december 2019

Beethoven: Violin Sonatas Op. 12

James Ehnes & Andrew Armstrong

Het tweede van twee optredens deze maand voor James Ehnes, hier vergezeld door Andrew Armstrong, in uitvoeringen die de status van deze werken als echt collaboratieve sonates op glorieuze wijze rechtvaardigen.

Bij sommige cd's kun je gewoon horen dat alles als een droom gaat verlopen. En het is niet alleen dat ik nog nooit een teleurstellende opname van James Ehnes en Andrew Armstrong heb gehoord. De energie en de veerkracht van de manier waarop ze de openingsflorissant van Beethovens Sonate Opus 12 nr. 1 spelen, deden me aanvankelijk beginnen; maar in die openingszin voel je Ehnes net genoeg articulatie toepassen om duidelijk te maken dat dit deel gaat uitmaken van het muzikale betoog, evenals het dramatische openingsgebaar dat de 27-jarige Beethoven ongetwijfeld bedoelde.

De frisheid en spontaniteit van deze interpretaties zijn onwankelbaar, net als de onmiddellijke verstandhouding en subtiele, kristalheldere tonale schoonheid van het spel van het paar. Ze leunen op het Andante van nr. 1 op een manier die zowel gratie als een liltend gevoel van momentum toelaat, en lanceren Op. 12 nr. 2 alsof in medias res: met een dansende scherzo-achtige swing waarin Armstrongs linkerhand erin slaagt om zowel een ritmische springplank te bieden voor de frasering van zijn partner als een vaak grappige clou voor Beethovens jeugdige geestigheden.

Dit zijn tenslotte ‘Sonates voor pianoforte en viool’ – een paradox die ik zelden zo meesterlijk heb horen oplossen op moderne instrumenten. Deze spelers zitten gewoon op dezelfde pagina als elkaar. De langzame delen van nr. 2 en 3 zijn tegelijkertijd intiem en zwanger van een gevoel van grotere dingen; en de centrale storm van het eerste deel van nr. 3 wordt behandeld zonder enig verlies van spanning of helderheid. De variaties op ‘Se vuol ballare’, verrukkelijk gespeeld, vormen een onweerstaanbaar speelse toegift op een schijf die alle, behalve de meest humorloze, luisteraars consistent en onvoorwaardelijk genot zal bezorgen.

With some discs, you can just tell that everything’s going to go like a dream. And it’s not just that I’ve never yet heard a disappointing recording from James Ehnes and Andrew Armstrong. The energy and bounce of the way they play the opening flourish of Beethoven’s Sonata Op 12 No 1 initially made me start; but within that opening phrase you can feel Ehnes applying just enough articulation to make it clear that this is going to be part of the musical argument, as well as the dramatic opening gesture that the 27-year-old Beethoven surely intended.

The freshness and spontaneity of these interpretations is unfaltering, as is the instantaneous rapport and subtle, crystal-clear tonal beauty of the pair’s playing. They lean into the Andante of No 1 in a way that allows both grace and a lilting sense of momentum, and launch Op 12 No 2 as if in medias res: with a dancing scherzo-like swing in which Armstrong’s left hand manages to provide both a rhythmic springboard for his partner’s phrasing and a frequently droll punchline to Beethoven’s youthful witticisms.

These are, after all, ‘Sonatas for Pianoforte and Violin’ – a paradox that I’ve rarely heard so masterfully resolved on modern instruments. These players are simply on the same page as each other. The slow movements of Nos 2 and 3 are simultaneously intimate and pregnant with a sense of greater things; and the central tempest of No 3’s first movement is handled without any loss either of tension or clarity. The variations on ‘Se vuol ballare’, deliciously played, make an irresistibly playful encore to a disc which should give all but the most humourless of listeners consistent and unqualified delight.