april 2021

(re)creations

Zlata Chochieva

Zlata Chochieva volgt haar recente prachtige albums van Chopin en Rachmaninov op met iets dat even intrigerend als meeslepend is: transcripties die zowel de vorm als een formidabele pianist op hun best onthullen.

‘Het gaat erom iets opnieuw te creëren, om meesterwerken die we uit het verleden kennen opnieuw uit te vinden en tot leven te wekken.’ Zo zet Zlata Chochieva haar kraam op voor deze selectie van 21 transcripties van de drie grote pianist-componisten die ze het meest bewondert.

Vanaf de eerste noot besef je dat Chochieva niet zomaar de studio in is gelopen of gewoon om een ​​contract na te komen. Dit is muziek maken met een echt doel en overtuiging. Ze opent met Rachmaninovs transcriptie van drie van de zes delen uit Bachs Vioolpartita in E, BWV1006 – en ze doet dat in een razend tempo. Er is geen poging om de vermenging van de 18e eeuw in de 20e eeuw te verdoezelen, zoals Daniil Trifonov een tijdje geleden deed (DG, 11/18). Chochieva neemt geen gevangenen in deze uitbundige lezing, die wordt voortgezet in de drie Bach-Friedman-arrangementen die volgen. Octaafbasfiguren donderen eruit, haar linkerhand altijd rijk van stem (zoals de Russische manier is), en ondersteunt de dansende bovenste partijen in het Vivo-deel van Bachs Brandenburgse Concert nr. 3. Friedmans interpretatie van de Siciliano uit de Fluitsonate BWV1031 biedt een welkome afwisseling van de bekendere transcriptie van Wilhelm Kempff (bekend van Dinu Lipatti's beroemde opname), net zoals de Bourrée uit de Vioolpartita in b-klein een minder bekende bewerking is dan die van Saint-Saëns (vastgelegd in een andere beroemde opname van Ossip Gabrilowitsch in 1925).

De vier Schubert-Liszt- en drie Mendelssohn-Liszt-transcripties contrasteren mooi – een kenmerk van het hele programma – ook al is Chochieva voor sommige smaken soms misschien iets te robuust; maar weinigen zouden bezwaar maken tegen haar adembenemende uitvoering van het Scherzo uit A Midsummer Night’s Dream in Rachmaninovs berucht lastige versie. Omdat ik geen fan ben van symfonische Mahler die naar het klavier is overgebracht, was ik niet helemaal overtuigd van Friedmans herschepping, hoewel het zeker een technisch hoogstandje is. In een andere zelden gehoorde transcriptie van de Poolse meester, het Adagio uit een klavecimbelsonate van Giovanni Grazioli (1746-1820), neemt Chochieva het verstandige besluit om de herhalingen niet te observeren (in tegenstelling tot Joseph Banowetz in zijn aantrekkelijke Friedman-recital met alleen koppeltekens – Grand Piano, 10/16). Ze eindigt met de eerste van de zes Gärtner-Friedman-walsen – een toegift, als het ware, na al die toegiften. Zulke Weltschmerz. Ik zou Chochieva graag in de andere vijf willen horen. Of in iets anders dat ze wil spelen.

‘It is about creating something again, about reinventing and breathing life into masterpieces we know from the past.’ Thus Zlata Chochieva sets out her stall for this selection of 21 transcriptions from the three great pianist-composers whom she admires most.

Right from the first note, you realise Chochieva has not just drifted into the studio on a whim or simply to fulfil a contract. This is music-making of real purpose and conviction. She opens with Rachmaninov’s transcription of three of the six movements from Bach’s Violin Partita in E, BWV1006 – and she does so at a blistering pace. There is no attempt to daintify the 20th century’s conflation of the 18th, as Daniil Trifonov did a while back (DG, 11/18). Chochieva takes no prisoners in this exuberant reading, continued in the three Bach-Friedman arrangements that follow. Octave bass figures thunder out, her left hand always richly voiced (as is the Russian way), underpinning the dancing upper parts in the Vivo movement of Bach’s Brandenburg Concerto No 3. Friedman’s take on the Siciliano from the Flute Sonata BWV1031 provides a welcome change from the better-known transcription by Wilhelm Kempff (familiar from Dinu Lipatti’s famous recording), just as the Bourrée from the B minor Violin Partita is a less familiar arrangement than that by Saint-Saëns (captured in another celebrated recording by Ossip Gabrilowitsch in 1925).

The four Schubert-Liszt and three Mendelssohn-Liszt transcriptions are nicely contrasted – a feature of the entire programme – even though Chochieva might be a little too robust for some tastes at times; but few would demur over her breathtaking dispatch of the Scherzo from A Midsummer Night’s Dream in Rachmaninov’s notoriously tricky version. Not being a fan of symphonic Mahler transferred to the keyboard, I was not entirely convinced by Friedman’s recreation, though it is certainly a technical tour de force. In another rarely heard transcription by the Polish master, the Adagio from a harpsichord sonata by Giovanni Grazioli (1746-1820), Chochieva makes the wise decision not to observe the repeats (unlike Joseph Banowetz in his appealing all hyphenated-Friedman recital – Grand Piano, 10/16). She ends with the first of the six Gärtner-Friedman waltzes – an encore, as it were, after all these encores. Such Weltschmerz. I should like to hear Chochieva in the other five. Or in anything else she cares to play.