september 2020

Handel: Arias

Avery Amereau & Philharmonia Baroque Orchestra o.l.v. Nicholas McGegan

Avery Amereau voegt een dramatische persoonlijkheid toe aan haar rijkgekleurde altstem in een recital van Händel-aria's, variërend van theatraal tot meer meditatief.

Noem me maar een insulair persoon, maar ik had nog nooit van de Florida-alt Avery Amereau gehoord. Ik ben blij dat ik dat nu wel weet. Haar gebrande ombertonen – soepel geproduceerd, nooit geforceerd – zijn een genot op zich. Daarnaast brengt ze in elk van deze Händel-aria's, die meestal voor castraat zijn geschreven, een overvloed aan muzikale intelligentie en een specifiek gevoel voor karakter.

Galatea's 'Benché tuoni' uit de vroege serenata Aci, Galatea e Polifemo zorgt voor een swingend begin van dit chronologisch geordende recital. Aangespoord door Nicholas McGegan's altijd responsieve band, tart Amereau de razende Polifemo in een geweldige show van vocale bravoure, bijt in de Italiaanse medeklinkers en raast moeiteloos over de notenbalk in de da capo. Haar zorg voor woorden werpt ook vruchten af ​​in Rinaldo’s pronkstuk ‘Venti, turbini’, waarin de stem in woeste behendigheid wedijvert met de soloviool en fagot, en in een zwierige ‘Con tromba guerriera’ uit Silla, waarin de zanger en de trompet elkaar aansporen tot steeds extravagantere coloratuurvluchten. Een ander hoogtepunt is Zenobia’s aanroeping van de furiën uit Radamisto, de toon duister glinsterend, de spugende dubbele medeklinkers (‘abisso’, ‘tiranno’) naar behoren gesmaakt.

In rouwmodus spint Amereau een intense legato-lijn in Ottone’s ‘Voi che udite’ uit Agrippina – gezongen met mijmerende innerlijkheid – en Rinaldo’s ‘Cara sposa’, waarvan de webben van chromatisch contrapunt prachtig worden gerealiseerd door de strijkers van de Philharmonia. Door haar vibrato subtiel te variëren, kan ze soms griezelig klinken als een countertenor, zoals in Ceasars melancholische recitatief ‘Dall’ondoso periglio’. Amereau opent de volgende aria met een perfecte weergave van messa di voce – de fijn gecontroleerde zwelling en eb van de toon die essentieel is voor het arsenaal van elke zichzelf respecterende castraat.

Beide Silla-aria’s zijn hier welkome Händeliaanse rariteiten, net als drie contrasterende solo’s voor de held van de magische opera Amadigi. Amereau vangt precies de stemming en het gevoel van elk: de amoureuze plagerij van ‘È si dolce’, speels zonder verlegenheid; het gemengde verlangen en de vastberadenheid van ‘O rendetemi il mio bene’; en de gedempte intimiteit van ‘Sussurrate, onde vezzose’, zacht gekleurd door blokfluiten. Amereau zet het zegel op een meer dan veelbelovend debuutrecital met een ware en tedere uitvoering van Ruggiero’s ‘Verdi prati’ (Alcina), waarbij hij de zanglijn subtiel schaduwt en het refrein op herhalingen delicaat versiert. Na te hebben geklaagd over de ontoereikende documentatie van zoveel barokrecital-cd’s, kan ik met genoegen melden dat de presentatie van Philharmonia een model is, met teksten, duidelijke vertalingen en uitstekende aantekeningen van Bruce Lamott die u precies vertellen wat u moet weten over elke aria en de context ervan.

Call me insular, but I’d not previously heard of Florida contralto Avery Amereau. I’m glad I have now. Her burnt umber tones – smoothly produced, never forced – are a pleasure in themselves. Beyond this, she brings to each of these Handel arias, mostly written for castrato, abundant musical intelligence and a specific sense of character.

Galatea’s ‘Benché tuoni’ from the early serenata Aci, Galatea e Polifemo gets this chronologically arranged recital off to a rollicking start. Egged on by Nicholas McGegan’s ever-responsive band, Amereau defies the raging Polifemo in a terrific show of vocal bravado, biting into the Italian consonants and careering effortlessly above the stave in the da capo. Her care for words pays dividends, too, in Rinaldo’s showpiece ‘Venti, turbini’, voice vying in furious agility with solo violin and bassoon, and in a swaggering ‘Con tromba guerriera’ from Silla, where singer and trumpet spur each other on to ever more extravagant coloratura flights. Another highlight is Zenobia’s invocation to the furies from Radamisto, the tone darkly glittering, the spitting double consonants (‘abisso’, ‘tiranno’) duly relished.

In grieving mode, Amereau spins an intense legato line in Ottone’s ‘Voi che udite’ from Agrippina – sung with musing inwardness – and Rinaldo’s ‘Cara sposa’, its webs of chromatic counterpoint beautifully realised by the Philharmonia’s strings. Subtly varying her vibrato, she can sometimes sound uncannily like a countertenor, as in Ceasar’s melancholy recitative ‘Dall’ondoso periglio’. Amereau then opens the following aria to the breezes with a perfect display of messa di voce – the finely controlled swelling and ebbing of tone essential to every self-respecting castrato’s armoury.

Both Silla arias here are welcome Handelian rarities, as are three contrasting solos for the hero of the magic opera Amadigi. Amereau precisely catches the mood and sense of each: the amorous teasing of ‘È si dolce’, playful without coyness; the mingled longing and resolve of ‘O rendetemi il mio bene’; and the hushed intimacy of ‘Sussurrate, onde vezzose’, softly coloured by recorders. Amereau sets the seal on a more than promising debut recital with a true and tender performance of Ruggiero’s ‘Verdi prati’ (Alcina), subtly shading the vocal line and delicately ornamenting the refrain on repeats. After griping at the inadequate documentation of so many Baroque recital discs, I can happily report that Philharmonia’s presentation is a model, with texts, clear translations and excellent notes by Bruce Lamott that tell you exactly what you need to know about each aria and its context.