juni 2024

The Muses Restor'd

Brecon Baroque o.l.v. Rachel Podger

Cover-artiest van deze maand Rachel Podger duikt in de klankwereld van Engelse barokmuziek en laat zien waarom ze zo bewonderd wordt door zowel het publiek als collega-artiesten.

Handel, Lawes, Blow, Locke, Purcell, Schop, Jenkins, Baltzar en Jones; sonates, suites, concerten, terreinen en populaire melodieën … deze verkenning van Engelse muziek na 1660 en de invloeden van Rachel Podger speelt zich af als een ware hoorn des overvloeds van muzikale vormen en talen. Ook als een zeer intiem aanbod, aangezien dit een repertoire is dat, ondanks al zijn verscheidenheid, zelden verder gaat dan drie delen – wat betekent dat Podger wordt vergezeld door slechts vier van haar Brecon Baroque-collega's: Reiko Ichise (zessnarige basgamba), Felix Knecht (cello), Elizabeth Kenny (aartslute, theorbe, luiten, barokgitaar) en Marcin Świątkiewicz (klavecimbel, orgel).

Intimiteit van krachten wordt weerspiegeld door intimiteit van benadering, Händels Vioolsonate in D opent als een vloeiende, zachtaardige, aangename conversatie tussen twee gelijken, Podgers zilveren toon die aantrekkelijk fluctueert tussen puriteinse droogheid en grotere klokkenspel, tot S´ Świątkiewicz's eveneens luchtige zilveren Vlaamse ravelement tweeklaviers klavecimbel (naar Ruckers) - haardvuur Händel tussen vrienden. Hierna komt de variatie dik en snel, beginnend met Lawes' Fantasia-Suite in D, waarvan het meer betrokken contrapunt en de rustige soberheid aantoonbaar Germaanser klinken dan het bonafide Duits van Londen zojuist heeft gedaan - en door het prisma van een geheel nieuwe reeks kleuren, toetsenbordcontinuo nu afkomstig van orgel, vergezeld door viola da gamba, cello en Italiaans gemodelleerde theorbe.

Ik noemde Johann Schop (1590-1667), en wat een charmeur is de ingewikkelde, ragfijne uitvoering van Dowlands Lachrimae door deze Hamburgse violist-componist, Podger in hecht duet met Kenny op een 10-korige luit. Andere genoegens zijn de vele vormen van verleidelijke curve in Podgers articulatie in Purcells Sonate in g mineur, Z780, en de voelbare gezelligheid in Lockes Little Consort in Two Parts for Severall Friends in c mineur-majeur V, niet in de laatste plaats de vrolijke, opgewekte, luchtige, aardse, knipper-en-je-mist-het-binnenste Saraband.

Ik zou nog wel even door kunnen gaan, maar dat hoeft niet. Stem gewoon af en geniet.

Handel, Lawes, Blow, Locke, Purcell, Schop, Jenkins, Baltzar and Jones; sonatas, suites, concerts, grounds and popular tunes … this exploration of post-1660 English music and its influences from Rachel Podger plays out as a veritable cornucopia of musical shapes and languages. Also as a very intimate offering, given this is a body of repertoire which, for all its variety, rarely expands beyond three parts – meaning Podger is joined by just four of her Brecon Baroque colleagues: Reiko Ichise (six-string bass viol), Felix Knecht (violoncello), Elizabeth Kenny (archlute, theorbo, lutes, Baroque guitar) and Marcin Świątkiewicz (harpsichord, organ).

Intimacy of forces is mirrored by intimacy of approach, Handel’s Violin Sonata in D opening as a flowing, gently congenial conversation between two equals, Podger’s silvery tone fluctuating appealingly between puritan dryness and greater chime, to S´ Świątkiewicz's similarly airily silvery Flemish ravelement two-manual harpsichord (after Ruckers) – fireside Handel between friends. After this the variety comes thick and fast, starting with Lawes’s Fantasia-Suite in D, whose more involved counterpoint and quiet sobriety sound arguably more Germanic than London’s bona fide German has just done – and through the prism of an entirely new set of colours, keyboard continuo now coming from organ, joined by viol, violoncello and Italian-modelled theorbo.

I mentioned Johann Schop (1590-1667), and what a charmer this Hamburg violinist-composer’s intricate, gossamer-weight take on Dowland’s Lachrimae is, Podger in close-knit duet just with Kenny on a 10-course lute. Further pleasures include the many shapes of seductive curve to Podger’s articulation across Purcell’s Sonata in G minor, Z780, and the palpable conviviality across Locke’s Little Consort in Two Parts for Severall Friends in C minor‑major V, not least its chirpy, perky, airy, earthy, blink-and-you-miss-it inner Saraband.

I could go on, but it’s not necessary. Just tune in and enjoy.