oktober 2019

Machaut: The Single Rose

The Orlando Consort

De briljante en veelgeprezen Machaut-serie van het Orlando Consort gaat verder. Liederen, en zelfs gedichten, meer dan zes eeuwen oud, levendig tot leven gebracht door dit eersteklas kwartet van zangers.

David Fallows noemde ze een ‘dreamteam’ (11/13), Fabrice Fitch beschreef hun vierde Machaut-album in deze serie als ‘het ene na het andere schot in de roos’ (7/17) en het zal geen verrassing zijn dat ik ze nu ga voorzien van meer complimenten. Ik hou van een groot opnameproject dat is gepland met een geweldige studie, levendige programmering en consistente uitvoeringen, en deze Machaut-serie op Hyperion heeft het allemaal.

Dit nieuwste album bouwt voort op de beeldspraak van de roos en heeft een geweldige boekjesnotitie van Tamsyn Mahoney-Steel die de vele connecties met Le roman de la rose onderzoekt. De schijf opent met de vierstemmige versie van de beroemde ballade ‘De toutes flours’, eerder opgenomen door The Orlando Consort 20 jaar geleden (Archiv, 2/99), wat uitnodigt tot een fascinerende vergelijking. Terwijl het eerdere nummer prioriteit gaf aan zowel sonische schoonheid als een genereuze akoestiek, vertoont deze nieuwe opname meer directheid, grotendeels vanwege een grotere focus op de getextureerde tenorlijn en een verzachting van de 'eu'-klinker in de gevocaliseerde delen. Dit is misschien wel de meest behulpzame samenvatting van het huidige Orlando Consort-geluid: ze brengen een zachtaardige, extraverte vertelstijl naar Machaut.

Over extravert gesproken, ik hou vooral van het samenspel van tenoren in het driestemmige motet 'Bone pastor Guillerme/Bone pastor, qui pastores/Bone pastor'. Het is ongebruikelijk dat alle drie de stemmen beginnen met dezelfde woorden, maar The Orlando Consort vermijdt dit opnieuw als een signaal voor een soepele uitvoering: door het tempo vlot en de woorden helder te houden, halen ze het meeste uit de harmonische dreun waar Guillerme's hoofd is versierd met een mijter. Opnieuw zijn de resultaten opvallend en direct, vooral in vergelijking met de soepelere, etherische benadering van bijvoorbeeld Musica Nova (Aeon, A/11). Dat gezegd hebbende, zijn er ook momenten van grote intimiteit, zoals de rondeau ‘Merci vous pri’, een oefening in het op delicate wijze smeken van een dame van hoge geboorte.

David Fallows called them a ‘dream team’ (11/13), Fabrice Fitch described their fourth Machaut album in this series as ‘one bullseye after another’ (7/17) and it will come as little surprise that now I’m about to lace them with more compliments. I love a big recording project planned with superb scholarship, lively programming and consistent performances, and this Machaut series on Hyperion has it all.

This newest album builds around the imagery of the rose, and has a superb booklet note by Tamsyn Mahoney-Steel exploring the many connections with Le roman de la rose. The disc opens with the four-voice version of the famous ballade ‘De toutes flours’, previously recorded by The Orlando Consort 20 years ago (Archiv, 2/99), inviting a fascinating comparison. Whereas the earlier track prioritised both sonic beauty and a generous acoustic, this new recording displays more immediacy, in large part due to a greater focus on the texted tenor line and a softening of the ‘eu’ vowel in the vocalised parts. This is perhaps the most helpful summation of the present Orlando Consort sound: they bring a gently extrovert storytelling style to Machaut.

Speaking of extrovert, I particularly like the interplay of tenors in the three-voice motet ‘Bone pastor Guillerme/Bone pastor, qui pastores/Bone pastor’. It is unusual to have all three voices starting with the same words but The Orlando Consort again avoid taking this as a cue to smooth performance: keeping the tempo brisk and the words crisp, they make the most of the harmonic throb where Guillerme’s head is adorned with a mitre. Again, the results are arresting and immediate, particularly when compared to the smoother, ethereal approach of, say, Musica Nova (Aeon, A/11). Having said that, there are also moments of great intimacy, such as the rondeau ‘Merci vous pri’, an exercise in delicately imploring a lady of high birth.