januari 2024

Michael Jarrell: Orchestral Works

Orchestre National des Pays de la Loire o.l.v. Pascal Rophé

De fascinerende geluidswereld van Michael Jarrell komt goed tot uiting in deze prachtig uitgevoerde opname, waarbij zowel solisten, dirigent Pascal Rophé als BIS een uitstekende pleidooi houden.

Net als op het vorige album (BIS2482) gewijd aan de muziek van Michael Jarrell (b1958), heeft BIS twee van zijn schitterende concertante werken gecombineerd met een orkestwerk als middelpunt. Paysages avec figures absentes – Nachlese IV (2009 – de titel vertaalt zich als ‘Landschappen met afwezige figuren – Gleanings IV’) werd geschreven voor Isabelle Faust als een ‘soort antifonie’ voor viool en orkest, ‘op een andere manier’ gecreëerd, en er is weinig van de conventionele snijdende en stekende van het standaardconcert. Het werk heeft in de kern eerder een meditatieve sfeer, misschien vanwege de vastberaden weigering van de muziek om het materiaal op een traditionele manier te ontwikkelen. Ilya Gringolts is hier de gepassioneerde solist, die deze ‘gleanings’ omzet in iets gezonds en substantieels.

Er is geen gebrek aan inhoud in het slagwerkconcert … un long fracas somptueux de rapide céleste … (1998), dat inspiratie put uit een surrealistische beschrijving van de langdurige Slag om de Maas in de Eerste Wereldoorlog (in plaats van de bliksemsnelle opmars van de Panzers in 1940), die dit fantasmagorische symfonisch gedicht zijn titel gaf, ‘een lange, weelderige donder van hemelse snelheid’. Florent Jodelet is de lenige solist die orde schept in de uiteenlopende elementen en texturen – niet in de laatste plaats de terugkerende ‘oerexplosie’ met zijn schallende percussie en gerommel van drums.

Het uitstekende Pays de la Loire Orchestra, dat de twee concerten op voorbeeldige wijze begeleidt, staat centraal in het middelpunt van het album, de Sechs Augenblicke (‘Moments’, 2022), Jarrells reactie op de ethische incongruentie van het componeren voor grote ensembles tijdens de lockdown. De zes momenten nemen geleidelijk af in omvang richting het midden van de set, en hoewel het laatste paar langer wordt, evenaren ze nooit het openingspaar. Hier bereikt Jarrells orkestrale manier (die overal een opmerkelijk eclectische en kosmopolitische sfeer heeft – luister naar resonanties van hoe Britten in 2022 had kunnen klinken) zijn helderste vorm. Pascal Rophé zorgt voor een sterk en suggestief verslag, met prachtig geluid. Een zeer sterke opname.

As on its previous album (BIS2482) devoted to the music of Michael Jarrell (b1958), BIS has paired two of his scintillating concertante works with an orchestral work as centrepiece. Paysages avec figures absentes – Nachlese IV (2009 – the title translates as ‘Landscapes with absent figures – Gleanings IV’) was written for Isabelle Faust as a ‘kind of antiphony’ for violin and orchestra created ‘in a different way’, and there is little of the conventional cut-and-thrust of the standard concerto. Rather, the work has a meditative feel at its core, due perhaps to the music’s resolute refusal to develop its material in a traditional manner. Ilya Gringolts is the passionate soloist here, turning these ‘gleanings’ into something wholesome and substantial.

There is no lack of substance in the percussion concerto … un long fracas somptueux de rapide céleste … (1998), which draws inspiration from a surreal description of the drawn-out First World War Battle of the Meuse (rather than the lightning advance of the Panzers in 1940), which gave this phantasmagorical tone poem its title, ‘a long, sumptuous thunder of celestial rapidity’. Florent Jodelet is the nimble soloist bringing order to the disparate elements and textures – not least of the recurring ‘primal explosion’ with its skittering percussion and rumble of drums.

The excellent Pays de la Loire Orchestra, who accompany the two concertos in exemplary fashion, take centre stage in the album’s centrepiece, the Sechs Augenblicke (‘Moments’, 2022), Jarrell’s response to the ethical incongruity of composing for large ensembles during lockdown. The six moments gradually decrease in size towards the centre of the set, and while the final pair increase in length, they never match the opening couple. Here Jarrell’s orchestral manner (which throughout has a remarkably eclectic and cosmopolitan feel – listen out for resonances of what Britten might have sounded like in 2022) achieves its clearest form. Pascal Rophé secures a strong and evocative account, with gorgeous sound. A very strong recording.