april 2021

Beethoven - Wagner - Verdi

Lise Davidsen & London Philharmonic Orchestra o.l.v. Sir Mark Elder

Er zijn maar weinig jonge artiesten die zoveel ophef hebben veroorzaakt als onze coverartiest, en haar enorm indrukwekkende nieuwe album onthult precies waarom.

‘Ik ben 34 als het uitkomt’, zegt Lise Davidsen in het boekje voor haar tweede soloalbum, ‘dus typeer me alsjeblieft nog niet als een Wagneriaan!’ Nou, het superieur evenwichtige en ontroerende verslag van de Wesendonck Lieder waarmee het programma wordt afgesloten, maakt het moeilijk om dat niet te doen, maar de Noorse sopraan laat hier andere snaren op haar strijkstok zien en biedt een gevarieerder visitekaartje dan op haar debuutalbum van Wagner en Strauss (6/19).

We hebben eerst Beethoven, plus een paar verleidelijke Verdi-aria's, evenals fragmenten uit opera's van Mascagni en Cherubini (waarvan de namen echter niet op de hoes staan). Voor de meesten in het Verenigd Koninkrijk was de laatste kans om Davidsen in levenden lijve te horen inderdaad in Beethoven, met haar memorabele Leonore in het Royal Opera House - ingekort door Covid. Haar ‘Abscheulicher! Wo eilst du hin?’ roept herinneringen op aan die verbazingwekkende uitvoeringen, ‘die afwisselend levendig en glanzend, warm en heroïsch klinken’, schrijft John Allison in zijn boekje.

Vocaal is het een uiterst bevredigend verslag van de aria, met een krachtige en zekere toon, maar ook ontwapenend mooi, terwijl ze er de hele tijd in slaagt de nobelheid en kwetsbaarheid van het personage over te brengen. Haar uitvoering van Ah! perfido presenteert een soortgelijke combinatie van kracht en warmte, geholpen door levendige, gedetailleerde en dramatisch geëngageerde begeleiding van Mark Elder en het London Philharmonic Orchestra, uitstekend van begin tot eind.

Davidsen heeft Medea en Santuzza op het podium gezongen – de eerste in Wexford, de tweede toen ze nog studeerde – en de Cherubini is ontroerend en krachtig uitgevoerd; de enorme aanzwelling op ‘orrendi passioni’ is bijna overweldigend, zelfs als we de woorden even kwijtraken. Haar Santuzza heeft een indrukwekkende grandezza, maar zowel hier als in de twee Verdi-aria's voelt de stem afstandelijker en ongeconcentreerder aan in Decca's klankbeeld (het album werd opgenomen op twee locaties, in sessies in augustus en oktober 2020).

Aan het begin van 'Pace, pace mio Dio!' klinkt het bijna alsof ze van achter het podium zingt, en blijft ze de hele tijd afstandelijk, hoewel er nog steeds geen twijfel is over de kracht en kwaliteit van de zang. En haar Otello 'Ave Maria' laat zien hoe deze enorme stem de meest delicate regels kan spinnen, ook al voelt het gierig om het Wilgenlied niet ook te hebben.

En zo, ten slotte, naar Wagner, en een uitvoering van de Wesendonck Lieder die bevestigt wat een ideale match Davidsen vocaal en temperamentvol is voor de componist. In ‘Der Engel’ roept ze met hulp van Elder meteen een wereld van geconcentreerde emotionele intensiteit en nobele terughoudendheid op, vanuit wiens onderliggende Innigkeit de stem af en toe oplicht als een straal glorieus zonlicht.

We voelen niet alleen het karakter van Isolde, maar ook, aan het einde van ‘Stehe still!’, van Brünnhilde – ook al klinkt ze aan het begin van het nummer wat ondermaats (vergeleken met de intensiteit van een Christa Ludwig hier, bijvoorbeeld). Ze draait de regel van ‘Im Treibhaus’ prachtig, terwijl ‘Träume’ tegelijkertijd een rijkdom en zachtheid, een kracht en tederheid heeft die buitengewoon ontroerend zijn.

Het vormt een geweldige afsluiting van wat, ondanks enkele kanttekeningen, weer een prachtig album is van een artiest die, heel eenvoudig, een van de grootste stemmen is die er vandaag de dag te horen is.

‘I’ll be 34 by the time it’s released’, Lise Davidsen says in the booklet for her second solo album, ‘so please don’t typecast me yet as a Wagnerian!’ Well, the superbly poised and moving account of the Wesendonck Lieder that concludes the programme makes it difficult not to, but the Norwegian soprano here shows other strings to her bow, offering a more varied calling card than on her debut album of Wagner and Strauss (6/19).

We’ve Beethoven first, plus a couple of tantalising Verdi arias, as well as snippets from operas by Mascagni and Cherubini (whose names, though, don’t make it on to the cover). For most in the UK, the last chance to hear Davidsen in the flesh was indeed in Beethoven, with her memorable Leonore at the Royal Opera House – cut short by Covid. Her ‘Abscheulicher! Wo eilst du hin?’ brings back memories of those astonishing performances, ‘sounding by turns vibrant and gleaming, warm and heroic’, writes John Allison in his booklet note.

Vocally it is a supremely satisfying account of the aria, with the tone powerful and secure, as well as disarmingly beautiful, while managing all the time to convey the character’s nobility and vulnerability. Her performance of Ah! perfido presents a similar combination of strength and warmth, helped by vivid, detailed and dramatically engaged accompaniment from Mark Elder and the London Philharmonic Orchestra, excellent throughout.

Davidsen has sung Medea and Santuzza on stage – the first at Wexford, the second while still a student – and the Cherubini is movingly and powerfully done; the huge swell on ‘orrendi passioni’ is almost overwhelming, even if we lose the words momentarily. Her Santuzza has an impressive grandezza but, both here and in the two Verdi arias, the voice feels more distant and unfocused in Decca’s sound picture (the album was recorded at two locations, in sessions in August and October 2020).

At the start of ‘Pace, pace mio Dio!’ she sounds almost as if she’s singing from offstage, and remains distantly placed throughout, although there’s still no mistaking the power and quality of the singing. And her Otello ‘Ave Maria’ shows how this huge voice can spin the most delicate of lines, even if it feels stingy not to have the Willow Song too.

And so, finally, to Wagner, and a performance of the Wesendonck Lieder that confirms what an ideal fit vocally and temperamentally Davidsen is for the composer. In ‘Der Engel’, with Elder’s help, she immediately conjures up a world of concentrated emotional intensity and noble restraint, from whose underlying Innigkeit the voice occasionally shines forth like a ray of glorious sunlight.

We sense the character not only of Isolde but also, at the close of ‘Stehe still!’, of Brünnhilde – even if she sounds a little underpowered at the start of the song (compared with the intensity of a Christa Ludwig here, for example). She spins the line of ‘Im Treibhaus’ beautifully, though, while ‘Träume’ has simultaneously a richness and gentleness, a strength and tenderness that are supremely moving.

It makes for a superb conclusion to what, despite some caveats, is another fine album from an artist who, quite simply, is one of the greatest voices to be heard today.