september 2020

John Pickard: The Gardener of Aleppo & Other Chamber Works

Nash Ensemble o.l.v. Martyn Brabbins

Deze goedgekozen werken bestrijken 30 jaar carrière van componist John Pickard en brengen zijn zorgen over emoties en gebeurtenissen over; het Nash Ensemble begrijpt zijn klankwereld intiem.

De zeven werken op deze fantastisch gespeelde, fantasierijk geprogrammeerde schijf beslaan meer dan 30 jaar van John Pickards carrière. Ze worden echter niet chronologisch gepresenteerd, maar eerder gesequenced om een ​​traject te vormen van duisternis (The Gardener of Aleppo, Daughters of Zion) naar licht (The Phagotus of Afranio en Ghost Train), hoewel de twee onderweg veel met elkaar vermengd zijn. Net als de cantate Daughters of Zion, prachtig gezongen door Susan Bickley, gaat The Gardener of Aleppo (2016) over conflict en lijden. Het eert Abu al-Ward, die een klein tuincentrum had in het door de burgeroorlog verscheurde Oost-Aleppo totdat een verdwaalde bom hem tragisch genoeg doodde. De partituur van het werk voor het meest welluidende ensemble – fluit, altviool en harp – benadrukt de kwetsbaarheid van het bestaan ​​(floraal en menselijk). Vergeet elk idee van Debussiaanse verrukking: dit is een essay in verlies, de muzikanten zijn alleen volledig uitgelijnd in de centrale spanwijdte, anders volgen ze ‘onafhankelijke tempo’s’.

Isolatie en duisternis van verschillende soorten kleuren Snowbound (2010), een trio voor basklarinet, cello en piano. Een studie in lagere sonoriteiten, de titel vertelt je alles wat je moet weten, met een aantal wonderbaarlijk winterse beelden in het 10 minuten durende discours. (Het enige werk dat hier eerder is opgenomen, is langzamer dan zijn Toccata Classics-rivaal, maar net zo overtuigend uitgevoerd.) Dingen worden lichter – figuurlijk en qua textuur – in het vroegste werk hier, de verrukkelijke Serenata concertata (1984), een mini-fluitconcert met begeleiding van klarinet, pianotrio, contrabas en – in de magische afsluitende Aria II – fluit achter het podium; beide fluitpartijen worden briljant uitgevoerd door Philippa Davies.

Terwijl de Three Chicken Studies voor solo hobo (2008) een luchtige, incidentele set zijn, is The Phagotus of Afranio (1992) meer geïntegreerd; een fantasie geïnspireerd door het doedelzakachtige instrument waarvan ooit (ten onrechte) werd gedacht dat het een voorloper was van de fagot. De ingebeelde, niet geheel succesvolle poging van een uitvoerder om het onder de knie te krijgen, is een verrukkelijk voorbeeld van Pickards compositorische grilligheid. De afsluitende Ghost Train (2016) is een perpetuum mobile gebaseerd op het gregoriaanse gezang ‘Dies irae’ dat de gelijknamige kermisattractie uitbeeldt met veel meer spanning (en schrik) dan je normaal gesproken tegenkomt. Het Nash Ensemble is hier in topvorm en het geluid van BIS is verbluffend.

The seven works on this terrifically played, imaginatively programmed disc cover over 30 years of John Pickard’s career. They are not presented chronologically, however, but sequenced rather to form a trajectory from darkness (The Gardener of Aleppo, Daughters of Zion) to light (The Phagotus of Afranio and Ghost Train), though with much intermingling of the two along the way. Like the cantata Daughters of Zion, beautifully sung by Susan Bickley, The Gardener of Aleppo (2016) deals with conflict and suffering. It honours Abu al-Ward, who maintained a small garden centre in civil-war-torn East Aleppo until a stray bomb tragically killed him. The work’s scoring for that most euphonious of ensembles – flute, viola and harp – emphasises the fragility of existence (floral and human). Forget any notion of Debussian rapture: this is an essay in loss, the musicians fully aligned only in the central span, otherwise following ‘independent tempos’.

Isolation and darkness of different sorts colour Snowbound (2010), a trio for bass clarinet, cello and piano. A study in lower sonorities, the title tells you all you need to know, with some wonderfully wintry imagery in its 10-minute discourse. (The only work here to have been recorded before, it is slower paced than its Toccata Classics rival but just as compellingly realised.) Things lighten – figuratively and texturally – in the earliest work here, the delightful Serenata concertata (1984), a mini flute concerto with an accompaniment of clarinet, piano trio, double bass and – in the magical concluding Aria II – offstage flute; both flute parts are performed brilliantly by Philippa Davies.

Whereas the Three Chicken Studies for solo oboe (2008) are a light-hearted, occasional set, The Phagotus of Afranio (1992) is more integrated; a fantasia inspired by the bagpipe-like instrument once (mistakenly) believed to be a precursor of the bassoon. The imagined, not entirely successful attempt of a performer to master it is a delightful example of Pickard’s compositional whimsy. The concluding Ghost Train (2016) is a perpetuum mobile based on the ‘Dies irae’ plainchant depicting the eponymous fairground ride with a good deal more thrills (and frights) than one usually encounters. The Nash Ensemble are on top form here, and BIS’s sound is stunning.