maart 2020
#CelloUnlimited
Daniel Müller-Schott
Het ervaren van Daniel Müller-Schotts intieme en instinctieve begrip van de klankwereld van de cello in deze grote verscheidenheid aan onbegeleide werken is een volkomen meeslepende muzikale reis.
Daniel Müller-Schott sluit dit formidabele, onbegeleide recital af met Pablo Casals’ Song of the Birds, gespeeld met de intense focus, het gevoel voor lijn en de glimmende zuiverheid van toon die de hele cd kenmerken. En toch is er een elegische kwaliteit aan de laatste, superieur gecontroleerde overgang naar stilte; iets dat het zegel zet op de melancholische sfeer die de tweede helft van een fascinerend programma doordringt. Müller-Schott heeft de cd opgedragen aan de nagedachtenis van zijn vader, en ondanks de trendy-vicaristitel van de cd (spreek je de hashtag uit?), is er iets hier dat verder gaat dan virtuositeit.
En dat zegt wat. Zelfs vandaag de dag is het ongebruikelijk om Kodály’s geweldige Opus 8 Sonate met zoveel precisie, zoveel aplomb en zoveel moeiteloze finesse te horen spelen. Je vraagt je af of de muziek wel zo gepolijst moet klinken – of Kodály’s knapperige dubbelgrepen en plotselinge, duizelingwekkende sprongen van C-snaardonder naar wervelende stratosferische passages zo moeiteloos zouden moeten aanvoelen. En misschien ontbreekt er iets van János Starkers aardsheid en mysterieuze sfeer. Maar het drama, de reikwijdte en de pure beheersing van Müller-Schotts uitvoering doen alle twijfels definitief de mond snoeren.
Ik betwijfel ook of er meer genuanceerde of sfeervolle verslagen bestaan van Hindemiths broeierige Sonate of de negen door Shakespeare geïnspireerde miniaturen waaruit Henzes Serenade bestaat. De kleuren van Müller-Schotts pizzicato lijken op zichzelf grenzeloos: soms broos als kogelpunten, speels omhoog zwenkend in Henzes zesde deel Tango of zachtjes uitwaaierend om een waas van rouw over de openingszinnen van George Crumbs Sonate uit 1955 te werpen. Müller-Schotts vermogen om een enkele regel muziek te verbuigen, maakt zelfs werken als Prokofjevs enigszins dubieuze gereconstrueerde Sonate en zijn eigen vermakelijk eclectische Cadenza de moeite waard om opnieuw te beluisteren. Hij heeft zeker iets te zeggen.
Daniel Müller-Schott ends this formidable unaccompanied recital with Pablo Casals’s Song of the Birds, played with the intense focus, the sense of line and the gleaming purity of tone that characterises the whole disc. And yet there’s an elegiac quality about its final, superbly controlled fade into silence; something that sets the seal on the air of melancholy that pervades the second half of a fascinating programme. Müller-Schott has dedicated the disc to the memory of his father, and despite the disc’s trendy-vicar title (do you pronounce the hashtag?), there’s something here that goes beyond virtuosity.
Which is saying something. Even today, it’s unusual to hear Kodály’s stupendous Op 8 Sonata played with such precision, such aplomb and such effortless finesse. You wonder if the music is even supposed to sound this polished – whether Kodály’s crunchy double-stops and sudden, dizzying leaps from C-string thunder to whirling stratospheric passagework should feel quite so effortless. And perhaps something of János Starker’s earthiness and air of mystery is missing. But the drama, sweep and sheer command of Müller-Schott’s performance decisively silence any doubts.
I doubt, too, that there are more nuanced or atmospheric accounts in existence of Hindemith’s brooding Sonata or the nine Shakespeare-inspired miniatures that make up Henze’s Serenade. The colours of Müller-Schott’s pizzicato, alone, seem limitless: sometimes brittle as bullet-points, swerving playfully upwards in Henze’s sixth-movement Tango or fanning softly out to throw a haze of mourning over the opening phrases of George Crumb’s 1955 Sonata. Müller-Schott’s ability to inflect a single line of music makes even works such as Prokofiev’s slightly dubious reconstructed Sonata and his own entertainingly eclectic Cadenza repay re-listening. He certainly has something to say.