juli 2024

Images

Saskia Giorgini

De meeslepende kleur en de zorgvuldig vormgegeven vormgeving in dit rijkelijk belonende Debussy-recital zijn vanaf het allereerste begin duidelijk zichtbaar – en boeien je; Saskia Giorgini blinkt uit in momenten van zowel drama als poëzie.

Saskia Giorgini, van Nederlandse en Italiaanse afkomst, heeft zojuist haar eerste album van Debussy uitgebracht, dat qua veilige maar onopvallende techniek en rijkelijk gerealiseerde verbeeldingskracht trots naast haar magnifieke Liszt-opnamen staat.

Het eerste van de Deux Arabesques is helder, maar toch delicaat en volledig voelend. De stemvoering is superieur. Het tweede is brutaal en geestig. In beide werken is Giorgini's bovennatuurlijke vermogen om de topografie van een stuk met perfecte scherpte vorm te geven volledig zichtbaar. De zelden gehoorde D flat Nocturne is doordrenkt van sfeer. De finesse van de pianissimos in de afsluitende maten lijkt in het niets te verdampen.

Giorgini's benadering van Pour le piano is in wezen dramatisch, maar die van haar is een veelkleurig drama van subtiliteit en understatement. Na de uitbundigheid van de Prelude suggereert de Sarabande een gefluisterd vertrouwen van de uiterste intimiteit. De Toccata zweeft op vleugels van levendig contrast en kinesthetisch genot. De glimpen van het terrein beneden zouden duizelingwekkend zijn, ware het niet voor de sensatie van de vlucht.

‘Pagodes’ vangt Debussy’s oosterse modus met veelzijdig begrip, volledig verstoken van karikaturen. Het toespelende ‘Soirées dans Grenade’ spreekt de taal van Andalusië, terwijl ‘Jardins sous la pluie’ een verscheidenheid aan meteorologische verschijnselen oproept, van delicate regendruppels op bloemblaadjes en bladeren tot wind en donder.

Als je Giorgini de twee boeken van Images hoort spelen, hoor je gedistilleerd, in puur muzikale termen, het palet en penseelwerk van Monet en Renoir. Van ‘Hommage à Rameau’, doordrenkt met bijna tragisch verlangen, tot de exquise ritmische greep en polyfone vindingrijkheid van ‘Mouvement’, u zult uzelf misschien, net als ik, worstelen met de vraag wanneer u het beter had kunnen horen.

De intelligentie en sensuele pacing van L’isle joyeuse worden beter ervaren dan beschreven. In al deze werken is Giorgini’s vermogen om het onvermijdelijk geschikte tempo te kiezen griezelig. Die eigenschap van elke pianist die de naam waardig is, namelijk een overvloed aan berekenbare geluidsniveaus aan het rustige einde van het dynamische spectrum, vindt in haar een gelukkig thuis. Van een pianist die nog geen 40 is, kun je je alleen maar voorstellen welke muzikale vreugden je te wachten staan.

Saskia Giorgini, of Dutch and Italian heritage, has just released her first album of Debussy which, in terms of secure yet unobtrusive technique and richly realised imagination, stands proudly beside her magnificent Liszt recordings.

The first of the Deux Arabesques is crisp, yet delicate and fully sentient. The voice-leading is superb. The second is pert and witty. In both works, Giorgini’s preternatural ability to shape the topography of a piece with perfect acuity is on full display. The seldom-heard D flat Nocturne is redolent with atmosphere. The finesse of the pianissimos in the concluding measures seems to evaporate into thin air.

Giorgini’s approach to Pour le piano is essentially dramatic, but hers is a many‑hued drama of subtlety and understatement. Following the exuberance of the Prelude, the Sarabande suggests a whispered confidence of the utmost intimacy. The Toccata fairly soars on wings of vivid contrast and kinaesthetic delight. The glimpses of the terrain below would be dizzying were it not for the thrill of flight.

‘Pagodes’ captures Debussy’s oriental mode with many-faceted understanding, completely devoid of caricature. The allusive ‘Soirées dans Grenade’ speaks the very language of Andalusia, while ‘Jardins sous la pluie’ evokes a variety of meteorological phenomena, from delicate raindrops on petals and leaves to wind and thunder.

To hear Giorgini play the two books of Images is to hear distilled, in purely musical terms, the palette and brushwork of Monet and Renoir. From ‘Hommage à Rameau’, imbued with near-tragic longing, to the exquisite rhythmic grasp and polyphonic resourcefulness of ‘Mouvement’, you may find yourself, as I did, struggling to imagine when you might have heard it better.

The intelligence and sensual pacing of L’isle joyeuse is better experienced than described. In all these works, Giorgini’s ability to choose the inevitably apt tempo is uncanny. That attribute of any pianist worthy of the name, namely a plenitude of calculable levels of sound at the quiet end of the dynamic spectrum, finds in her a happy home. From a pianist who is not yet 40, one can only imagine the musical joys that lie ahead.