juli 2021

J.S. Bach: Orchestral Suites Nos. 1-4, BWV 1066-1069

Concerto Copenhagen o.l.v. Lars Ulrik Mortensen

Bereid je voor om te dansen, suggereert recensent Mark Seow over het album met Bach-suites van Concerto Copenhagen en Lars Ulrik Mortensen – een briljant voorbeeld van deze prachtige groep op zijn best.

In december 2019 noemde Lindsay Kemp Rinaldo Alessandrini's opname van Bachs orkestsuites misschien wel 'de meest dansbare ooit'. Er is een nieuwe kanshebber voor deze kroon. Concerto Copenhagen ('CoCo') en Lars Ulrik Mortensen brengen ons Bachs orkestsuites zonder trompetten en pauken, en het is slinky spul. Vergelijk bijvoorbeeld de Ouvertures tot de Suite in C, BWV1066. Concerto Italiano biedt een interpretatie die pijnlijk langzaam is, buitenste delen die stijf en recht zijn als slecht gewassen kledingstukken. Als dit een dans is, is het vreemd genoeg terughoudend om te bewegen. Daarentegen haalt Mortensen een frisheid uit zijn spelers, een gevoel van swing gevoed door vreugde. Hun tirades lijken meer op strepen van sprankeling, die grotere vormen van gratie schetsen. Je voelt de hele band collectief zwaaien, zwetend inégal door hun poriën.

De constante wiebeligheid is kenmerkend voor CoCo onder Mortensen; maar er zit ook echte spierkracht in het spel. Neem de Ouverture tot de Suite in D, BWV1068: de violen worstelen met een vlezig, robuust geluid, omgord door een extreem gezond basso continuo-team. Soms heb je echter het gevoel dat Mortensen niet zal stoppen met rijden: de meedogenloosheid van zijn voet op het gas zorgt voor een lichte beperking in het collectieve geluid. De strijkstokken krijgen niet helemaal de kans om te ontspannen in resonantie, en het plafond van de bloei zou net iets dichter bij de hemel kunnen zijn.

Toch zijn de uitvoeringen onmiskenbaar virtuoos. Het een-op-een-partij-spel creëert een verrassende helderheid in de 'orkestrale' textuur, een transparantie die vraagt ​​om individuele lof. Eerst is er het vrolijke fagotspel van Jane Gower, perfect doorspekt met uitbundigheid. De prominente 8- en 16-voets resonantie is over het algemeen een balans waar ik van hou. Gowers toon biedt een gepolijste achtergrond voor het lenige sterrenstof dat Katy Birchers voortreffelijke fluitspel is. Wanneer de bas wegvalt in de Bourrée uit de Ouverture in b-mineur, BWV1067, kunnen we horen hoe goed dit is: daarboven, tegen het rinkelende borduurwerk van de diskant van het klavecimbel, is Bircher gearticuleerd, levendig en oneindig elegant; een juweel in de kroon van deze geweldige groep.

In December 2019 Lindsay Kemp called Rinaldo Alessandrini’s recording of Bach’s Orchestral Suites perhaps ‘the danciest ever’. There’s a new contender for this crown. Concerto Copenhagen (‘CoCo’) and Lars Ulrik Mortensen bring us Bach’s Orchestral Suites sans trumpets and timpani, and it’s slinky stuff. Compare, for instance, the Overtures to the Suite in C, BWV1066. Concerto Italiano offer an interpretation that is tortuously slow, outer sections that are stiff and straight as poorly laundered garments. If this is a dance, it’s strangely reluctant to move. In contrast, Mortensen gleans a freshness from his players, a sense of swing fuelled on joy. Their tirades are more like streaks of sparkle, outlining larger shapes of grace. You can feel the entire band in collective sway, sweating inégal through their pores.

The constant wiggliness is trademark CoCo under Mortensen; but there’s real muscle to the playing too. Take the Overture to the Suite in D, BWV1068: the violins tussle with a fleshy, robust sound, girded by an extremely healthy basso continuo team. Sometimes, however, there’s a sense that Mortensen won’t stop driving: the relentlessness of his foot on the gas affords a slight constraint in the collective sound. Bow arms aren’t quite allowed to relax into resonance, and the ceiling on the bloom could be that bit closer to heaven.

Yet the performances are undeniably virtuoso. The one-to-a-part playing creates a startling clarity to the ‘orchestral’ texture, a transparency that calls for individual praise. First there’s the joyful bassoon-playing by Jane Gower, perfectly peppered in boisterousness. The prominence of 8- and 16-foot resonance, in general, is a balance I adore. Gower’s tone provides a burnished backdrop for the nimble stardust that is Katy Bircher’s exquisite flute-playing. When the bass drops out in the Bourrée from the Overture in B minor, BWV1067, we’re able to hear just how good this is: up there, against the tinkling embroidery of the harpsichord’s treble, Bircher is articulate, vibrant and infinitely elegant; a jewel in the crown of this wonderful group.