augustus 2019

Parry: Piano Trio No. 2 & Piano Quartet

Leonore Piano Trio

Slechts enkele maanden na de indrukwekkende eerdere aflevering van het Parry-overzicht van het Leonore Piano Trio, een set die de atmosferische inventiviteit van zijn kamermuziek en de beheersing ervan door deze spelers bevestigt.

Als dit magnifieke nieuwe deel in het onderzoek van het Leonore Trio naar Parry’s kamermuziek op Hyperion één ding bewijst, is het wel dat we hem niet als vanzelfsprekend moeten beschouwen. Je hoeft geen doctoraat in de musicologie te hebben om te raden dat Schumann en Brahms belangrijke aanwezigheden zullen zijn in Parry’s muzikale universum, hoewel je misschien een beetje verrast zult zijn als je uit Jeremy Dibble’s uitstekende boekje opmerkt dat Stanford (van alle mensen) het Tweede Pianotrio ‘onverstaanbaar’ vond.

Dat is het natuurlijk niet. Maar wat onverwacht is, is de pure kracht van muzikale persoonlijkheid die achter de voor de hand liggende invloeden vandaan komt. Ik kan me niets voorstellen dat lijkt op de dalende, bewolkte chromatische introductie die het doek optilt voor het Pianokwartet, de rustige, vragende stemming die langzaam sluipt in het langzame deel van het Tweede Trio of het uiterst verrukkelijke volksachtige Scherzo van hetzelfde werk. Stel je Schumann voor in contrapuntische modus die plotseling alle voorzichtigheid overboord gooit en een Highland-fling danst.

Het springt allemaal van de pagina in deze bloedstollende en ongetwijfeld onovertroffen uitvoeringen. De Leonores klinken alsof ze al jaren met deze stukken leven en ervan houden: ze surfen op het ritme van Parry's opzwepende, vaak stormachtige lyriek met dezelfde gratie en stijl die ze brengen naar de stralende zonsondergangcoda's die de eerste delen van elk werk afsluiten. De galopperende verve van een deel als de finale van het Pianokwartet kan zich in een oogwenk terugtrekken in een wereld van verstilde intimiteit; de ongekunstelde portamento's van de groep en Benjamin Nabarro's warme, keelachtige viooltoon passen prachtig bij de muziek. Zelfs als er een eeuwenlange traditie was geweest van het opnemen van Parry's kamermuziek, vermoed ik dat dit nog steeds regelrecht naar de top van de stapel zou schieten. Liefhebbers van Engelse muziek hoeven niet te aarzelen.

If this magnificent new instalment in the Leonore Trio’s survey of Parry’s chamber music on Hyperion proves one thing, it’s that we shouldn’t take him for granted. You don’t need a musicology PhD to guess that Schumann and Brahms will be important presences in Parry’s musical universe, though you might be a bit surprised to learn from Jeremy Dibble’s excellent booklet notes that Stanford (of all people) considered the Second Piano Trio ‘unintelligible’.

Of course, it isn’t. But what is unexpected is the sheer strength of musical personality that emerges from behind the obvious influences. I can’t think of anything quite like the lowering, overcast chromatic introduction that raises the curtain on the Piano Quartet, the quiet, questioning mood that slowly creeps into the slow movement of the Second Trio or the same work’s utterly delightful folk-flavoured Scherzo. Imagine Schumann in contrapuntal mode suddenly throwing caution to the winds and dancing a Highland fling.

It all leaps off the page in these red blooded and surely unsurpassable performances. The Leonores sound like they’ve lived with and loved these pieces for years: they surf the ebb and flow of Parry’s surging, often tempestuous lyricism with the same grace and style that they bring to the radiant sunset codas that close the first movements of each work. The galloping verve of a movement like the finale of the Piano Quartet can withdraw in an instant into a world of hushed intimacy; the group’s unaffected portamentos and Benjamin Nabarro’s warm, throaty violin tone suit the music beautifully. Even had there been a century-long tradition of recording Parry’s chamber music, I suspect this would still shoot straight to the top of the heap. Lovers of English music needn’t hesitate.