februari 2020

Morgen

Elsa Dreisig & Jonathan Ware

Een werkelijk boeiend album van een jonge sopraan die zich snel ontpopt als een van de meest welsprekende en boeiende zangers van haar generatie, allemaal verweven rond de Vier Laatste Liederen van Richard Strauss.

Het opvallende debuutalbum van Elsa Dreisig presenteerde beelden van operakarakters (‘Miroir(s)’, 12/18). De Frans-Deense sopraan, pianist Jonathan Ware en de altijd fantasierijke Erato hebben iets soortgelijks buitengewoons bedacht voor haar eerste soloalbum. Het resultaat is een van de meest puur verleidelijke recitals die ik in lange tijd heb meegemaakt.

Het ontleent zijn naam aan een van de bekendste liederen van Richard Strauss en stipt op gedurfde wijze zijn Vier Letschliche Lieder (in sopraan- en pianovorm) aan in een verleidelijke selectie van Rachmaninov en Duparc – met Strauss’ late ‘Malven’ erbij voor de goede orde. Puristen zouden hun wenkbrauwen kunnen fronsen, maar het blijkt een opmerkelijk succesvolle zet: in Dreisigs introspectieve, ingetogen uitvoeringen horen we de Vier Laatste Liedjes opnieuw, elk op een fascinerende manier onderscheidend van de andere in zijn nieuwe context.

En dankzij Ware's prachtig gevlekte en delicate manier met de begeleiding, komen ze minder over als bleke imitaties van de orkestrale originelen dan als iets als suggestieve, ver herinnerde echo's. Dat effect is natuurlijk ook deels te danken aan de rest van het programma - een voortreffelijke selectie waarin emoties grotendeels verhuld worden gehouden, en aarzelend blijven totdat we bij de grootse passies van de laatste liederen van Rachmaninovs Opus 38 komen.

Dreisigs prachtige sopraan is fluweelzacht en zachtkorrelig, en past uitstekend bij de muzikale wereld die Ware oproept - het album heet misschien 'Morgen', maar de sfeer is meer een van wazige, dauwachtige belofte dan van heldere dageraad. Ze is een natuurlijke en instinctieve communicator, hoewel ze de tekst niet hard pusht, maar het comfortabel op de zanglijn laat zitten, of het nu in de Strauss is, haar verrukte Rachmaninov of de heerlijke Duparc (het centrale paar van 'Chanson triste' en 'Extase' is bijzonder voortreffelijk).

Het programma begint met een prachtig verslag van 'L'invitation au voyage'; en als we bij het einde komen, met 'Morgen', vult Dreisig haar regel op veelzeggende wijze met een extra gevoel van warmte en hoop dat je gewoon opnieuw wilt beginnen. Het is allemaal prachtig ontworpen en bevat een zacht intermezzo in de vorm van de première-opname van Duparcs Aux étoiles voor piano - de digitale release bevat ook nog twee solo's van de geweldige Ware. Dit is een album om van te genieten.

Elsa Dreisig’s striking debut album presented images of operatic characters (‘Miroir(s)’, 12/18). The French-Danish soprano, pianist Jonathan Ware and the ever-imaginative Erato have cooked up something similarly out of the ordinary for her first solo song album. The result is one of the most purely seductive recitals to have come my way for a long time.

It takes its name from one of Richard Strauss’s best-known songs and, daringly, dots his Four Last Songs (in soprano-and piano guise) throughout a seductive selection of Rachmaninov and Duparc – with Strauss’s late ‘Malven’ thrown in for good measure. Purist eyebrows might be raised but it proves a remarkably successful gambit: in Dreisig’s introspective, understated performances we hear the Four Last Songs anew, each one fascinatingly set apart from the others in its new context.

And thanks to Ware’s superbly dappled and delicate way with the accompaniment, they come across less as pale imitations of the orchestral originals than something like evocative, distantly remembered echoes. That effect is partly also due, of course, to the rest of the programme – an exquisite selection in which emotions are largely kept veiled, remaining tentative until we get to the grand passions of the final songs of Rachmaninov’s Op 38.

Dreisig’s beautiful soprano is velvety and soft-grained, and matches the musical world Ware conjures up superbly – the album might be called ‘Morgen’ but the atmosphere is more one of hazy, dewy promise than bright dawn. She’s a natural and instinctive communicator, although not one to push the text hard, letting it sit comfortably on the vocal line, whether in the Strauss, her rapt Rachmaninov or the delicious Duparc (the central pair of ‘Chanson triste’ and ‘Extase’ is especially exquisite).

The programme starts with a superb account of ‘L’invitation au voyage’; and when we get to the end, with ‘Morgen’, Dreisig tellingly fills her line with an extra sense of warmth and hope that makes one just want to start again. It’s all beautifully engineered, and includes a gentle interlude in the form of the premiere recording of Duparc’s Aux étoiles for piano – the digital release includes two more solos from the superb Ware too. This is an album to relish.