juni 2021

The Moon & The Forest

Miloš Karadaglić

Miloš laat ons kennismaken met twee boeiende nieuwe concerto’s voor gitaar van Howard Shore en Joby Talbot, beide geschreven en uitgevoerd met een duidelijke genegenheid voor de sonoriteit en ziel van het instrument.

In singulariteit en zachtheid van volume is de klassieke gitaar de antithese van het orkest, maar musici als Berlioz en Segovia hebben het orkestrale palet ervan gevierd. Luister naar de twee sologitaarwerken op de huidige opname. In Einaudi's Full Moon en vooral in Schumanns 'Träumerei', gebruikt Miloš Karadaglic´ op kunstzinnige wijze strijkpizzicato's, zachte fluit- en fagotachtige kleuren en meer, wat 'een orkest in miniatuur' oproept.

Het gitaarconcert is een ander voorstel, al eeuwenlang een oefening in conflictbemiddeling, eerst beheerd door gevoelige orkestratie en vervolgens, in een live context, door het gebruik van versterking. Joby Talbots Ink Dark Moon pakt deze problemen aan door de gitaar te versterken, maar de luidsprekers in het orkest te plaatsen, dat laatste effectief 'een verlengstuk van de resonerende kamer van de gitaar zelf' wordt. Het resultaat is een werk in drie delen waarin de gitaar het orkest tot leven ‘droomt’ terwijl krachtige dansachtige secties afwisselen met ruime, vloeiende intermezzo’s.

Er zit meer dan een vleugje dromerigheid in Howard Shores The Forest, dat gunstig afsteekt tegen zijn eerdere essays in het concertgenre, het door Chopin geïnspireerde Ruin & Memory voor piano en Mythic Gardens voor cello (Sony, 5/17). Shore is beroemd om zijn filmmuziek; en inderdaad roept The Forest, met zijn kleurrijke orkestratie en gebruik van Spaanse en Montenegrijnse elementen – knipogen naar Rodrigo’s Concierto de Aranjuez en Karadaglic’s nationaliteit – moeiteloos uitgestrekte landschappen en intieme grotten op.

Première-opnames van twee schitterende nieuwe concerten die nieuwe perspectieven bieden op de relatie tussen gitaar en orkest, uitgevoerd met aanzienlijke overtuiging en elan. Wat is er niet leuk aan?

In singularity and softness of volume, the classical guitar is the antithesis of the orchestra, yet musicians such as Berlioz and Segovia have celebrated its orchestral palette. Listen to the two solo guitar works on the present recording. In Einaudi’s Full Moon and especially in Schumann’s ‘Träumerei’, Miloš Karadaglic´ artfully deploys string pizzicatos, soft flute- and bassoon-like colours and more, evoking ‘an orchestra in miniature’.

The guitar concerto is a different proposition, for centuries an exercise in conflict resolution, managed first by sensitive orchestration and then, in a live context, by the use of amplification. Joby Talbot’s Ink Dark Moon addresses these issues by amplifying the guitar but placing the speakers within the orchestra, which latter effectively becomes ‘an extension of the resonating chamber of the guitar itself’. The result is a three-movement work in which the guitar ‘dreams’ the orchestra into being as vigorous dancelike sections alternate with spacious, flowing interludes.

There is more than a dash of the oneiric in Howard Shore’s The Forest, which favourably compares with his previous essays in the concerto genre, the Chopin-inspired Ruin & Memory for piano and Mythic Gardens for cello (Sony, 5/17). Shore is famous for his film music; and indeed The Forest, with its colourful orchestration and use of Spanish and Montenegrin elements – nods to Rodrigo’s Concierto de Aranjuez and Karadaglic´’s nationality – effortlessly conjures up expansive landscapes and intimate grottos alike.

Premiere recordings of two dazzling new concertos which offer new perspectives on the relationship between guitar and orchestra, performed with considerable conviction and élan. What’s not to like?