februari 2020

The Lyrical Clarinet, Vol 3

Michael Collins & Michael McHale

Je weet dat een nieuw album van klarinetvirtuoos Michael Collins indruk zal maken en zal charmeren; zijn programma hier laat zijn prachtige, vloeiende toon de vrije loop om zich te verdiepen en te verrukken.

Een nieuwe cd van Michael Collins is alsof je een restaurant met drie Michelinsterren binnenloopt: je weet niet precies wat er op het menu staat, maar je weet dat wat er ook wordt aangeboden, het heerlijk zal smaken. Deze keer biedt hij een uitgebreid voorgerecht van amuse bouches aan, gevolgd door een stevig hoofdgerecht in de vorm van de Franck Sonate. De eerste komen in de vorm van 13 korte werken, transcripties van stukken voor viool, fluit en cello, van het soort waarmee Kreisler, Casals en andere grote instrumentalisten uit hun tijd hun recitals zouden hebben afgesloten. De langste hiervan is Philippe Gauberts Fantaisie (1911) met 7'29" en het enige originele klarinet-en-pianowerk op de schijf.

De overige 12 titels zijn allemaal arrangementen van Collins' partner (‘begeleider’ lijkt hier ontoereikend) Michael McHale, een rol die hij op de twee eerdere delen van het duo van ‘The Lyrical Clarinet’ in sublieme stijl heeft vervuld: doff van de chapeau. Als je je afvroeg of je echt een opname van Clair de lune op de klarinet nodig hebt, zullen de eerste paar maten van het openingsnummer je overtuigen (ik kan me voorstellen dat dit een vaste favoriet wordt op bepaalde klassieke muziekzenders). Of de twee Kreisler-titels even succesvol zijn, is een discutabel punt. Iedereen zal zijn eigen favorieten en voorkeuren hebben. Misschien wel de grootste verrassing, ook al begon het stuk als een lied, is het volkomen overtuigende Liebestraum nr. 3.

De bewerking voor klarinet en piano van Francks Vioolsonate is van Collins zelf (voor klarinet in A, dat wil zeggen, in plaats van Bes). Het is de eerste commerciële opname die ik ben tegengekomen van dit meesterwerk gespeeld op de klarinet, hoewel het zo goed werkt met slechts een paar kleine aanpassingen dat je je afvraagt ​​waarom het niet eerder is geprobeerd (of zo zelden). Er zijn slechts een handvol dubbelgrepen die vervangen moeten worden, en weinig passages die boven het hoge bereik van de klarinet uitkomen en die een octaaf lager moeten worden gezet. Het is een triomf. Toegegeven, er zijn momenten waarop je de gepassioneerde intensiteit van de viool mist in passages in het tweede en vierde deel (hoewel McHale's behendige en heldere bijdrage zeker niet wordt onderschat), maar nogmaals, je moet de buitengewone vaardigheid en onweerstaanbaar verleidelijke, lyrische gratie van Michael Collins' spel, zeker een van de grootste levende exponenten van zijn instrument, eren.

A new CD from Michael Collins is like walking into a three-star Michelin restaurant: you don’t know exactly what’s on the menu but you know whatever is on offer is going to taste wonderful. On this occasion, he offers an extended first course of amuse bouches followed by a substantial main course in the form of the Franck Sonata. The former come in the shape of 13 short works, transcriptions of violin, flute and cello pieces, of the kind that Kreisler, Casals and other great instrumentalists of their era might have ended their recitals. The longest of these is Philippe Gaubert’s Fantaisie (1911) at 7'29" and the only original clarinet-and-piano work on the disc.

The remaining 12 titles are all arrangements by Collins’s partner (‘accompanist’ seems inadequate here) Michael McHale, a role he has fulfilled in superb style on the duo’s two earlier volumes of ‘The Lyrical Clarinet’: doff of the chapeau. If you wondered whether you really need a recording of Clair de lune played on the clarinet, the first few bars of the opening track will persuade you (I can see this becoming a firm favourite on certain classical music stations). Whether the two Kreisler titles are as successful is a moot point. Everyone will have their own favourites and preferences. Perhaps the biggest surprise, even though the piece started life as a song, is the completely convincing Liebestraum No 3.

The arrangement for clarinet and piano of Franck’s Violin Sonata is by Collins himself (for clarinet in A, that is, rather than B flat). It is the first commercial recording I have come across of this masterpiece played on the clarinet, though it works so well with only a few minor adjustments that you wonder why it has not been attempted before (or so seldom). There are only a handful of double-stops to be substituted, and few passages that rise beyond the clarinet’s upper range and which have to be taken down an octave. It’s a triumph. True, there are times when one misses the violin’s impassioned intensity in passages in the second and fourth movements (though McHale’s deft and lucid contribution is by no means underplayed) but, once again, one has to salute the extraordinary facility and irresistibly seductive, lyrical grace of Michael Collins’s playing, surely one of his instrument’s greatest living exponents.