april 2020

Fading: 9 Centuries of Choral Meditation & Reflection

The Gesualdo Six o.l.v. Owain Park

Het derde album van deze jonge en buitengewoon begaafde groep, onder leiding van componist Owain Park, is niet alleen fascinerend geprogrammeerd, maar ook met opwindende uitmuntendheid uitgevoerd.

Ingenieus geprogrammeerd en onberispelijk gebracht, met die ondefinieerbare opwinding die ontstaat als een groep muzikanten absoluut als één geheel werkt, is ‘Fading’ van The Gesualdo Six verrassend, dringend uitstekend. Als hun eerste album (‘English Motets’, 4/18) de oren spitste en hun tweede (‘Christmas’, 12/19) hun talent bevestigde, voelt deze derde opname van het jonge, volledig mannelijke vocale ensemble als een aankomst, die ons precies laat zien waartoe deze groep in staat is.

‘Fading’ is een album van schemering en dageraad, herfst en lente – muziek van het snijpunt, gevangen tussen licht en donker, onschuld en ervaring. Wat begint met muziek bij kaarslicht voor de completen, vervagend naar zwart, sluit buiten in de roerselen van wedergeboorte en rijke nieuwe beginpunten. De inmiddels alomtegenwoordige combinatie van renaissance- en hedendaagse werken wordt zorgvuldig behandeld, met veel nieuwe en onbekende namen - Sarah Rimkus, Gerda Blok-Wilson, Jonathan Seers - in de mix, evenals onverwachte keuzes van Gesualdo en Marenzio naast klassiekers van Tallis, Lobo en Gombert.

Muziekdirecteur Owain Park heeft zijn sequentie zorgvuldig opgebouwd en veel van de vreugde hier komt voort uit de gesprekken tussen de werken: de smeltende oplossing van Joanna Marsh's 'Fading' in de sobere zekerheid van Byrds 'My sweet little baby' (de ongewoon lage toon van het slaapliedje geeft het een strelende warmte en kussenachtige diepte dankzij de fijne bassen van de groep), de fragiele legato-lijnen van Hildegard van Bingens O Ecclesia die uiteenspatten in de echoënde melodieuze fragmenten die Rimkus' My heart is like a singing bird openen, de manier waarop Tormis' aforistische kleine Estonian Lullabies het oor energie geven en resetten voor de langere polyfone stukken.

De kwaliteit van de zang - de mix en bas-verankerde balans, de ronde, ongedwongen toon, de controle van solostemmen - is opwindend. Maar wat nog spannender is, is wat we niet horen. Dit zijn geen optredens die de aandacht op zichzelf vestigen. Het polyfone instinct om te luisteren en de focus tussen de stemmen te verplaatsen, loopt door het hele repertoire, dat ademt met instinctief momentum, natuurlijke in plaats van gedwongen expressie, het vinden van ruimtes binnen de muziek in plaats van het buigen ervan in statements.

Als je denkt dat je geen behoefte hebt aan nog een verslag van Gomberts machtige Media vita of Lobo's Versa est in luctum, genoeg uitvoeringen van Tallis' Te lucis ante terminum hebt gehoord of gewoon geen ruimte hebt voor nog een jonge Engelse koorgroep op je planken, denk dan nog eens goed na. De Gesualdo Six zijn het echte werk. Verre van vervagen, ze komen gewoon in focus.

Ingeniously programmed and impeccably delivered, with that undefinable excitement that comes from a group of musicians working absolutely as one, The Gesualdo Six’s ‘Fading’ is startlingly, urgently excellent. If their first album (‘English Motets’, 4/18) pricked up the ears and their second (‘Christmas’, 12/19) confirmed their talent, this third recording from the young, all-male vocal ensemble feels like an arrival, showing us exactly what this group is capable of.

‘Fading’ is an album of dusk and dawn, autumn and spring – music from the cusp, caught between light and dark, innocence and experience. What opens with candlelit music for Compline, fading to black, closes outdoors in the stirrings of rebirth and rich new beginnings. The now ubiquitous combination of Renaissance and contemporary works is carefully handled, with plenty of new and unfamiliar names – Sarah Rimkus, Gerda Blok-Wilson, Jonathan Seers – in the mix as well as unexpected choices from Gesualdo and Marenzio alongside classics by Tallis, Lobo and Gombert.

Music director Owain Park has built his sequence thoughtfully, and much of the joy here comes from the conversations between works: the melting resolution from Joanna Marsh’s ‘Fading’ into the sober certainty of Byrd’s ‘My sweet little baby’ (the lullaby’s unusually low key giving it a caressing warmth and pillowy depth thanks to the group’s fine basses), the fragile legato lines of Hildegard of Bingen’s O Ecclesia shattering into the echoing melodic fragments that open Rimkus’s My heart is like a singing bird, the way Tormis’s aphoristic little Estonian Lullabies energise and reset the ear before the longer polyphonic pieces.

The quality of the singing – the blend and bass-anchored balance, the rounded, unforced tone, the control from solo voices – is exhilarating. But what’s even more exciting is what we don’t hear. These aren’t performances that call attention to themselves. The polyphonic instinct to listen and pass focus between the voices runs right through the repertoire, which breathes with instinctive momentum, natural rather than enforced expression, finding spaces within the music rather than bending it into statements.

If you think you don’t need another account of Gombert’s mighty Media vita or Lobo’s Versa est in luctum, have heard enough performances of Tallis’s Te lucis ante terminum or simply don’t have space for yet another young English choral group on your shelves, then think again. The Gesualdo Six are the real deal. Far from fading, they’re just coming into focus.