augustus 2020
Cantos Sagrados
National Youth Choir of Scotland o.l.v. Christopher Bell
Deze indrukwekkende jonge zangers omarmen de contrasterende eisen van deze stukken met passie en stijl en bieden een werkelijk opvallend album met moderne koormuziek.
‘Wat zei je?’, vraagt de openingszin van James MacMillans Cantos sagrados abrupt. Maar het antwoord is hier absoluut niet twijfelachtig. Vanaf die eerste aarde-verpletterende orkestrale downbeat, via de dwingende intensiteit van de herhaalde koorvraag, zit je op je plek, gegrepen, oren rinkelend. MacMillans miniatuurcantate (die slechts 20 minuten duurt) ging in première in 1990 en was oorspronkelijk gecomponeerd voor koor en orgel. Maar in 1998 gaf Christopher Bell van het National Youth Choir of Scotland een opdracht voor een bewerking met orkest en het opwindende, huiveringwekkende resultaat – hier voor het eerst opgenomen, verbazingwekkend genoeg – maakt het moeilijk om ooit terug te keren naar het origineel met zijn meer ingetogen kleuren.
Het NYCOS en het Royal Scottish National Orchestra grijpen de mogelijkheden aan van een stuk dat zoveel groter is in gestalte dan lengte en weigeren een moment van drama, articulatie, contrast of precisie op te geven. Een werk dat politiek activisme combineert met geloof, combineert traditionele spirituele teksten met hedendaagse geschriften over de gewelddadige repressie in Latijns-Amerika. De toon varieert van wreedheid, inzendingen die heen en weer stuiteren, gebabbel dat uitgroeit tot collectieve woede, tot sussende gebeden en meditatie. Het is een uiterst effectief werk dat onberispelijk wordt gebracht door deze jonge en behendige zangers.
De geweldige techniek van het koor is nog duidelijker in de twee werken van Eric Whitacre – Leonardo Dreams of his Flying Machine en When David heard, met hun veeleisende contrapuntische en textuureffecten. Licht en wazig in het eerste, ritmes die motor-scherp kloppen, het koor komt tot zijn recht in de aanhoudende intensiteit van het laatste – een setting van een enkele zin uit het boek Samuel die het verdriet en de schuld van een vader in slechts een paar woorden verpakt.
Bell heeft zijn programma zorgvuldig gekozen, eindigend met Tippetts vertrouwde Spirituals en Thea Musgraves onverwachte, aforistische miniaturen On the Underground, Set 2: The Strange and the Exotic, en het geheel afgerond met een sappige toegift in de vorm van Franz Biebls schaamteloos weelderige Ave Maria. Wat een traktatie.
‘What did you say?’, the opening phrase of James MacMillan’s Cantos sagrados abruptly demands. But the answer here is in absolutely no doubt. From that first earth-shattering orchestral down-beat, through the peremptory intensity of the repeated choral question, you are pinned in place, attention seized, ears ringing. Premiered in 1990, MacMillan’s miniature cantata (lasting just 20 minutes) was originally scored for choir and organ. But in 1998 the National Youth Choir of Scotland’s Christopher Bell commissioned an arrangement with orchestra and the thrilling, chilling result – recorded here for the first time, astonishingly – makes it hard to contemplate ever returning to the original with its more subdued colours.
The NYCOS and Royal Scottish National Orchestra seize the possibilities of a piece so much bigger in stature than length and refuse to relinquish a moment of drama, articulation, contrast or precision. A work that marries political activism with faith pairs traditional spiritual texts with contemporary writing on the violent repression in Latin America. Tone jangles from ferocity, entries ricocheting to and fro, chatter building into collective rage, to lulling prayer and meditation. It’s a supremely effective work impeccably delivered by these young and agile singers.
The choir’s superb technique is even more evident in the two Eric Whitacre works – Leonardo Dreams of his Flying Machine and When David heard, with their demanding contrapuntal and textural effects. Light and gauzy in the former, rhythms beating engine-crisp, the choir come into their own in the sustained intensity of the latter – a setting of a single sentence from the Book of Samuel that packs a father’s grief and guilt into just a few words.
Bell has chosen his programme carefully, finishing with Tippett’s familiar Spirituals and Thea Musgrave’s unexpected, aphoristic miniatures On the Underground, Set 2: The Strange and the Exotic, rounding it all off with a juicy encore in the form of Franz Biebl’s unapologetically lush Ave Maria. What a treat.