maart 2021
Purcell: Royal Odes
The King’s Consort o.l.v. Robert King
Een uitstekend album met Purcell Odes en Welcome Songs van The King’s Consort, Robert King’s indrukwekkende selectie zangers en instrumentalisten, allemaal in briljante vorm.
‘Af en toe muziek’ – de term klinkt net zo gedateerd als een gelegenheidstafel. Misschien is dat de reden dat Purcells Odes en Welcome Songs, met uitzondering van Come, ye sons of art en Welcome to all the pleasures, zo relatief verwaarloosd worden in de opnamecatalogus. In een tijdperk waarin ongebreidelde artistieke inspiratie alles is, is het moeilijk om de ijverige functionaliteit van werken te accepteren die ontworpen zijn om evenveel te dienen als genot.
En dan zijn er nog de teksten. Er is geen ontkomen aan het drum-beukende triomfalisme van de poëzie hier in stukken die Britten aansporen om ‘de wereld te bevelen’, en koning James verheerlijken als ‘de glorie van de aarde en de lieveling van de hemel’. Maar negeer het (zoals Purcell vaak doet) en je kunt genieten van enkele van de meest aantrekkelijke, compacte settings van de componist. Zoals een ondeugende satiricus opmerkte: ‘For where the Author’s scanty Words have fail’d, / Your happier Graces, Purcell, have preach’d.’
Purcell componeerde deze werken gedurende zijn hele professionele leven, maar de selectie hier beslaat de korte periode van Why, why are all the Muses mute? uit 1685 tot Welcome, welcome glory morn uit 1691. Het is moeilijk voor te stellen dat deze uitvoeringen beter zouden zijn. Dit is muziek die Robert King en The King’s Consort eerder hebben opgenomen, maar deze nieuwe verslagen hebben een glans en evenwicht – helderder, zachter, minder duidelijk extravert – waardoor alles scherp in beeld komt.
Het helpt dat King een ander team van zangers heeft samengesteld die zowel solisten als ensembles zijn. De smeltende zoetheid van Iestyn Davies’ ‘Britain, thou now art great’, de stem in een ingewikkelde dans in en tussen de grondbas, is een verleidelijke tegenhanger van Edward Grints roetzwarte ‘Accursed rebellion’ of, later, het woeste testosteron van het duet ‘Her hero to whose conduct’ van Grint en Matthew Brook. Alleen tenor Charles Daniels klinkt af en toe gespannen, hoewel nog steeds lenig door de kronkelende tenoraria’s van de componist.
De band is, zo mogelijk, nog beter. Van Kati Debretzeni’s zingende viool tot Mark Williams’ stijlvolle klavecimbel en glorieuze trompetspel van Neil Brough en John Hutchins, dit is pijnlijk uitstekend spel – alleen de openingssymfonieën zouden de prijs van de cd al waard zijn. Ik hoop alleen dat King de hele set doorgaat.
‘Occasional music’ – the term sounds as dated as an occasional table. Perhaps that’s why, with the exception of Come, ye sons of art and Welcome to all the pleasures, Purcell’s Odes and Welcome Songs are so comparatively neglected in the recording catalogue. In an age in which unfettered artistic inspiration is all, it’s hard to accept the diligent functionality of works designed to serve as much as delight.
And then there are the texts. There’s no getting away from the drum-pounding triumphalism of the poetry here in pieces that exhort Britons to ‘command the world’, exalting King James as ‘the glory of earth and the darling of heaven’. But ignore it (as Purcell frequently does) and you can enjoy some of the composer’s most attractive, compact settings. As one waggish satirist observed: ‘For where the Author’s scanty Words have fail’d, / Your happier Graces, Purcell, have prevail’d.’
Purcell composed these works throughout his professional life, but the selection here spans the short period from 1685’s Why, why are all the Muses mute? to Welcome, welcome glorious morn from 1691. It’s hard to imagine these performances bettered. This is music Robert King and The King’s Consort have recorded before, but there’s a sheen and poise to these new accounts – crisper, softer-edged, less obviously extrovert – that brings everything into focus.
It helps that King has assembled another crack team of singers who double as soloists and ensemble. The melting sweetness of Iestyn Davies’s ‘Britain, thou now art great’, the voice in an intricate dance in and among the ground bass, is a beguiling foil to Edward Grint’s soot-black ‘Accursed rebellion’ or, later, the rampant testosterone of the duet ‘Her hero to whose conduct’ by Grint and Matthew Brook. Only tenor Charles Daniels occasionally sounds strained, though still agile through the composer’s wriggling tenor arias.
The band is, if anything, even better. From Kati Debretzeni’s singing violin to Mark Williams’s stylish harpsichord and glorious trumpet-playing from Neil Brough and John Hutchins, this is achingly excellent playing – the opening Symphonies alone would be worth the price of the disc. I only hope King continues again through the whole set.