november 2021

Arvo Pärt: Passio

Helsinki Chamber Choir o.l.v. Nils Schweckendiek

Een diep ontroerende uitvoering van Pärts Passio, een die zowel meditatief spiritueel als toch pijnlijk menselijk is, waarbij de zangers en de akoestiek de opname een bijna visuele dimensie geven.

Hoewel men zich de noodzaak van een nieuwe opname van Passio, Pärts monumentale bewerking van het lijden en de dood van Christus uit 1982, zou kunnen afvragen, is het in feite een bewijs van de diepgang van het werk dat een aantal verschillende benaderingen in de loop der jaren sinds de baanbrekende opname van The Hilliard Ensemble (ECM, 2/89) verschillende aspecten van de muziek hebben onthuld en de duurzaamheid ervan meer dan hebben bewezen.

Wat mij onmiddellijk opvalt aan deze nieuwe opname is de glanzende diepte van het geluid van het koor en de solisten, die elke dissonantie en oplossing bijna forensisch naar voren brengt (probeer bijvoorbeeld het begin van het derde deel, ‘Jesum Nazarenum’), maar tegelijkertijd wordt verlicht door een resonerende sonische aura. Dit heeft natuurlijk deels te maken met de opnamelocatie, de Paavalinkirkko in Helsinki, en het uitstekende opnameteam van BIS, maar het zijn de fysieke klank van het koor en Nils Schweckendieks benadering van de details van de partituur die het karakter van deze release echt bepalen. Het is ook belangrijk om de medeplichtigheid van het instrumentale ensemble te benadrukken om dit te bereiken: het voelt echt organisch verbonden met de stemmen.

De ontzagwekkende stilte van de laatste inscriptie, 'Qui passus est pro nobis, miserere nobis. Amen' is diep indrukwekkend. Op de een of andere manier strekt de duur van anderhalve minuut zich uit tot in de eeuwigheid, wat natuurlijk precies de bedoeling is. Ik kan deze schijf niet genoeg aanbevelen.

While one might well question the need for another recording of Passio, Pärt’s monumental setting of the Passion and death of Christ from 1982, in fact it is testimony to the work’s depth that a number of different approaches over the years since The Hilliard Ensemble’s pioneering recording (ECM, 2/89) have revealed different aspects of the music and more than proved its durability.

What impresses me immediately about this new recording is the lustrous depth of the sound of the choir and solo singers, which brings out every dissonance and resolution almost forensically (try the beginning of the third section, ‘Jesum Nazarenum’, for example), but is simultaneously illumined by a resonant sonic aura. This has to do in part, of course, with the recording venue, the Paavalinkirkko in Helsinki, and BIS’s outstanding recording team, but it is the physical sound of the choir and Nils Schweckendiek’s approach to the detail of the score that really determine the character of this release. It is also important to emphasise the complicity of the instrumental ensemble in achieving this: it really feels organically linked to the voices.

The awed hush of the final inscription, ‘Qui passus est pro nobis, miserere nobis. Amen’ is deeply impressive. Somehow its one and a half-minute duration stretches out into eternity, which is, of course, precisely the idea. I cannot recommend this disc highly enough.