februari 2024

Handel for Trumpet

Jonathan & Tom Freeman-Attwood & Anna Szałucka

Jonathan Freeman-Attwood sluit zijn reeks trompettranscripties af met een waardevol album met Händel-herinterpretaties, waaronder vier concerto's die zijn herschikt tot sonates.

Mozart, Strauss, 17e-eeuwse Engelse madrigalen … om te zeggen dat (onze eigen) Jonathan Freeman-Attwood en Timothy Jones' serie 'herinterpretaties' van historisch repertoire voor moderne trompet en piano ons door de jaren heen langs fascinerende en onverwachte paden heeft gevoerd, is een glorieuze understatement. Nu, voor hun 10e en laatste album, hebben ze besloten dat de trompet op Handel zal klinken, door vier van zijn concerten om te vormen tot trompetsonates, afgewisseld met aria's en duetten uit opera's en oratoria, plus een verkorte versie van de Acht Grote Suites voor klavier, Suite nr. 3 in d mineur, HWV428.

Het is grappig, maar hoewel ‘Handel for Trumpet’ op papier niet klinkt als een van hun meest gedurfde ondernemingen, zelfs niet als we het over transcripties hebben, voelen de voltooide resultaten aan als een van de meest onverschrokken complete transformaties die dit duo tot nu toe heeft bedacht – het cumulatieve effect van de gekozen werken, de moderne piano die op een ‘moderne’ manier wordt bespeeld, Freeman-Attwoods eigen moderne legato’d finesse, de volstrekte intimiteit en gevoeligheid van hun geluid, en de warm uitgebalanceerde opname, die de piano zachtjes op de voorgrond plaatst.

‘Maar vind je het eigenlijk wel leuk?’ hoor ik je vragen. Waarop het antwoord ja is. Voor een moment van schoonheid waarin de tijd stilstaat, kunt u het beste naar het openingsstuk Larghetto gaan uit Sonate nr. 3 in Es majeur – voorheen het orgelconcert De koekoek en de nachtegaal in F – om te genieten van de vriendelijk evenwichtige piano-gratie, die eindigt met een zacht, diepgaand ritardando, gevolgd door een verrukkelijk delicaat en luchtig, koekoekend Allegro, waarvan de dialogen en stemvoering prachtig tot hun recht komen, waarbij Freeman-Attwood behendig werk maakt van het snelle passagewerk en de versieringen. Ik ben ook herhaaldelijk gecharmeerd geraakt door het bijna vocale portamento dat hij aan de eerste frase van de heldere, prachtig gevormde Larghetto affettuoso openingssonate nr. 2 in f mineur geeft – voorheen het Concerto grosso in a mineur, Opus 6 nr. 4.

Voor een andere uptempo traktatie is ‘Brilla nell’alma’ van Alessandro een van de vele gastoptredens van Freeman-Attwoods trompettistenzoon Tom, en hun verwevenheid en imiterende overlappingen worden stralend verzonden, respectieve tonen en frasering omarmen elkaar; voeg Anna Szałucka's kristalheldere pianostem toe en de rijkdom van het algehele effect voelt constant groter dan de som der delen. Ik kan ook de eerder genoemde Suite nr. 3 niet onvermeld laten in zijn nieuwe incarnatie als een Prelude, Allemande en Fuga, Szałucka die explodeert met haar pedaalpunt, en dan Freeman-Attwoods intrede die een transformerende verzachting teweegbrengt om een ​​soort poëtische, barok-ontmoet-romantische triosonate-sfeer te creëren. Als ik één vraagteken heb, is het of het 'And the glory of the Lord' Allegro ma non troppo van hun Sonate nr. 4 in A (Concerto a due cori in Bes, HWV332) helemaal werkt, ontdaan van zoveel stemmen. Maar toch, volle punten voor moed, en ze vangen zeker de drijfkracht en gloed ervan.

Kortom, dapper, gek en briljant uitgevoerd.

Mozart, Strauss, 17th-century English madrigals … to say that (our own) Jonathan Freeman-Attwood and Timothy Jones’s series of ‘reimaginings’ of historical repertoire for modern trumpet and piano has taken us down some fascinating and unexpected alleys over the years is a glorious understatement. Now, for their 10th and final album, they’ve decided that the trumpet shall sound on Handel, recasting four of his concertos as trumpet sonatas, interspersed with arias and duets from operas and oratorios, plus an abridged version of the Eight Great Suites for keyboard, Suite No 3 in D minor, HWV428.

It’s a funny thing, but while ‘Handel for Trumpet’ doesn’t on paper sound like one of their most daring ventures, even when we’re talking transcriptions, the finished results feel like some of the most intrepidly complete transformations this pair have yet come up with – the cumulative effect of the works chosen, the modern piano being played in a ‘modern’ manner, Freeman-Attwood’s own modern legato’d finesse, the utter intimacy and sensitivity of their sound, and the warmly balanced recording, placing piano gently in the foreground.

‘But do you actually like it?’ I hear you ask. To which the answer is yes. For a moment of time-standing-still loveliness, head to the opening Larghetto from Sonata No 3 in E flat major – formerly the organ concerto The Cuckoo and the Nightingale in F – to enjoy amiably poised piano grace, concluding on a gently profound ritardando, before a deliciously delicate and light-of-touch, cuckooing Allegro, its dialogue and voicing beautifully realised, with Freeman-Attwood making nimble work of the rapid passagework and ornamentations. I’ve also found myself repeatedly charmed by the almost vocal-feeling portamento he brings to the first phrase of the limpid, gorgeously shaped Larghetto affettuoso opening Sonata No 2 in F minor – formerly the Concerto grosso in A minor, Op 6 No 4.

For another up-tempo treat, ‘Brilla nell’alma’ from Alessandro is one of several guest appearances from Freeman-Attwood’s trumpeter son Tom, and their interweavings and imitative overlappings are radiantly dispatched, respective tones and phrasing embracing each other; add Anna Szałucka’s crystalline piano voice and the richness of the overall effect constantly feels greater than the sum of its parts. I also can’t not mention the aforementioned Suite No 3 in its new incarnation as a Prelude, Allemande and Fugue, Szałucka exploding in with her pedal point, then Freeman-Attwood’s entry working a transformative softening to create a sort of poetic, Baroque-meets-Romantic trio sonata feel. If I have one question mark, it’s whether the ‘And the glory of the Lord’ Allegro ma non troppo of their Sonata No 4 in A (Concerto a due cori in B flat, HWV332) completely works, shorn of so many voices. But still, full marks for bravery, and certainly they catch its buoyancy and glow.

In a nutshell, brave, bonkers and brilliantly executed.