september 2021

Camino - Spanish and French Repertoire for Guitar

Sean Shibe

Elk van deze voornamelijk Spaanse werken voelt aan als een prachtig vervaardigd en intiem schilderij – delicaat, reflecterend, voortreffelijk, mysterieus – stilletjes aan de luisteraars geschonken door een gitarist wiens instinct voor kleur dwingt en transfixeert.

De albumhoes toont Sean Shibe die zijn weelderige lokken heeft afgeschoren; foto's binnenin betrappen hem op heterdaad, met een tondeuse. Het is allemaal erg gesloten. Gelukkig lijken Shibe's krachten, in tegenstelling tot die van de Bijbelse Samson, onaangetast.

'Camino' is de eerste opname van de Schotse gitarist voor Pentatone en volgt op een reeks geprezen releases voor Delphian waarop hij muziek verkent die zo divers is als John Dowlands Forlorn Hope Fancy (9/17) en Steve Reichs Electric Counterpoint (A/18). Deze keer richt hij zijn aandacht grotendeels op de muziek van de meest elegante en introverte van de Spaanse Catalaanse componisten, Federico Mompou.

Shibe's vermogen om een ​​breed dynamisch bereik te beheersen binnen een relatief beperkt bereik komt vanzelfsprekend naar voren. En hoewel zijn monnikachtige verschijning de verbeelding enigszins kan beïnvloeden, nodigt zijn voortreffelijke gevoel voor ruimte en ontvouwing uit tot vergelijking met de door Zen beïnvloede uitvoeringspraktijk van wijlen dirigent Sergiu Celibidache.

De titel van het album verwijst naar Mompou's eerbetoon aan Santiago de Compostela, Suite compostelana. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit het openingspreludio zo heb horen beginnen: lontano voorafgaand aan een crescendo dat leidt tot zo'n vloeiendheid en stevigheid. En ook niet, op 38 seconden in 'Cuna', zo'n voortreffelijk verhulde, gefluisterde kwaliteit.

Dit vermogen om je echt te laten leunen en luisteren is een ander kenmerk van Shibe's spel dat je passim zult tegenkomen. Neem de morendo aan het einde van Satie’s Gnossienne nr. 1. Of de pianistische weergave van de boventonen in Ravels Pavane pour une infante défunte.

Het recital begint echter niet met een gefluister, maar met een knal. Falla’s ‘Danza del molinero’ is een perfect voorbeeld van dat eerder genoemde gevoel van ruimte, gekoppeld aan zelfverzekerde verschuivingen in dynamiek, klankkleur en dramatisch momentum. Het is de ideale aanvulling op Falla’s Homenaje, waarvan ook een onberispelijke uitvoering is opgenomen. Er zijn talloze andere rijkdommen op ‘Camino’, een release die Shibe’s reputatie als een van de meest kritische oren in de business aanzienlijk versterkt.

The album cover shows Sean Shibe shorn of his luxuriant locks; photos inside catch him in the act itself, wielding clippers. It’s all very lockdown. Thankfully, unlike the biblical Samson’s, Shibe’s powers appear unimpaired.

‘Camino’ is the Scottish guitarist’s first recording for Pentatone and follows a string of acclaimed releases for Delphian on which he explores music as diverse as John Dowland’s Forlorn Hope Fancy (9/17) and Steve Reich’s Electric Counterpoint (A/18). This time his attention turns for the most part to the music of that most elegant and introverted of Spanish Catalan composers, Federico Mompou.

Shibe’s ability to command a wide dynamic range within a relatively restricted compass naturally comes to the fore. And though his monk-like appearance may sway the imagination somewhat, his exquisite sense of space and unfolding invites comparison with late conductor Sergiu Celibidache’s Zen-influenced performance practice.

The album’s title is a reference to Mompou’s homage to Santiago de Compostela, Suite compostelana. I can’t recall ever hearing the opening Preludio beginning like this: lontano ahead of a crescendo leading to such fluidity and firmness. Nor, at 38 seconds into ‘Cuna’, such an exquisitely veiled, whispered quality.

This ability to make you really lean in and listen is another feature of Shibe’s playing you’ll encounter passim. Take the morendo at the end of Satie’s Gnossienne No 1. Or the pianistic rendering of the harmonics in Ravel’s Pavane pour une infante défunte.

The recital opens not with a whisper, though, but with a bang. Falla’s ‘Danza del molinero’ is a perfect example of that aforementioned sense of space, coupled with confident shifts in dynamics, tone colour and dramatic momentum. It is the ideal complement to Falla’s Homenaje, an impeccable performance of which is also included. There are innumerable other riches on ‘Camino’, a release that considerably enhances Shibe’s reputation for having one of the most discriminating ears in the business.