september 2019

Tchaikovsky: Piano Concerto No. 1 - Prokofiev: Piano Concerto No. 2

Haochen Zhang & Lahti Symphony Orchestra o.l.v. Dima Slobodeniouk

Haochen Zhang – winnaar van Van Cliburn – voert deze werken uit met fantasierijke beheersing van de vereiste virtuositeit.

Dit is geen voor de hand liggende concerto-koppeling; maar er zijn er in feite minstens drie anderen, waarvan er twee vrij recent zijn: Rana en Pappano (Warner Classics, 12/15), Gerstein en Gaffigan (Myrios, 2/15); uit het verleden zijn er Joselson en Ormandy (Sony). Maar hebben we echt nog een Tsjaikovski Eerste Concerto op schijf nodig met maar liefst 447 beschikbaar op verschillende huidige cd's? Nou, het antwoord is in dit geval een enthousiast 'ja'.

Haochen Zhang won tien jaar geleden de gouden medaille op de Van Cliburn. Hij moet het internationaal nog maken als headliner, maar luisterend naar zijn manier van optreden met deze oude strijdros, twijfelde ik er niet aan dat dit een artiest is met een zeldzaam talent. Luister naar de manier waarop hij de openingspagina's aanpakt - die akkoorden boven de notenbalk op de derde tel met hun hoogste F-herkomst, E-flats en A-flats klinken nadrukkelijk, de akkoorden die volgen zijn extravagant gearpeggieerd en zijn frasering van de solo en cadens voor de terugkeer van het openingsthema is niet alleen (de gebruikelijke) lege bravoure, maar doordacht vormgegeven alsof het onderdeel is van een gesprek. Kortom, Zhang vertelt de introductie op zo'n manier dat je niet kunt wachten om de rest van het verhaal te horen. Zelfs als je instinctief wegschrikt van nog een Tsjaikovski First, denk ik dat deze uitvoering een verfrissende verrassing zal zijn. Het snelle passagewerk in het centrale deel en de finale is opwindend licht en snel, en het is alleen een klein gebrek aan gewicht in de laatste pagina's dat, voor mij, tekortschiet.

De Prokofiev, die eraan voorafgaat, zal niets doen om de groeiende populariteit van dit buitengewone werk te verminderen. Nogmaals, het zijn Zhangs articulatie en frasering, precisie en kracht die de hoogste lof verdienen. Het Lahti Symphony Orchestra en Dimo ​​Slobodeniouk bieden een energieke ondersteuning en vormen een geduchte concurrent, zelfs voor de ongelooflijke live-uitvoering van Yuja Wang/Gustavo Dudamel in Caracas (DG, 2/14) – luister maar eens naar de manier waarop Zhang en Slobodeniouk de peroratie van het eerste deel presenteren. Rimpelend. En alle lof voor BIS-producer Marion Schwebel en technicus Christian Starke voor het levendige geluidsbeeld. Zoals bij veel recente releases van BIS is de hoes van de schijf gemaakt van materiaal uit duurzaam bosbeheer, soja-inkt, milieuvriendelijke lijm en vernis op waterbasis, en is deze gemakkelijk te recyclen: er wordt geen plastic gebruikt. Andere labels nemen er nota van. Nog een vinkje. Eigenlijk alle punten.

This is not an obvious concerto coupling; but in fact there are at least three others, two of them quite recent: Rana and Pappano (Warner Classics, 12/15), Gerstein and Gaffigan (Myrios, 2/15); from the past, there is Joselson and Ormandy (Sony). Even so, do we really need another Tchaikovsky First Concerto on disc with no fewer than 447 available on different current CDs? Well, the answer in this instance is an enthusiastic ‘yes’.

Haochen Zhang won the gold medal at the Van Cliburn a decade ago. He has yet to make it as a headliner internationally but listening to his way with this old warhorse left me in no doubt that here is an artist of rare talent. Listen to the way he handles the opening pages – those chords above the stave on the third beat with their top F naturals, E flats and A flats ring out emphatically, those that follow are extravagantly arpeggiated, and his phrasing of the solo and cadenza before the return of the opening theme is not just (the usual) empty bravura but thoughtfully shaped as though part of a conversation. In short, Zhang tells the introduction in such a way that you cannot wait to hear the rest of the story. Even if you instinctively shy away from yet another Tchaikovsky First, I think this performance will come as a refreshing surprise. The fast passagework in the central movement and the finale is thrillingly light and swift, and it is only a slight lack of weight in the final pages that, for me, falls short.

The Prokofiev, which precedes it, will do nothing to lessen the growing popularity of this extraordinary work. Again, it is Zhang’s articulation and phrasing, precision and power that merit the highest praise. The Lahti Symphony Orchestra and Dimo Slobodeniouk provide spirited support and offer formidable competition even to the incredible Yuja Wang/Gustavo Dudamel live performance in Caracas (DG, 2/14) – just listen to the way Zhang and Slobodeniouk present the peroration of the first movement. Spine-tingling. And all credit to BIS producer Marion Schwebel and engineer Christian Starke for the vivid sound picture. Like many of BIS’s recent releases, the disc’s sleeve is made of material from sustainable forest management, soy ink, eco-friendly glue and water-based varnish, and is easy to recycle: no plastic is used. Other labels take note. Another tick. In fact, full marks all round.