september 2024
Michael Berkeley: Collaborations
Diverse artiesten
Een prachtig staaltje van de muziek van componist Michael Berkeley – en een die de rijke verscheidenheid ervan laat zien – van een reeks fantastische solisten die allemaal de communicatieve stijl ervan briljant vastleggen.
Hier is een prachtig stijlvolle showcase voor een eclectisch en karakteristiek communicatief repertoire van de ogenschijnlijk onvermoeibare Michael Berkeley (76 jaar jong op het moment van schrijven), de titel werd aangewakkerd door een suggestie van Neil Tennant, zanger en songwriter bij Pet Shop Boys. Lees verder om meer te weten te komen (bleken dat ze fans zijn van elkaars werk – en ik wist niets van het vroegere leven van de jeugdige Berkeley als toetsenist in een rockband genaamd Seeds of Dyscord).
Terug naar de huidige cd, en de procedure wordt ingeleid door twee sets scherp inventieve miniaturen, Haiku 1: Birds en Haiku 2: Insects, respectievelijk bedacht voor pianiste Clare Hammond en klavecinist Mahan Esfahani. Deze vormen op hun beurt een ontroerende elegie voor soloviool die Berkeley schreef voor Madeleine Mitchell naar aanleiding van het overlijden van Nicholas Snowman (kunstadministrator en medeoprichter van de London Sinfonietta). Ook de volmaakte artisticiteit van mezzosopraan Alice Coote (overtuigend gepartnerd door Julius Drake) in de liederencyclus Speaking Silence, oorspronkelijk ontworpen voor bariton David Wilson-Johnson en met duistere, intense composities van (onder anderen) Christina Rossetti, WB Yeats en de 16e-eeuwse Franse dichter Pontus de Tyard, is niet te ontkennen. Om niet overtroffen te worden, werkt klarinettist Robert Plane samen met altviolist Rachel Roberts en pianist Chris Hopkins voor een superieur meeslepende vertolking van The Magnolia Tree, een sterk aansprekend, prachtig vervaardigd en (bij het einde) memorabel sereen essay van 13 minuten in opdracht van het Presteigne Festival van 2023 en grotendeels geïnspireerd op maten uit Bachs The Art of Fugue.
Ook lof voor de BBC Singers onder leiding van Owain Park voor hun vlekkeloze technische beheersing en adembenemende kalmte in een reeks van vier aanbiedingen, waarvan het hoogtepunt misschien wel Super flumina Babylonis (Psalm 137, ‘Aan de wateren van Babylon’) is: opgeschreven ter nagedachtenis aan John Tavener, werd het voor het eerst gehoord in november 2017 tijdens de viering van St. Cecilia’s Day in de Westminster Cathedral en bevat een aantal duizelingwekkend duizelingwekkende sopraanteksten. Als laatste, maar zeker niet als minste, komt Zero Hour. ‘Zet het op het volgende Michael Berkeley-album van Collaborations’, suggereerde Neil Tennant, toen hij te gast was in Berkeley’s langlopende BBC Radio 3-show Private Passions. Ook uitgebracht als aparte single, is het een gezamenlijke inspanning ter ondersteuning van Oekraïne met zang en teksten van Tennant, en bevat opmerkelijke bijdragen van rockgitarist David Gilmour, DZVIN.CO (een Oekraïens vluchtelingenvrouwenkoor), de BBC Singers en producers Hugh Padgham en Paul ‘Wix’ Wickens.
Voorbeeldige productiewaarden en presentatie geven extra glans aan een opvallend ondernemend en lonend nummer.
Here’s a marvellously stylish showcase for some eclectic and characteristically communicative repertoire by the seemingly indefatigable Michael Berkeley (76 years young at the time of writing), its title sparked by a suggestion from Neil Tennant, singer and songwriter with Pet Shop Boys. Read on to find out more (turns out they are fans of each other’s work – and I didn’t know about the youthful Berkeley’s former life as the keyboard player in a rock band called Seeds of Dyscord).
Back to the present disc, however, and proceedings are launched by two sets of sharply inventive miniatures, Haiku 1: Birds and Haiku 2: Insects, conceived for pianist Clare Hammond and harpsichordist Mahan Esfahani respectively. These in turn frame a touching elegy for solo violin that Berkeley wrote for Madeleine Mitchell on the news of the death of Nicholas Snowman (arts administrator and co-founder of the London Sinfonietta). Likewise, there’s no denying the consummate artistry shown by mezzo Alice Coote (persuasively partnered by Julius Drake) in the song-cycle Speaking Silence, originally designed for baritone David Wilson-Johnson and containing darkly intense settings of (among others) Christina Rossetti, WB Yeats and the 16th-century French poet Pontus de Tyard. Not to be outdone, clarinettist Robert Plane teams up with viola player Rachel Roberts and pianist Chris Hopkins for a superbly compelling rendering of The Magnolia Tree, a strongly appealing, exquisitely crafted and (by the close) memorably serene 13-minute essay commissioned for the 2023 Presteigne Festival and inspired in large part by measures from Bach’s The Art of Fugue.
Plaudits, too, to the BBC Singers under Owain Park for their flawless technical control and breathtaking composure in a sequence of four offerings, perhaps the highlight of which comprises Super flumina Babylonis (Psalm 137, ‘By the waters of Babylon’): inscribed to the memory of John Tavener, it was first heard in November 2017 at Westminster Cathedral’s St Cecilia’s Day celebrations and incorporates some giddily vertiginous soprano-writing. Last, but definitely not least, comes Zero Hour. ‘Put it on the next Michael Berkeley album of Collaborations’, suggested Neil Tennant, when he appeared as a guest on Berkeley’s long-running BBC Radio 3 show Private Passions. Also released as a separate single, it’s a joint effort in support of Ukraine with vocals and lyrics by Tennant, and features notable contributions from rock guitarist David Gilmour, DZVIN.CO (a Ukrainian refugee women’s choir), the BBC Singers and producers Hugh Padgham and Paul ‘Wix’ Wickens.
Exemplary production values and presentation add further lustre to a conspicuously enterprising and rewarding issue.