augustus 2021

Granados: Goyescas, Op. 11

Viviana Lasaracina

Het sfeervolle meesterwerk Goyescas van Enrique Granados wordt hier door Viviana Lasaracina aangeboden in een meeslepend album; ze omarmt de kleuren en passie van het werk en brengt het allemaal op briljante wijze tot leven.

Dit was mijn kennismaking met Viviana Lasaracina, een ander uitzonderlijk talent uit de studio van Benedetto Lupo. Eerlijk gezegd kon ik mijn oren in eerste instantie bijna niet geloven. Was dit werkelijk zo'n voortreffelijk evenwicht tussen instinct en intellect, een onderzoekende zoektocht naar de essentie van de muziek, een oor voor detail dat zo scherp is dat het de grotere structuur onthult in plaats van verhult, alles gehuld in pianistische beheersing van zeldzame finesse? Een blik op de recensies van haar debuut in New York, alweer zeven jaar geleden, stelde me gerust dat anderen in Lasaracina ook een unieke stem hebben herkend.

Laat me het Allegro de concierto, gegeven een volledige, rijke uitvoering die zijn incidentele structurele zwakte maskeert, achterwege laten en direct naar de kern van de zaak gaan: Granados' meesterwerk, Goyescas (Los majos enamorados). Lasaracina speelt zoals een orakel zou kunnen spreken, met retoriek die tot grootsheid kan stijgen maar niet schreeuwerig is. Haar boodschap is dringend maar ongehaast. De ontspannen ontvouwing van haar prachtig gevormde zinnen wordt moeiteloos omhoog gehouden. Elke noot, kleur, zin is anders dan de volgende en het is deze langzaam draaiende caleidoscoop die onze aandacht vasthoudt.

‘Coloquio en la reja’, overschaduwd en zwoel met pittige harmonieën die behendig zijn gepunt, straalt smeulende passie uit. De Fandango is ronduit bedwelmend en roept de trotse, rechte ruggengraat van flamenco op, ondanks de prachtig soepele frasering. ‘Quejas, o La maja y el ruiseñor’ is aanleiding voor een aantal van de meest luxueuze sensuele pianospelen die ik ooit heb gehoord. De ondoorgrondelijke diepte van Lasaracina’s pianoklank informeert ‘El amor y la muerte’, in een uitvoering die niet suggereert maar terreur uitbeeldt. ‘Epilogo: Serenata del espectro’ komt naar voren als het ongemakkelijke commentaar op alles wat er is gebeurd, en met ‘El pelele’ keren we terug naar het drukke leven op straat.

Als alles gezegd en gedaan is, voelt het luisteren naar deze Goyescas minder als het bekijken van de wandtapijtcartoons van Goya dan als het daadwerkelijk binnengaan in de geest van de kunstenaar zelf en het verblijven in de verbeelding die Los caprichos en Los desastres de la guerra creëerde. Deze opmerkelijke release mag u niet missen. Lasaracina’s weelderige uitvoeringen zijn zo dwingend individueel dat u, net als ik, misschien niet één keer aan Alicia de Larrocha denkt.

This was my introduction to Viviana Lasaracina, another outstanding talent from the studio of Benedetto Lupo. Quite frankly, at first I almost couldn’t believe my ears. Was this truly so exquisitely poised a balance of instinct and intellect, a probing search for the music’s essence, an ear for detail so keen that it reveals rather than obscures the greater structure, all swathed in pianistic mastery of rare finesse? A glance at the reviews of her New York debut, already seven years ago, reassured me that others have also recognised in Lasaracina a singular voice.

Let me dispense with the Allegro de concierto, given a full, rich performance that masks its occasional structural weakness, and move directly to the heart of the matter: Granados’s masterpiece, Goyescas (Los majos enamorados). Lasaracina plays as an oracle might speak, with rhetoric that may rise to grandeur but avoids stridence. Her message is urgent but unhurried. The leisurely unfolding of her exquisitely shaped phrases is held effortlessly aloft. Each note, colour, phrase is different from the next and it is this slowly rotating kaleidoscope that rivets our attention.

‘Coloquio en la reja’, shadowed and sultry with piquant harmonies deftly pointed, exudes smouldering passion. The Fandango is nothing short of intoxicating, evoking the proud, straight spines of flamenco, despite its beautifully pliant phrasing. ‘Quejas, o La maja y el ruiseñor’ is occasion for some of the most luxuriously sensual piano-playing I’ve heard. The unfathomable depth of Lasaracina’s piano sound informs ‘El amor y la muerte’, in a performance that doesn’t suggest but portrays terror. ‘Epilogo: Serenata del espectro’ emerges as the uneasy commentary on all that has transpired, and with ‘El pelele’ we are returned to the teeming life of the street.

When all is said and done, listening to this Goyescas feels less like viewing the tapestry cartoons of Goya than actually entering the mind of the artist himself and dwelling with the imagination that created Los caprichos and Los desastres de la guerra. This remarkable release shouldn’t be missed. So compellingly individual are Lasaracina’s sumptuous performances, you may find yourself, as I did, not thinking of Alicia de Larrocha even once.