augustus 2020

Anna Clyne: DANCE - Edward Elgar: Cello Concerto

Inbal Segev & London Philharmonic Orchestra o.l.v. Marin Alsop

Een meeslepende vertolking van het Elgar Concerto van celliste Inbal Segev, hier gecombineerd met een oprecht en opvallend nieuw werk van de Britse componist Anna Clyne.

Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik moest huilen van een stuk hedendaagse muziek. Tien weken van eenzame lockdown hebben ongetwijfeld emoties aangewakkerd, maar in het laatste deel van Anna Clyne's DANCE, een celloconcert in alles behalve naam, komt een berenomhelzing van een thema naar voren door boze, percussieve col legno-klikken die zo mooi en oprecht zijn dat het bij de eerste keer luisteren meteen tranen opriep. Herhaaldelijk luisteren had een soortgelijk effect.

De cello is Clyne's eigen instrument en ze geeft in een interview toe dat ze nooit moe wordt van spelen, en bekent dat ze een citaat uit een Bach Sarabande in haar nieuwe werk heeft gestopt. Met een lengte van 25 minuten is het een substantieel stuk. Het is geschreven voor de Israëlische cellist Inbal Segev en toen ik luisterde voordat ik de aantekeningen in het boekje las, ontdekte ik een oosterse invloed. Het werk is opgedragen aan Clyne's Joodse vader, wiens familie uit Polen kwam. Elk van de vijf delen draagt ​​als titel een regel uit een gedicht van de Perzische dichter Rumi. Het eerste deel, ‘Dance, when you’re broken open’, is een klaagzang met de cello die in een hoog register klaagt, wat me meteen doet denken aan John Taveners The Protecting Veil.

‘Dance, if you’ve torn the bandage off’ is agressief, folkachtig in zijn energie, doorspekt met dubbelgrepen en drones. Het reflectieve ‘Dance in the middle of the fighting’ tilt de herhaalde cellomelodie steeds hoger, terwijl ‘Dance in your blood’ het orkest behandelt als een ‘looping pedal’, dat opbouwt naar een krachtig hoogtepunt voordat het afkoelt naar een slaapliedje. Maar het is de finale, ‘Dance, when you’re perfectly free’, met zijn grote nostalgische thema, dat de emotionele punch inpakt. Segev heeft het werk een paar keer in concert uitgevoerd en speelt het hier met een donkere toon en diep inzicht, nauw ondersteund door Marin Alsop en het London Philharmonic Orchestra.

Clyne schrijft dat Elgars Celloconcert een van haar favoriete werken is, dus – met precies 100 jaar ertussen – is Elgar een perfecte partner op deze cd. En wat een uitvoering! Ik heb hier veel meer van genoten dan van een andere recente opname met een Londens orkest (Sheku Kanneh-Mason en het LSO), vooral omdat Kanneh-Mason, hoe stevig hij ook speelt, dit concert nog niet volledig heeft belichaamd. Vanaf het openingsrecitatief is Segev meer geneigd haar hart op haar tong te dragen. Ze is ook nauwgezet opgenomen, dus haar harsachtige, mahoniehouten toon spreekt de luisteraar directer aan, hoewel deze nauwe balans de ragfijne zestiende noten van het tweede deel niet wegneemt. Segev bouwt het meest overtuigend op naar het appassionato hoogtepunt van het Adagio (2'28") en het Quasi recitativo aan het begin van het vierde deel krijgt de kwaliteit van een monoloog. Hier is een cellist die iets te zeggen heeft. Alsop en het LPO zijn geweldig, het enige minpuntje is een nogal log tempo op fig 59 (4'56") in de finale. Fans van het Elgar Concerto moeten deze cd horen, maar Clyne's DANCE zal ook veel vrienden maken.

I’m struggling to remember the last time a piece of contemporary music made me cry. Ten weeks of solitary lockdown has doubtless heightened emotions but in the final movement of Anna Clyne’s DANCE, a cello concerto in all but name, a bear-hug of a theme emerges through angry, percussive col legno snaps that is so beautiful, so heartfelt that it instantly drew tears on first hearing. Repeated listening had a similar effect.

The cello is Clyne’s own instrument and she admits in an interview that she never tires of playing, confessing to tucking a quotation from a Bach Sarabande into her new work. At 25 minutes in length, it’s a substantial piece. It was written for the Israeli cellist Inbal Segev and, listening before reading any booklet notes, I detected an eastern influence. The work is dedicated to Clyne’s Jewish father, whose family came from Poland. Each of the five movements bears as its title a line from a poem by the Persian poet Rumi. The first movement, ‘Dance, when you’re broken open’, is a lament with the cello keening in a high register, immediately putting me in mind of John Tavener’s The Protecting Veil.

‘Dance, if you’ve torn the bandage off’ is aggressive, folklike in its energy, peppered with double-stops and drones. The reflective ‘Dance in the middle of the fighting’ takes the repeated cello melody higher and higher, while ‘Dance in your blood’ treats the orchestra as a ‘looping pedal’, building to a powerful climax before winding down to a lullaby. But it’s the finale, ‘Dance, when you’re perfectly free’, with its big nostalgic theme, that packs the emotional punch. Segev has performed the work a couple of times in concert and plays it here with dark tone and deep insight, closely supported by Marin Alsop and the London Philharmonic Orchestra.

Clyne writes that Elgar’s Cello Concerto is one of her favourite works, so – with exactly 100 years separating them – the Elgar makes for a perfect partner on this disc. And what a performance! I enjoyed this much more than another recent recording with a London orchestra (Sheku Kanneh-Mason and the LSO), mainly because, as securely as Kanneh-Mason plays, he’s yet to fully inhabit this concerto. Right from the opening recitative, Segev is more inclined to wear her heart on her sleeve. She is recorded closely, too, so her resiny, mahogany tone speaks more directly to the listener, although this close balance doesn’t detract from the gossamer semiquaver runs of the second movement. Segev builds to the appassionato climax of the Adagio most persuasively (2'28") and the Quasi recitativo at the start of the fourth movement takes on the quality of a soliloquy. Here is a cellist with something to say. Alsop and the LPO are terrific, the only quibble being a rather lumbering pace at fig 59 (4'56") in the finale. Fans of the Elgar Concerto need to hear this disc, but Clyne’s DANCE should make many friends too.