maart 2024

A Gardener's World

Alessandro Fisher & Anna Tilbrook

De tenor Alessandro Fisher, een eerdere One to Watch, biedt een prachtig recital van liederen met bloementhema uit verschillende stijlen en eeuwen, waarbij pianiste Anna Tilbrook een perfecte partner is.

Het is passend dat Alessandro Fishers debuut op Rubicon een opname is van een recital dat hij in 2021 gaf in Wigmore Hall, want daar won hij in 2016 de Kathleen Ferrier Competition voordat hij onder andere een Gramophone One to Watch werd. ‘A Gardener’s World’ werd geïnspireerd door Fishers eigen tuin, die het middelpunt werd van meneer en mevrouw Fisher tijdens de lockdown toen, zoals hij het zelf zegt, ‘de kleinste flits van nieuwe kleur, nieuw leven, een gevoel van hoop met zich meebracht’ dat onze geliefde wereld zou genezen en herstellen.

Over Schuberts ‘Die Blumensprache’, waarmee de cd opent, schreef Richard Capell bijna een eeuw geleden: ‘Laat een aangename zanger het opnemen, iemand die hartstocht kan suggereren onder het mom van speelsheid’. Nou, Fisher doet precies dat in zijn hartelijke omarming van de tekst, waarvan de eerste regel zou kunnen dienen als motto voor het hele recital, aangezien het spreekt over bloemen die de gevoelens van het hart onthullen. De versieringen op de woorden ‘Raube’ (‘verleiding’) en ‘klagen’ (‘klaagzang’) zijn evenwichtig en sierlijk, de modulaties en rubato worden scherpzinnig beoordeeld door Fishers pianiste, Anna Tilbrook.

In Mendelssohns ‘Das erste Veilchen’ neemt hij een lange pauze tussen de coupletten, de stem nu zonder begeleiding, de toonsoort schakelt over naar mineur, voordat hij zingt over de verdwijnende lente en de dood van het viooltje. Het is slechts één voorbeeld van zijn aangeboren inzicht in een bekende tekst. De toevoeging van Clara's 'Das Veilchen' (viooltjes, anemonen en narcissen zijn prominent aanwezig) was een gelukkige combinatie, het huppelen, springen en springen van de jonge herderin werd overgebracht in de vrolijke setting, de zanger was scherp in het verhaal en subtiel gekleurd, en vermeed de mogelijkheid van Gemütlichkeit.

Ik ben geneigd om Sibelius' zes liederen uit Op. 88 te beoordelen als het pièce de résistance van dit recital. Of het nu gaat om het huiveringwekkende moment waarop de zanglijn stijgt naar een hoge Bes in die nobele ode aan de verwaarloosde doorn ('The Thorn'), het gebroken hart dat wordt overgebracht in 'The Flower's Fate', het trillen van de leeuwerik in 'Blue Anemone' of het rustige 'The Two Roses', de woorden gehavend en gebroken, half uitgesproken, dit is een interpretatie van zeldzaam inzicht. In zo'n gezelschap kan men de omissie van de piano-markeringen in ‘The Wood Anemone’ vergeven.

De tweede helft is van luchtiger materiaal, maar de intentie staat nooit ter discussie, het idioom is een zekerheidje. Twee kleurrijke, schaamteloos populaire ballades van Carlos Guastavino – de ene eindigt met een vocalise, de andere met een lome tango – worden levendig geprojecteerd, de stem is open en verwelkomend, zoals in de liederen van de Catalaan Eduard Toldrà, Fishers vertelkunst is weer helemaal raak.

Het is goed om de chansons door een man te horen zingen (natuurlijk zou geen van beide het domein van de een of de ander moeten zijn). Faurés aanstekelijke ‘Le papillon et la fleur’ en Chaussons ‘Les papillons’ worden gecombineerd met Poulencs ernstig mooie ‘Fleurs’ uit een liederencyclus die vertaald is als ‘Bethrothal for fun’, waarbij alle implicaties open blijven voor de componist. De kalme sereniteit van dit melancholische lied wordt overgebracht met een wellustige toon.

De Engelse liederen variëren van een tienerliedje, ‘The Language of Flowers’ van de 14-jarige Elgar, tot Muriel Herberts odes aan viooltjes (gedicht van Herrick) en narcissen, waarbij de aangrijpende zin over ‘de vroeg opkomende zon heeft zijn middag nog niet bereikt’, zoals Fisher aangeeft, heel goed geïnterpreteerd zou kunnen worden als een elegie op de gevallenen van de Eerste Wereldoorlog, waarbij de zanger zijn connectie met die gedachte niet onder stoelen of banken steekt. Haydn Woods ‘Love’s Garden of Roses’, luid toegejuicht, was een gegarandeerde showstopper, de zanger rolde zijn laatste R op ‘garden’, in een knipoog naar John McCormacks baanbrekende opname uit 1918. Het applaus genereert een toegift met Donald Swann/Michael Flanders ‘Misalliance’, waarbij elke suggestie van grilligheid op afstand wordt gehouden, in een zachte en intieme vertolking, die ons eraan herinnert dat dit een nummer is dat is ontstaan ​​in een West End-revue, At the Drop of a Hat.

