februari 2021

Beethoven: Violin Sonatas Nos. 7 & 10

James Ehnes & Andrew Armstrong

Een briljante sonateserie sluit af met een hoogtepunt: James Ehnes en Andrew Armstrong hebben bewezen dat ze spelers zijn in perfecte dialoog in deze gedenkwaardige toevoeging aan de catalogus.

Het is al eerder gezegd, maar het is de moeite waard om het nog eens te herhalen: Beethoven beschreef beide werken op dit album als sonates voor pianoforte en viool, in die volgorde. Dus, aangezien de piano elk deel van Op. 30 nr. 2 opent, is het boeiend om te horen wat Andrew Armstrong met zijn spotlight doet. Hij heeft een geweldig vermogen om in een oogwenk een sfeer te creëren, alsof hij de muziek uit de lucht haalt - een kwaliteit die te zien is in zijn hele Beethoven-cyclus met James Ehnes, maar die vooral opvalt in deze zwarte diamant van een meesterwerk in c-mineur.

En het schittert echt. Het is moeilijk om te schrijven over de gerichte intimiteit waarmee Ehnes meedoet in het Adagio, of de manier waarop de spelers hun muzikale lijnen tegen elkaar afwegen in een bijna ideale dialoog, zonder te suggereren dat deze intelligente, verfijnde uitvoeringen op de een of andere manier kostbaar of gekunsteld zijn. Niets is minder waar. Het gesprek is spontaan, het verhaal zit vol karakter en beide sonates worden gespeeld met een alertheid die ongeduldig zou kunnen aanvoelen als het niet zo liefdevol was. Op. 30 nr. 2 is eigentijds met de Tweede symfonie: Armstrong en Ehnes laten je nooit vergeten dat dit muziek voor jonge mannen is.

In het sublieme openingsdeel van Op. 96 (Ehnes begint dit keer) is er een bijna improvisatorische kwaliteit: tederheid verzacht door een humor die in het Scherzo heerlijk droog wordt. De finale speelt zich af met net zoveel gevoel voor avontuur: geen afscheidsgroet voor de vioolsonate, maar een open vraag. Dat Armstrong en Ehnes dit bereiken in de context van een uitvoering die op zichzelf al zo bevredigend is, is de maatstaf voor hun prestatie – en een wonderbaarlijk positieve afsluiting van een levensverbeterende cyclus.

It’s been said before but it’s worth restating: Beethoven described both of the works on this album as sonatas for pianoforte and violin, in that order. So, given that the piano opens each movement of Op 30 No 2, it’s captivating to hear what Andrew Armstrong does with his spotlight. He has a wonderful ability to create an atmosphere in an instant, as if he’s pulling the music out of the air – a quality on display throughout his Beethoven cycle with James Ehnes, but particularly striking in this black diamond of a C minor masterpiece.

And it really does sparkle. It’s difficult to write about the focused intimacy with which Ehnes joins in the Adagio, or the way the players balance their musical lines against each other in near-ideal dialogue, without implying that these intelligent, refined performances are somehow precious or mannered. Nothing could be further from the truth. The conversation is spontaneous, the storytelling is packed with character, and both sonatas are played with an alertness that might feel impatient if it wasn’t so affectionate. Op 30 No 2 is contemporary with the Second Symphony: Armstrong and Ehnes never let you forget that this is young man’s music.

In the sublime opening movement of Op 96 (Ehnes starts things off this time) there’s an almost improvisational quality: tenderness leavened by a humour that turns deliciously deadpan in the Scherzo. The finale plays out with just as much of a sense of adventure: not a valediction to the violin sonata, but an open question. That Armstrong and Ehnes achieve this in the context of a performance that is so satisfying on its own terms is the measure of their achievement – and a wonderfully positive conclusion to a life-enhancing cycle.