement to climactic passages. The build-up to the cymbal-capped peak of the Adagio is especially compelling. Jurowski has also clearly thought about the many ritard and a tempo markings found in the finale. Haas omitted them from his version of the score, and many conductors underplay them, an understandable approach given that following them too literally – as Klemperer did in his recording with the Philharmonia (Warner, 11/62) – brings an uncomfortable stop-start feel to the music. By contrast, Sanderling judiciously made the tempo changes an integral part of the movement in his 1999 recording with the Stuttgart Radio Symphony Orchestra (SWR Classic, 6/18), and Jurowski is similarly successful in absorbing them into the movement’s symphonic topography.

Altogether, this is a most impressive account of the score, and I’m inclined to rank it ahead of the fine recent accounts conducted by Roth, Thielemann, Rattle and Poschner. The recording matches the transparency of the playing for the most part, with only a small amount of cloudiness in the loudest passages. A notable addition to the Bruckner discography.