oktober 2020

After Silence

Voces8

Dit is een heel mooi album van Voces8 – enorm gevarieerd qua reikwijdte, hoewel thematisch voorbereid om in gelijke mate inspirerend, troostend en opbeurend te zijn, en overal voortreffelijk gezongen.

Jubileumreleases brengen een bepaalde druk met zich mee – een behoefte om te definiëren, te vertegenwoordigen, te belichamen. Verzamel je je grootste hits of ga je op nieuw terrein, keer je terug naar waar je het beste in bent of schrik je en verras je? Het Britse vocale ensemble Voces8 viert dit jaar hun 15-jarig jubileum en heeft geweigerd om die keuze te maken. De dubbel-cd ‘After Silence’ geeft ze de ruimte om alles te doen en het is de breedte – niet alleen van het repertoire, maar ook van het geluid, de techniek en de aanpak – die het zo opvallend uitstekend maakt.

Met Decca ging het achtstemmige a capella ensemble steeds meer over op atmosferische, vaak overgeproduceerde albums die rechtstreeks gericht waren op de easy-listeningmarkt. Met ‘After Silence’, uitgebracht op hun eigen label, keert de groep terug naar hun klassieke roots en herinnert ons aan hun kameleontische vermogen om alles van Bach, Mahler en Monteverdi tot Britten en Ešenvalds op eigen voorwaarden aan te pakken en tegelijkertijd de specialisten te evenaren.

Neem Monteverdi's Lagrime d'amante – de exquise, droevige sestina die de componist schreef ter gelegenheid van de dood van sopraan Caterina Martinelli. Levendig en gedurfd gearceerd door alle stemmen, opera-achtig in expressie maar haarfijn akoestisch, het kan niet verder verwijderd zijn van het warme bad van koormengeling waarmee we openen in anthems van William Harris en Parry (opgenomen in Trinity College Chapel) of het rauwe en knappende geluid van de darmsnaren van Bachs vroege cantate Nach dir, Herr, verlanget mich (nr. 150), waarin de groep de krachten bundelt met de Academy of Ancient Music.

Het muzikantschap hier is oogverblindend, en nergens meer dan in Brittens Hymn to St Cecilia – kwikzilverachtig en responsief in zijn dirigentloze precisie, risico's nemend met tempo en volume, maar ze altijd succesvol uitvoerend. Het is opwindend om Britten en Bach geprogrammeerd te zien naast populaire koorklassiekers zoals Stephen Paulus' The Road Home en Whitacre's Sleep, en hoewel de vier 'hoofdstuk'-afdelingen van het album ('Remembrance', 'Devotion', 'Redemption', 'Elemental') een beetje verwisselbaar lijken qua thema, verloopt de luisterervaring soepel en biedt net genoeg bruis en frictie in een programma dat wordt gedomineerd door het langzame en stralende.

Alles is liefdevol maar waarheidsgetrouw vastgelegd, waardoor we de individuele stemmen achter de kenmerkende mix van de groep kunnen horen. Het resultaat is het beste wat Voces8 in tijden heeft gedaan. Ik kan niet wachten om te horen wat er hierna komt.

Anniversary releases carry a certain pressure – a need to define, represent, embody. Do you gather up your greatest hits or strike out into new territory, return to what you do best or startle and surprise? Celebrating their 15th anniversary this year, the British vocal ensemble Voces8 have refused to make the choice. The double disc ‘After Silence’ gives them space to do it all and it’s the breadth – not just of repertoire but of sound, technique and approach – that makes it so arrestingly excellent.

With Decca the eight-voice a cappella ensemble moved increasingly into atmospheric, often over-produced albums aimed squarely at the easy-listening market. With ‘After Silence’, released on their own label, the group return to their classical roots, and remind us of their chameleon ability to tackle everything from Bach, Mahler and Monteverdi to Britten and Ešenvalds on its own terms and to rival the specialists while they’re at it.

Take Monteverdi’s Lagrime d’amante – the exquisitely dolorous sestina the composer wrote to mark the death of soprano Caterina Martinelli. Vivid and boldly shaded through all the voices, operatic in expression but pinpoint-precise in acoustic, it couldn’t be further either from the warm bath of choral blend we open with in anthems by William Harris and Parry (recorded in Trinity College Chapel) or the gut-string rasp and snap of Bach’s early cantata Nach dir, Herr, verlanget mich (No 150), in which the group join forces with the Academy of Ancient Music.

The musicianship here is dazzling, and nowhere more so than in Britten’s Hymn to St Cecilia – mercurial and responsive in its conductorless precision, taking risks with tempo and volume but always pulling them off. It’s exhilarating to see the Britten and Bach programmed alongside popular choral classics such as Stephen Paulus’s The Road Home and Whitacre’s Sleep, and if the album’s four ‘chapter’ divisions (‘Remembrance’, ‘Devotion’, ‘Redemption’, ‘Elemental’) seem a little interchangeable in theme, the listening experience flows smoothly, offering just enough fizz and friction in a programme dominated by the slow and radiant.

Everything has been captured lovingly but truthfully, allowing us to hear the individual voices behind the group’s signature blend. The result is the best thing Voces8 have done in ages. I can’t wait to hear what comes next.