juni 2024

Padovano: Missa A la dolc' ombra & Missa Domine a lingua dolosa

Cinquecento

Cinquecento schittert opnieuw, na de boeiende opname van de muziek van Ludwig Daser afgelopen najaar met een voortreffelijk gezongen album met twee missen van de Italiaanse renaissancecomponist Annibale Padovano.

Een verhaal van twee missen, een gebaseerd op een madrigaal, de andere op een motet. Cinquecento's nieuwste release, die Annibale Padovano's Missa A la dolc' ombra en Missa Domine a lingua dolosa combineert, biedt een boeiend inkijkje in composities van een Italiaanse componist die in zijn eigen tijd veel geprezen werd, maar sindsdien nauwelijks meer herinnerd wordt. Padovano nam een ​​plaats in het muzikale leven van San Marco, Venetië, en in de kring rond Adrian Willaert (ook memorabel vastgelegd door dit ensemble - 8/10), en diende later in Graz aan het hof van aartshertog Karel II. Musicoloog Grantley McDonald beschrijft hem in zijn uitgebreide notitie als 'briljant, verwaand en wispelturig' en wijst op Padovano's voorliefde voor zeer consonante schrijfstijl. Hij was beroemd om zijn instrumentale werken en om zijn Mis voor 24 stemmen (opgenomen door het Huelgas Ensemble – Harmonia Mundi, 6/01), maar dit album presenteert de stijlvolle polyfonist op een bescheidener schaal.

Cinquecento, een van de huidige première-ensembles met alleen vocalen, vindt veel schoonheid en complexiteit in Padovano's 'zeer consonante' stijl, wat me eraan herinnert dat ik ooit schreef: 'Hun geluid doet denken aan The Hilliard Ensemble, met name in het heerlijke samenspel van hun twee goed op elkaar ingespeelde tenoren en de warmte van de algehele mix die is vastgelegd door een nauwe, warme opnametechniek' (Palestrina's Lamentations – 12/19). Dit geldt nog steeds, aangezien de bekwame mix van het ensemble een gelukkig huwelijk is met Padovano's ars perfecta flow. Ze kunnen ook goed overweg met overgangsmomenten, zoals het beste te horen is in het openings-Kyrie van Missa A la dolc’ ombra, dat cadanst op een glinsterend topzwaar akkoord, zodat het ‘Christe’-gedeelte onvermijdelijk aanvoelt. Vergelijk dit met de aangrijpende homofone texturen in ‘Domine fili unigenite’ in het Gloria en je krijgt een idee van wat een inventieve setting dit is. Ondanks de fijne, intelligente zang, presenteert het mismodel, Cipriano de Rore’s epische madrigaal A la dolc’ ombra, zich als een motet vanwege de kalme, ongehaaste uitvoering; misschien had dit ene stuk baat gehad bij een meer demonstratieve levering en helderder Italiaans.

Missa Domine a lingua dolosa is gebaseerd op Padovano’s motet geschreven in de ongebruikelijke maar expressieve Aeolische modus. Het is een lage, zachte setting, die de zangers van Cinquecento duidelijk inspireert. Luister naar de geweldige basnoten en een evenwichtig, elegant duet van Benedictus. Het ensemble breidt zich uit voor het laatste zevenstemmige Agnus Dei met glorieuze, toegeeflijke resultaten. Cinquecento op zijn best.

A tale of two Masses, one based on a madrigal, the other on a motet. Cinquecento’s latest release, coupling Annibale Padovano’s Missa A la dolc’ ombra and Missa Domine a lingua dolosa offers a captivating glimpse into compositions by an Italian composer much lauded in his own time but little remembered since. Padovano occupied a place in the musical life of St Mark’s, Venice, and in the circle around Adrian Willaert (also memorably recorded by this ensemble – 8/10), and later served in Graz at the court of Archduke Karl II. Describing him as ‘brilliant, cocky and mercurial’ in his comprehensive note, musicologist Grantley McDonald points out Padovano’s predilection for highly consonant writing. He was famous for his instrumental works as much as for his Mass for 24 voices (recorded by the Huelgas Ensemble – Harmonia Mundi, 6/01), but this album presents the stylish polyphonist on a more modest scale.

Cinquecento as one of the current premiere all-vocal ensembles find much beauty and intricacy in Padovano’s ‘highly consonant’ style, reminding me that I once wrote: ‘Their sound is reminiscent of The Hilliard Ensemble, particularly in the delightful interplay of their two well-matched tenors and the warmth of the overall blend captured through a close, warm recording technique’ (Palestrina’s Lamentations – 12/19). This still holds today, as the ensemble’s skilful blend is a happy marriage to Padovano’s ars perfecta flow. They also handle transition moments well, as best heard in the opening Kyrie of Missa A la dolc’ ombra, which cadences on a shimmering top-heavy chord so that the ‘Christe’ section feels inevitable. Contrast this with poignant homophonic textures at ‘Domine fili unigenite’ in the Gloria and you’ll get a sense of what an inventive setting this is. Despite the fine, intelligent singing, the Mass model, Cipriano de Rore’s epic madrigal A la dolc’ ombra, presents like a motet due to its calm, unhurried performance; perhaps this one piece might have benefited from more demonstrative delivery and crisper Italian.

Missa Domine a lingua dolosa is based on Padovano’s motet written in the unusual yet expressive Aeolian mode. It’s a low, mellow setting, which clearly inspires the singers of Cinquecento. Listen out for the superb bass notes throughout and a poised, elegant Benedictus duet. The ensemble expands for the final seven-voice Agnus Dei with glorious, indulgent results. Cinquecento at their best.