maart 2021

And Love Said...

Jodie Devos & Nicolas Krüger

Na haar zinderende Offenbach-album twee jaar geleden ontpopt Jodie Devos zich even meeslepend en communicatief in dit persoonlijke programma met Engelstalige liedjes.

De Belgische sopraan Jodie Devos brak twee jaar geleden door met een debuutalbum op Alpha met Offenbachiaanse pyrotechniek (3/19). Haar vervolgalbum biedt iets veel persoonlijker. Het is een liefdevol samengesteld programma met liederen, in het Engels, van componisten uit de drie landen die het meest voor haar betekenen: België; Groot-Brittannië, waar Devos haar studie voltooide (aan de Royal Academy of Music); en Frankrijk, waar ze nu woont.

Het is een lonende mix van gebruikelijke verdachten en minder bekende namen. De Britse componisten passen misschien in het eerste kamp, ​​maar het is geweldig om Gurney's Five Elizabethan Songs en Britten's On This Island compleet te hebben. Milhauds Two Love Songs, zacht geparfumeerde en oprechte zettingen van poëzie van Rabindranath Tagore, zouden zeker bekender moeten zijn, net als Tailleferres prachtige ‘Tu mi chamas’ (Byron) en de twee fantastische liederen die Devos in de British Library heeft opgegraven van Irene Poldowski (ook bekend als Régine Wieniawski, de in België geboren dochter van de beroemde violiste).

Patrick Leterme (b1981) draagt ​​twee nieuwe fantasierijke Oscar Wilde-zettingen bij, die onbevreesd worden uitgevoerd. Het laatste nummer, een getrouwe transcriptie van Freddie Mercurys ‘You take my breath away’ (live uitgevoerd aan de piano in Hyde Park), zal dat waarschijnlijk ook doen, met Devos en haar uitstekende pianist, Nicolas Krüger, die de perfecte balans vinden tussen kunst en kunstloosheid. Hier, zoals op het hele album, is de stem van de sopraan helder en beheerst, helder maar vol stille kracht, helder en gezond maar met een vleugje trillend vibrato.

Ze is vooral goed in de langzamere, verleidelijke nummers, waarin ze een tedere urgentie en sensualiteit brengt - luister bijvoorbeeld naar haar 'Come to me in my dreams', waarin ze niet bang is om de sterke erotische onderstroom aan te boren. Hetzelfde geldt voor haar pijnlijk mooie verslag van Gurney's 'Sleep'. Ze is ook geweldig in Britten's 'Nocturne' en het laatste deel van 'Let the florid music praise'.

Hoewel Devos' Engels uitstekend is, is het niet altijd volledig idiomatisch, vooral niet in sommige van de snellere nummers. Maar dat doet er weinig toe bij een artiest die zo helder, natuurlijk en vrolijk communiceert, of het nu gaat om een ​​sprankelend verslag van ‘Love’s Philosophy’ bijvoorbeeld, of heerlijke uitvoeringen van Waltons Façade-liederen, waarbij Krüger ook schittert in zijn geestige, puntige begeleidingen.

Kortom: een recital dat bruist van leven en liefde, tegelijk boeiend, betoverend en ontroerend. Een echte aanrader.

Belgian soprano Jodie Devos burst on to the scene two years ago with a debut album on Alpha showcasing Offenbachian pyrotechnics (3/19). Her follow-up album offers something far more personal. It’s a lovingly assembled programme of songs, in English, by composers from the three countries that mean the most to her: Belgium; Britain, where Devos completed her studies (at the Royal Academy of Music); and France, where she now lives.

It’s a rewarding mixture of usual suspects and lesser-known names. The British composers fit into the former camp, perhaps, but it’s great to have Gurney’s Five Elizabethan Songs and Britten’s On This Island complete. Milhaud’s Two Love Songs, gently perfumed and heartfelt settings of poetry of Rabindranath Tagore, should surely be better known, as should Tailleferre’s beautiful ‘Tu mi chamas’ (Byron) and the two superb songs Devos has dug up in the British Library by Irene Poldowski (aka Régine Wieniawski, Belgian-born daughter of the famous violinist).

Patrick Leterme (b1981) contributes two new imaginative Oscar Wilde settings, fearlessly performed. The final number, a faithful transcription of Freddie Mercury’s ‘You take my breath away’ (as performed at the piano live in Hyde Park), is likely to do just that, with Devos and her excellent pianist, Nicolas Krüger, striking the perfect balance between art and artlessness. Here, as throughout the album, the soprano’s voice is clear and controlled, limpid but full of quiet strength, bright and healthy but with the slightest hint of a quivering vibrato.

She’s especially fine in the slower, seductive numbers, to which she brings a tender urgency and sensuality – listen to her ‘Come to me in my dreams’, for example, in which she is unafraid to tap into the strong erotic undercurrent. The same goes for her achingly beautiful account of Gurney’s ‘Sleep’. She’s superb, too, in Britten’s ‘Nocturne’ and the final section of ‘Let the florid music praise’.

Though Devos’s English is excellent, it’s not always fully idiomatic, especially in some of the faster numbers. But that matters little with a performer who communicates so clearly, naturally and joyfully, whether in a sparkling account of ‘Love’s Philosophy’, for example, or delicious performances of Walton’s Façade songs, where Krüger also shines in his witty, pointed accompaniments.

In short: a recital that bristles with life and love, at once engaging, beguiling and moving. Highly recommended.