Ik zou willen stellen dat sinds Martin Isepp Janet Baker begeleidde op die koopjeslange Saga-speler van vele manen geleden, geen Britse zanger een veelbelovender recitaldebuut op plaat heeft gemaakt.

It’s appropriate that Alessandro Fisher’s debut on Rubicon should be a recording of a recital he gave at Wigmore Hall in 2021, for it was where he won the Kathleen Ferrier Competition in 2016 before going on to become, among other things, a Gramophone One to Watch. ‘A Gardener’s World’ was inspired by Fisher’s own garden, which became Mr and Mrs Fisher’s focus during lockdown when, as he puts it, ‘the tiniest flash of new colour, new life, brought with it a sense of hope’ that our dear world would heal and recover.

Of Schubert’s ‘Die Blumensprache’, which opens the disc, Richard Capell wrote, nearly a century ago, ‘let a pleasant singer take it up, one able to suggest ardour under the cover of playfulness’. Well, Fisher does just that in his warm-hearted embrace of the lyric, the first line of which might serve as the motto for the whole recital as it speaks of flowers revealing the feelings of the heart. The decorations on the words ‘Raube’ (‘seduction’) and ‘klagen’ (‘lament’) are poised and graceful, the modulations and rubato acutely judged by Fisher’s pianist, Anna Tilbrook.

In Mendelssohn’s ‘Das erste Veilchen’, he takes a long pause between verses, the voice unaccompanied now, the key switching to the minor, before he sings of the disappearing spring and the death of the violet. It’s just one instance of his innate insight into a familiar lyric. The inclusion of Clara’s ‘Das Veilchen’ (violets, anemones and daffodils are prominent throughout) was a happy pairing, the hop, skip and jump of the young shepherdess conveyed in the chirpy setting, the singer sharp on the narrative and subtly coloured, avoiding the possibility of Gemütlichkeit.

I’m inclined to rate Sibelius’s six Op 88 song as this recital’s pièce de résistance. Whether it be in the spine-tingling moment when the vocal line rises to a top B flat in that noble ode to the neglected thorn (‘The Thorn’), the heartbreak conveyed in ‘The Flower’s Fate’, the trilling of the lark in ‘Blue Anemone’ or the tranquil ‘The Two Roses’, the words battered and broken, delivered half-spoken, this is an interpretation of rare insight. In such company one may forgive the omission of the piano markings in ‘The Wood Anemone’.

The second half is of lighter stuff, but the intent is never in doubt, the idiom a sure thing. Two colourful, unashamedly popular ballads by Carlos Guastavino – the one concluding with a vocalise, the other a languorous tango – are vividly projected, the voice open and welcoming, as it is in the songs by the Catalan Eduard Toldrà, Fisher’s storytelling again spot on.

It’s good to hear the chansons sung by a man (none of course should be the preserve of one or the other). Fauré’s infectious ‘Le papillon et la fleur’ and Chausson’s ‘Les papillons’ are paired with Poulenc’s gravely beautiful ‘Fleurs’ from a song-cycle translated as ‘Bethrothal for fun’, leaving all implications open to the composer. The calm serenity of this melancholic song is conveyed with a voluptuous tone.

The English songs range from a teenage ditty, ‘The Language of Flowers’ by the 14-year-old Elgar, to Muriel Herbert’s odes to violets (poem by Herrick) and daffodils, where the poignant line about ‘the early-rising sun has not attain’d his noon’ might well be interpreted, as Fisher points out, as an elegy to the fallen of the First World War, the singer not holding back on his connection to that thought. Haydn Wood’s ‘Love’s Garden of Roses’, loudly applauded, was a guaranteed showstopper, the singer rolling his final R on ‘garden’, in a nod to John McCormack’s pioneering recording from 1918. The applause generates an encore with the Donald Swann/Michael Flanders ‘Misalliance’, any suggestion of whimsy parked at bay, in a gentle and intimate rendering, reminding us that this is a song that originated in a West End revue, At the Drop of a Hat.

I’d suggest that not since Martin Isepp accompanied Janet Baker on that bargain Saga long-player from many moons ago has a British singer made a more auspicious recital debut on record.